Dog kanaryjski: wojownik z Psich Wysp
Dog kanaryjski – historia rasy
Dog kanaryjski ma za przodków starożytną rasę dużych psów, o których wspominał rzymski historyk Pliniusz Starszy w I w. n. e. Od tych miejscowych psów – zwanych przez historyków rasy bardino majorero - wzięła się nazwa Wysp Kanaryjskich – Canariae Insulae oznacza po łacinie „Wyspy Psie”.
Koleje losów i hodowli bardino majorero, czyli rdzennych psów kanaryjskich, nie są dokładnie znane. Dopiero w XVI w. Wyspy Kanaryjskie skolonizowali Hiszpanie, przywożąc ze sobą własne psy – duże molosy bojowe, zwane perro de presa, używane do siania strachu wśród rdzennej ludności – ludu Guanchów. Psy hiszpańskie krzyżowały się z rdzennymi kanaryjskimi, tworząc nową rasę – perro canario. Te psy z kolei krzyżowały się w XIX w. z przywiezionymi na Wyspy przez osadników angielskich buldogami i mastifami. Efektem tych krzyżówek jest dog kanaryjski.
Dog kanaryjski, podobnie jak jego przodkowie przynajmniej od czasów kolonizacji hiszpańskiej, służył mieszkańcom Kanarów jako pies pasterski i stróżujący. Odważny i czujny, dog kanaryjski do dziś wykorzystywany jest na Wyspach do pilnowania stad przed drapieżnikami i domostw przed złodziejami.
Dog kanaryjski stopniowo tracił na popularności, aż w latach 70. XX w. grupa zapalonych hodowców hiszpańskich postawiła przywrócić światu tę unikalną rasę z Kanarów. W 1987 r. odnowione dogi kanaryjskie zadebiutowały na wystawie psów w Madrycie, a w 1989 r. rasa otrzymała swój pierwszy nowożytny standard. W latach 90. XX w. dog kanaryjski został uznany za jeden z oficjalnych symboli Wysp Kanaryjskich. Dwa psy figurują także w herbie Wysp, choć nie są to akurat przedstawiciele rasy dog kanaryjski – herb jest od niej starszy.
Rasę dog kanaryjski oficjalnie uznała – pod nazwą dogo canario - Międzynarodowa Federacja Kynologiczna, wstępnie w 2001, a w pełni w 2011 r. Część hodowców nie uznała zmian wprowadzonych przez FCI we wzorcu rasy ani jej nowej nazwy i nadal upiera się przy starej – perro de presa canario.
Aż do 1936 r. na terytoriach podległych Hiszpanii legalne było organizowanie walk psów, w których dog kanaryjski sprawdzał się szczególnie dobrze. Psy te hodowane więc były na wojowników agresywnych i odpornych na ból. Niektóre hodowle na Kanarach do dziś zajmują się wychowywaniem agresywnych dogów, wykorzystywanych do nielegalnych walk. Większość hodowców jednak od czasu zakazu walk zmieniła priorytety i dziś dog kanaryjski to najczęściej pies o zrównoważonym charakterze, przyjazny wobec znajomych osób, choć zawsze czujny i gotów zażarcie bronić swego pana i terytorium. Mimo dużej zmiany charakteru rasy w toku planowej hodowli, dog kanaryjski nadal uchodzi za twarde i trudne do ułożenia zwierzę. Zwierząt tych nie wolno sprzedawać np. w Australii i Nowej Zelandii. Dog kanaryjski wciągnięty też został na sporządzoną przez MSWiA listę ras psów uznawanych za agresywne.
Choć dog kanaryjski nie jest rasą bardzo popularną w Polsce, to jednak już od lat 90. XX w. działają krajowe hodowle tych psów, a polskie dogi mają duże osiągnięcia na międzynarodowych konkursach i wystawach.
Jak wygląda dog kanaryjski?
Dog kanaryjski to duży molos w typie mastifa. Osiąga 66 cm wysokości w kłębie i masę ok. 65 kg.
Dog kanaryjski: budowa ciała
Głowa doga kanaryjskiego jest masywna, ale proporcjonalna, z wyraźnym guzem potylicznym. Kufa jest dość krótka, lekko pomarszczona, z łagodnym stopem i faflami przy wargach. Oczy są nieduże, okrągłe, ciemnego koloru. Uszy są średniej wielkości, trójkątne, wysoko osadzone i oklapnięte, w przeszłości kopiowane. Wyraz pyska powinien być poważny i czujny.
Ciało doga kanaryjskiego jest muskularne, o mocnym kośćcu, grzbiet szeroki, pierś głęboka, zad nieco uniesiony, kończyny silne i sprężyste, dobrze kątowane, o łapach podobnych do kocich. Skóra na całym ciele jest gruba i dość luźna, zwłaszcza w okolicach szyi. Ogon jest średniej długości, zazwyczaj noszony nisko, w chwilach aktywności psa unoszony nieco nad grzbiet. Mimo dużej masy, dog kanaryjski porusza się szybko i zwinnie.
Dog kanaryjski: typ sierści
Sierść doga kanaryjskiego jest krótka, przylegająca, dość gruba, matowa, bez podszerstka.
