Czy kolor sierści ma wpływ na długość życia psa?

Długość życia psa - od czego to zależy?

Spośród najważniejszych czynników środowiskowych, które decydują o tym, czy pies zasłuży na miano długowiecznego, czy może opuści nas stosunkowo szybko, można wymienić cztery najistotniejsze, na które właściciele mogą mieć istotny wpływ. Chodzi oczywiście o zbilansowaną dietę, odpowiednią dawkę ruchu, systematycznie przeprowadzane kontrole weterynaryjne oraz dużą dawkę miłości.

Niestety nasze możliwości są ograniczone w kwestii czynników genetycznych. Biologiczna długość życia to przypisana w postaci informacji genetycznej cecha charakterystyczna dla każdego gatunku. Wyznacza ona średnią długość życia przedstawiciela danego gatunku i jednocześnie pułap, którego zwykle nie udaje im się przekroczyć.

Genetyka odgórnie oddziałuje nie tylko na płeć zwierzęcia i skorelowane z nią choroby. Określa również predyspozycje rasowe do chorób, które występują niezależnie od tego, czy pupil jest psem, czy suczką. Ponadto, uważa się, że psy mniejszych i średnich rozmiarów mają większe szanse na dożycie sędziwego wieku w porównaniu do ich większych kuzynów.

A co może powiedzieć nam kolor sierści milusińskiego o jego długości życia? Jak wykazali uczeni z Australii, dużo więcej, niż można by się spodziewać. Profesor Paul McGreevy i jego współpracownicy z University of Sydney zbadali ponad 33 tysiące psów o różnych kolorach i wyciągnęli ze swoich obserwacji fascynujące wnioski.

Czy ubarwienie sierści ma wpływ na to, ile pies przeżyje?

Canine Genetics and Epidemilogy wzięło pod lupę psy o wszystkich możliwych umaszczeniach występujących w Wielkiej Brytanii, lecz ich szczególną uwagę przykuli przedstawiciele wyhodowani w Nowej Fundlandii. Labradory, które ze względu na świetne umiejętności pływackie, pierwotnie służyły do pomocy rybakom. Dziś pełnią rolę psów do towarzystwa, ale także opiekunów dzieci czy osób niewidomych.

Niefortunnie dla tych inteligentnych, posłusznych i skorych do zabaw czworonóg, w większości przypadków są one silnie podatne na występowanie chorób stawów. Nadwaga i otyłość są dość częstym zjawiskiem u tych psów, a oprócz nich również nietolerancje pokarmowe, problemy ze skórą, niedoczynność tarczycy czy padaczka.

Profesor Paul McGreevy odkrył jednak interesującą zależność, która także ma wpływ na długość życia psów tej rasy. Okazuje się, że statystycznie czarne i biszkoptowe psy dożywały przeciętnie 12 lat, zaś czekoladowe żyły o 1.2 krócej. Co więcej, psy o ciemniejszym umaszczeniu dwa razy częściej zapadały na infekcje uszu, a cztery razy częściej na urazowo-ropne zapalenie skóry.

Dla upewnienia się badania mają zostać ponownie przeprowadzone, lecz tym razem w Australii. Jednakże wysunięta teza wydaje się wysoce prawdopodobna. Dlaczego? Odpowiedź na to pytanie znają już uczniowie szkoły podstawowej, którzy uczą się na lekcjach biologii o dziedziczeniu cech i wpływie kombinacji genów na nasz wygląd. Warto przypomnieć, że „czekoladowy" kolor u labradorów jest recesywny. Musi być on dostępny zarówno u suki, jak i u psa, aby ujawnił się u ich potomstwa.

Aby ułatwić sobie zadanie, hodowcy mogą być bardziej skłonni do rozmnażania labradorów tylko z „czekoladowym” genem, aby zwiększyć szansę na to, że na świecie pojawią się psiaki o rzadszym kolorze sierści. Niemniej jednak możliwym skutkiem ubocznym kojarzenia „czekoladowych" psów jest zmniejszająca się pula genowa, która zawiera wyższy odsetek genów sprzyjających chorobom.

Zobacz zdjęcie:

Artykuły polecane przez redakcję Świata Zwierząt:

• Łódź: Wyrzucił szczeniaka do śmietnika, bo załatwił się na dywan. Teraz usłyszał wyrok

• Gnębiony w szkole nastolatek adoptuje szczeniaka z 6 łapami. Nikt poza nim nie chciał dać mu szansy

• Nie żyje Marta Karabela. 24-latka zaginęła podczas spaceru z psem, jej ciało znaleźli nurkowie

Źródło: merdacz.pl