Wyżeł francuski – pies myśliwski w dwóch odmianach

Historia wyżła francuskiego

Wyżły w zachodniej Europie były psami popularnymi od wieków. Do Francji trafiły bezpośrednio z Hiszpanii w XIV wieku. Nazwy obu ras odnoszą się do południowych rejonów Francji, w których były hodowane w czystości rasy. Wśród ich przodków znajduje się wyżeł hiszpański, który trafił do Hiszpanii ze wschodu, razem z uczestnikami wypraw krzyżowych i więcej jego cech można zauważyć u wyżła pirenejskiego. Natomiast wyżeł gaskoński posiada w sobie cechy dawnych psów gończych, które we Francji znane były jeszcze przed XIV wiekiem. Do XVI wieku nie rozgraniczano psów gończych od wyżłów, jednak wraz ze wzrostem popularności polowań wśród wyższych stanów, zaczęto dbać o rozwój poszczególnych ras.

Do czasów Rewolucji Francuskiej wyżły były psami, z którymi polować mogła jedynie szlachta i arystokracja. Po tym historycznym wydarzeniu wiele hodowli wyżłów zostało rozwiązanych. W 1863 roku odbyła się we Francji pierwsza wystawa psów rasowych, na której zaprezentowano trzy odmiany wyżła pod wspólną nazwą braques francais. Psy te traktowano wówczas jako jedną rasę. Jednak po 1920 roku zdecydowano się na wyodrębnienie spośród braques francais dwóch odmian, którymi są właśnie wyżeł gaskoński i wyżeł pirenejski.

Najważniejsze cechy wyglądu wyżła francuskiego

Obie odmiany wyżła francuskiego należą według klasyfikacji FCi do grupy wyżłów i sekcji wyżłów kontynentalnych. W obu przypadkach są wymagane próby pracy. Posiadają muskularną nie za ciężką budowę i prawdziwie szlachetny wygląd. Wysokość wyżła gaskońskiego zamyka się w przedziale 56-69 cm, waga 20-32 kg. Wysokość wyżła pirenejskiego zamyka się w przedziale 47-58 cm, waga 17-25 kg. Wyżły pirenejskie są wyraźnie mniejsze i lżejsze od gaskońskich. Ogólna budowa ciała obu odmian jest taka sama, różnice występują jedynie w kilku punktach.

Głowa psów jest wyrazista, nie za ciężka, z płaską lub lekko zaokrągloną czaszką i średnio zaznaczonym stopem. Kufa jest szeroka i prostokątna. Oczy szeroko otwarte o szczerym spojrzeniu i brązowo-kasztanowej lub ciemnożółtej barwie. Uszy są osadzone na wysokości oczu, średniej wielkości, dobrze przylegają do głowy i są lekko pofałdowane. Fafle są wiszące, wargi dość pofałdowane.

Grzbiet wyżła francuskiego jest długi i prosty, klatka piersiowa szeroka i długa, lędźwie krótkie i muskularne. Ogon stanowi przedłużenie linii zadu i zazwyczaj był kopiowany. Jest naturalnie krótki, delikatny i drobny. Kończyny wyżła pirenejskiego są lżejsze niż gaskońskiego.

Umaszczenie występuje w następujących odmianach: kasztanowo-brązowe, kasztanowo-brązowe z białym, kasztanowo-brązowe z intensywnie nakrapianymi białymi znaczeniami, kasztanowo-brązowe podpalane, gdzie podpalenia występują na wargach, na nogach i nad oczami.

Sierść wyżła francuskiego jest gruba krótka i dobrze przylegająca. U wyżła pirenejskiego jest krótsza i delikatniejsza niż u gaskońskiego.

Charakter i szkolenie wyżła francuskiego 

Wyżeł francuski jest psem inteligentnym, spokojnym i cierpliwym. Jego szkolenie przebiega zazwyczaj bez problemu, ponieważ to pies bardzo pojętny i chętnie współpracujący. Zazwyczaj jest posłuszny wobec jednej osoby w rodzinie. Najlepiej podczas szkolenia poradzą sobie z nim myśliwi, ale również oni muszą pamiętać, żeby stosować łagodne, acz konsekwentne metody podczas treningu. Wyżły to również wrażliwe psy i nieuzasadniona brutalność lub stanowczość w trakcie szkolenia może dla psa skończyć się traumą. Łagodne metody przy udziale pozytywnego wzmocnienia sprawdzą się w przypadku wyżła francuskiego najlepiej.

Aktywności wyżła francuskiego

Zarówno wyżeł pirenejski i gaskoński są psami nawykłymi do dużej aktywności ruchowej. To psy wytrzymałe i mogące pracować na zróżnicowanym terenie podczas polowań. Aby pies czuł się podczas spacerów komfortowo, warto zapewnić mu zróżnicowane i najlepiej długie trasy. Psy te wymagają kilku spacerów dziennie, szczególnie jeśli żyją u boku właścicieli w zwykłym mieszkaniu. Lubią także zabawy z dziećmi i interakcje na zewnątrz z innymi czworonogami. Aby zapewnić im odpowiednią stymulację psychofizyczną, można uprawiać z nimi różne formy zabaw kynologicznych, zwłaszcza jeśli służą jedynie jako psy do towarzystwa. Sprawdzi się agility, obedience, a najlepiej zabawa w sportowe tropienie.