Kot szkocki zwisłouchy – kot z oklapniętymi uszami

Historia kota szkockiego zwisłouchego

Historia kota szkockiego zwisłouchego zaczęła się w 1961 roku na szkockiej farmie w okręgu Perthshire. Jednym z kotów właścicieli farmy, państwa McRae była biała i długowłosa Susie, która urodziła się z nietypową fałdą na obu uszach. Para farmerów nie traktowała Susie w żaden specjalny sposób, póki kotka nie wpadła w oko ich sąsiadowi. William Ross opowiedział o Susie swojej żonie, która potem poprosiła sąsiadów żeby odstąpili jej jedno kociąt kocicy, kiedy ta wyda na świat potomstwo.

Stało się to rok później. Do rąk Mary Ross trafiła kotka, którą kobieta nazwała Snooks. Po skojarzeniu Snooks z rudym brytyjskim kotem krótkowłosym, w miocie pojawił się kolejny kot z charakterystycznym oklapniętym uchem, którego nazwano Snowball. W kolejnym pokoleniu przyszło na świat aż pięć kociąt ze zwisłym uchem i ów fakt skłonił Williama Rossa do podjęcia decyzji o utworzeniu hodowli z kotami nowej rasy. 

W 1966 roku Ross zarejestrował rasę w brytyjskim stowarzyszeniu hodowców kotów (GCCF) i przy pomocy genetyka Pata Turnera rozpoczął program hodowlany. 

Praca nad rozwojem kota szkockiego zwisłouchego

W pierwszych trzech latach programu hodowlanego przyszło na świat 76 kociąt, w czym 42 miały oklapnięte uszy. Oznaczało to, że gen odpowiadający za kształt ucha najprawdopodobniej miał charakter dominujący. Pula genowa była jednak na tyle wąska, że kolejne pokolenia zaczęły trapić wady genetyczne, które mogły być spowodowane przez ów dominujący gen. Skutek był taki, że rasę wykreślono z rejestru GCCF, a rozmnażanie kotów między sobą uznano za nieetyczne. Jednak wyróżniająca je cecha była na tyle atrakcyjna, że hodowlę przeniesiono do USA. Tam rasa została wstępnie uznana przez organizację CFA i dalej była rozwijana.

Aby powiększyć pulę genową, koty z oklapniętymi uszami krzyżowano nie tylko z brytyjskimi i następnie z amerykańskimi krótkowłosymi, ale także z kotami perskimi, egzotycznymi krótkowłosymi, a nawet z birmańskimi w celu uzyskania bardziej zaokrąglonego kształtu i słodkiego wyglądu pyszczka u nowej rasy. Współcześnie obowiązuje zasada, że kot z oklapniętymi uszami może rozmnażać się tylko z kotem o prostych uszach, co nadal pozwala utrzymać populację kotów szkockich zwisłouchych w dobrym stanie i zdrowiu.

Najważniejsze cechy wyglądu kota szkockiego zwisłouchego

Wszystkie dzisiejsze koty szkockie zwisłouche wywodzą się wprost od Susie ze szkockiej farmy. Jednak przez lata krzyżówek ich wygląd się nieco zmienił. Przede wszystkim są okrągłe, pod wieloma możliwymi względami. Taka jest ich głowa, taki jest ich tułów, oczy i łapy. Występują również w odmianie scottish fold longhair (szkocki zwisłouchy długowłosy) i scottish straight (szkocki z prostymi uszami). Należą do kotów średniej wielkości. Ich waga zamyka się w przedziale 3-5 kg dla samic i 4-6 dla samców, a wysokość 30-35 cm dla obu płci. Wielu osobom swoim wyglądem kojarzą się z sową.

Głowa jest okrągła, czoło wypukłe, policzki wydatne i szerokie, nadające kotu radosny wygląd. Z profilu linia głowy tworzy łagodny zakręt z delikatnym załamaniem w postaci stopu. Nos jest szeroki i krótki, a sama kufa umiarkowanie szeroka. Oczy są okrągłe, szeroko rozstawione i szeroko otwarte, z kolorem uzależnionym od wzoru i umaszczenia szaty. Uszy są rzecz jasna charakterystyczną cechą tej rasy. Zazwyczaj są małe, szeroko rozstawione i złamane ku przodowi za sprawą złamania zewnętrznych krawędzi małżowiny oraz zagiętych i zarazem zaokrąglonych końcówek uszu. 

Budowa tułowia jest typu semi-cobby, co oznacza, że jest on zaokrąglony, krótki i krępy. Kończyny mają długość proporcjonalną do reszty ciała, kot powinien stać na nich pewnie, nie wykazując oznak osłabienia. Stopy są zaokrąglone. Ogon o długości proporcjonalnej do reszty ciała i elastyczny.

Umaszczenie może być każdego typu i dowolnego koloru. 

Sierść kota szkockiego zwisłouchego jest krótka, gęsta, o puszystej fakturze. Podszerstek również gęsty. W przypadku odmiany długowłosej sierść jest półdługa, gruba i miękka z wyjątkowo gęstym futrem wokół ud, palców stóp, uszu i ogona.