Wyżeł niemiecki długowłosy – zrównoważony i wszechstronny

Historia wyżła niemieckiego długowłosego

Przodkami niemieckiego wyżła długowłosego były pochodzące z wczesnego średniowiecza psy powszechnie nazywane ptasznikami. Ich początki datuje się na VIII i IX wiek, kiedy powszechne stało się polowanie na ptactwo przy pomocy zarzucanej sieci. Miejsce w którym przebywały lub ukrywały się ptaki wskazywały myśliwym właśnie psy ptaszniki, podchodząc na bliską odległość do zwierzyny, często w pobliżu wody. Określa się je także mianem legawców, czyli psów, który wskazywały zwierzynę myśliwemu kładąc się na ziemi i wyczekując w bezruchu, aż zostanie zarzucona sieć. Po wynalezieniu broni palnej coraz rzadziej korzystano z usług ptaków ptaszników, a częstszą formą wskazywania myśliwemu zwierzyny stała się tzw. stójka.

Właściwa historia wyżła niemieckiego długowłosego rozpoczęła się w XIX wieku. Niemieccy hodowcy stworzyli wówczas kilka nowych ras wyżłów długowłosych, łącząc w krzyżówki dawne psy z linii ptaszników oraz odmiany psów wodnych i gończych. W ten sposób powstał niemiecki płochacz, mały i duży munsterlander oraz wyżeł niemiecki długowłosy.

Pierwszy raz pokazano wyżła niemieckiego długowłosego na wystawie w Hanowerze w 1879 roku. Podczas tego wydarzenia został zaprezentowany również niemiecki wyżeł krótkowłosy. Obie rasy psów od tego momentu uważane są za rodzime niemieckie. W tym samym roku ogłoszono ich wzorzec. Pod koniec XIX wieku, miłośnik i hodowca wyżła niemieckiego długowłosego, baron Friedrich von Schorlemer ustanowił obowiązujący standard rasy.

Współcześnie jest to rasa znana głównie w Niemczech. W Polsce jej przedstawicieli można było spotkać w większych ilościach w okresie międzywojennym na północy kraju, głównie na Pomorzu. W XXI wieku jest już ich u nas dużo mniej, mówi się o kilkudziesięciu osobnikach na cały kraj.

Najważniejsze cechy wyglądu wyżła niemieckiego długowłosego

Według klasyfikacji FCI, wyżeł niemiecki długowłosy należy do grupy wyżłów, sekcji wyżłów kontynentalnych i typu spanieli. To pies mocny i umięśniony, z nisko osadzonym tułowiem. Wysokość wyżła niemieckiego długowłosego zamyka się w przedziale 60-70 cm dla psów i 58-66 cm dla suk, waga między 25 i 35 kg dla obu płci.

Glowa psa jest wydłużona, czaszka lekko wypukła, stop lekko zaznaczony, kufa lekko zakrzywiona. Czaszka i kufa są tej samej długości. Oczy osadzone normalnie, nie wypukłe, o ciemnobrązowej barwie. Uszy dość długie, osadzone ani za wysoko, ani za nisko, skierowane do przodu. Nos brązowy i lekko cętkowany.

Klatka piersiowa psa jest duża i obniżona, szyja nie za krótka o eleganckim wyglądzie. Grzbiet prosty i mocny, lędźwie lekko umięśnione, zad szeroki i lekko pochylony. Ogon pies nosi poziomo, a jego końcówka jest nieznacznie uniesiona do góry. Kończyny silne, ustawione pionowo.

Umaszczenie wyżła niemieckiego długowłosego jest bardzo zróżnicowane. Wyróżnia się jego następujące odmiany: jednolite brązowe, brązowe z białymi łatami lub cętkami, dereszowate ciemne, dereszowate jasne, nakrapiane z wieloma brązowymi plamami na białym tle, brązowe-białe. Głowa psa najczęściej jest brązowego koloru.

Szata jest z rodzaju dobrze przylegających, średniej długości, gładka i z połyskiem. Podszerstek jest obfity. Oprócz podanych wyżej jej ogólnych właściwości, w różnych częściach ciała psa układa się ona inaczej. Szczególnie istotny jest mocno upiórowany ogon i portki na tylnych częściach tylnych kończyn, które od wieków były charakterystyczne dla psów ptaszników. Na przednich kończynach z tyłu tworzą się frędzle Na brzuchu psa sierść jest wyjątkowo gęsta. Na uszach sierść jest falista i tworzą się na niej frędzle.

Szkolenie i charakter niemieckiego wyżła długowłosego

Niemiecki wyżeł długowłosy należy do spokojnych, zrównoważonych psów, które bardzo przywiązują się do właściciela. Jego szkolenie jest łatwe i przyjemne, jeśli wychowujemy go z przeznaczeniem na psa myśliwskiego. Jako psa do towarzystwa (w czym zresztą sprawdza się znakomicie) powinniśmy szkolić go od wczesnych lat, zwracając uwagę na zachowania związane z instynktem myśliwskim. Warto poćwiczyć komendę przywołania, ponieważ pies ten ma skłonność do ucieczek w momencie kiedy wyczuje świeży trop. Podczas szkolenia powinniśmy stosować łagodne metody, ponieważ wyżły źle reagują na wyjątkową stanowczość u właścicieli. Brutalność nie zda tu egzaminu, mogąc powodować u psa psychiczne traumy.

Aktywności niemieckiego wyżła długowłosego

Psy tej rasy potrzebują na co dzień dużo ruchu. Nie wystarczą w ich przypadku tradycyjne, piętnastominutowe spacery, wyżeł długowłosy potrzebuje większych przestrzeni i bodźców, które będą stymulować jego psychofizyczny rozwój. Spacer można urozmaicić proponując psu zabawę w tropienie. Sprawdzi się również w jego przypadku agility lub canicross, czyli popularne zabawy kynologiczne, bardzo przydatne w rozwoju typowego pracującego psa, który pełni jedynie rolę czworonoga do towarzystwa.