Wilczak czechosłowacki: efekt wojskowego eksperymentu

Wilczak czechosłowacki – historia rasy

Wilczak czechosłowacki to krzyżówka owczarka niemieckiego i karpackiego wilka, na co wskazują jego wygląd i nazwa. Zwierzęta skrzyżowano w ramach wojskowego eksperymentu, który miał sprawdzić, czy da się wykorzystać wilki do poprawy zdrowia i wytrzymałości psów, służących w czechosłowackiej służbie granicznej.

Krzyżowanie przeprowadzała armia we współpracy z Czechosłowacką Akademią Nauk. Pierwszy miot przyszedł na świat w 1958 r., wzorzec opracowano w 1966 r., a rasę wilczak czechosłowacki wpisano do ksiąg Czechosłowackiego Związku Hodowców w 1981 r. Osiem lat później wzorzec rasy został zatwierdzony przez Międzynarodową Federację Kynologiczną (FCI).

Wydaje się, że eksperyment się powiódł. Wilczak czechosłowacki to pies, który łączy w sobie przyjazny charakter, mentalność stadną i łatwość uczenia się owczarka niemieckiego z budową, siłą i wytrzymałością karpackiego szarego wilka. Wilczaki mają lepszą orientację w terenie, węch, słuch i nocne widzenie od większości innych psów, a przebiegnięcie 100 km nie stanowi dla nich wyzwania.

W Polsce wilczaki czechosłowackie pojawiły się w 1973 r., a pierwszą hodowlę zarejestrowano w r. 2000.

Jak wygląda wilczak czechosłowacki?

Wilczak czechosłowacki to sporych rozmiarów pies pasterski. Dorasta do 65 cm wysokości w kłębie i osiąga wagę ok. 40 kg.

Wyglądem wilczak czechosłowacki przypomina wilka karpackiego. Pies ma głowę w kształcie klina, skośne, bursztynowe oczy, krótkie, trójkątne, sterczące uszy. Pierś jest szeroka ale dość płaska, grzbiet prosty i muskularny, zad raczej krótki. Kończyny są proste i mocne, przednie dłuższe od tylnych. Ogon jest średniej długości, puchaty, usadowiony wysoko, z reguły trzymany nisko i wyginany szablasto, gdy pies się czymś podekscytuje.

Sierść wilczaka czechosłowackiego jest prosta, średniej długości, naturalnie lśniąca, z gęstym podszerstkiem, zrzucanym częściowo na wiosnę. Szczególnie gęsta sierść okrywa szyję psa. Głowa z pyskiem, uszy i łapy pokryte są krótszym, gęstszym włosem, tworzącym przylegającą okrywę. Sierść znakomicie chroni wilczaka przed zimnem i wilgocią.

Umaszczenie wilczaka czechosłowackiego jest srebrzysto- lub żółtoszare z jaśniejsza maską i połacią sierści w dole szyi i w górze piersi.

Jaki charakter ma wilczak czechosłowacki?

Wilczak czechosłowacki został wyhodowany na potrzeby sił straży granicznej. Nie może dziwić, że jest to pies bardzo oddany swemu panu, pojętny, wytrzymały, odważny, wyjątkowo czujny i nieufny wobec obcych.

Wilczak czechosłowacki, podobnie jak owczarek niemiecki, ma silny instynkt stadny. Chce przynależeć do grupy, mocno więc przywiązuje się nie tylko do swego pana, ale do całej rodziny. Odpowiednio ułożony, zna swoje miejsce w hierarchii, a w domu nie powoduje szkód. Wilczak czechosłowacki niemal nie szczeka, zamiast tego woli używać mowy ciała, rzadziej cichego powarkiwania – może to spowodować trudności w komunikacji z nieprzyzwyczajonym do takiego zachowania właścicielem.

Wilczak czechosłowacki jest nieufny wobec obcych – zarówno ludzi, jak i zwierząt. Przejawia też instynkt terytorialny, nada się więc na psa obronnego, choć nie na stróża, bo nie ostrzega szczekaniem przed zbliżającym się zagrożeniem. W okresie dorastania może przejawiać niepożądane cechy, jak upartość i nieposłuszeństwo. Suki mają z reguły łatwiejsze charaktery od psów.

Wilczak czechosłowacki już po kilku miesiącach życia powinien zacząć odbierać wstępny trening i socjalizować się z ludźmi oraz innymi psami. Wilczak powinien nauczyć się reagować na własne imię i podstawowe komendy, poznać swoje miejsce w hierarchii rodzinnej, a także przyzwyczaić się do czesania, mycia zębów, czyszczenia uszu, obcinania pazurów oraz chodzenia na smyczy i w kagańcu. Szczeniak wilczaka czechosłowackiego powinien na tym wczesnym etapie życia poznać możliwie wiele sytuacji, dźwięków i zapachów, tak by nauczył się reagować na nie w odpowiedni sposób.

Kluczem do skutecznego wychowania psa jest cierpliwość, łagodna stanowczość i żelazna konsekwencja. Pies musi dostawać jasne komendy i nauczyć się, że muszą one zostać wykonane. Nie wolno zostawiać komendy niewykonanej. Jeśli np. wilczak czechosłowacki dostał polecenie, by zejść z kanapy, musi to w końcu zrobić lub zostać z niej ściągnięty. Za każdym razem, gdy pies wykona komendę, musi zostać nagrodzony pochwałą pieszczotą, a najlepiej przysmakiem. Gdy się pomyli lub poleni, można go zganić, ale bez podnoszenia głosu – krzyk stresuje wilczaki i zniechęca je do nauki. Warto postarać się, by trening był urozmaicony, bo wilczak czechosłowacki szybko się nudzi i traci zainteresowania monotonnie powtarzanymi czynnościami.

Po zakończeniu treningu podstawowego wilczak czechosłowacki może uczyć się sztuczek lub przystąpić do nauki pracy z zawodowym trenerem. Wilczaki czechosłowackie szkolone są do obrony, pracy w służbach ratowniczych, a czasem nawet do pilnowania stad. Miewają też niezłe wyniki sportowe (w konkurencjach takich jak agility, obedience i tracking, także w sportach zaprzęgowych), choć ich naturalna podejrzliwość i nieufność utrudniają trening.

Wilczaki czechosłowackie podlegają próbom pracy. Oznacza to, że aby otrzymać tytuł Międzynarodowego Czempiona, muszą pomyślnie przejść test sprawdzający ich wytrzymałość – bieg na 40, 70 lub 100 km.

Jeśli nie masz czasu samodzielnie trenować wilczaka czechosłowackiego, możesz powierzyć go opiekunom z psiego przedszkola, gdzie szczeniak może się socjalizować z innymi psami. Jest to szczególnie ważne w przypadku wilczaka czechosłowackiego o silnie rozwiniętym instynkcie stadnym. Zaniedbania wychowawcze i socjalizacyjne mogą sprawić, że wilczak czechosłowacki zdziczeje i stanie się niebezpieczny dla ludzi i innych zwierząt.

Wilczak czechosłowacki powinien być wyprowadzany na długie spacery, urozmaicone zabawą, np. w tropienie smakołyków. Pies potrzebuje dużo ruchu, więc chętnie będzie towarzyszył swemu panu np. w joggingu lub pobiegnie obok roweru. Chętnie też wyprawi się na dłuższą wycieczkę na łąkę lub do lasu.

Wilczak czechosłowacki nie powinien żyć w mieszkaniu. Najlepiej czuje się w domu z ogrodem lub ogrodzonym podwórzem, blisko natury – łąk i lasów – którą może eksplorować w czasie spacerów. W mieście wilczak czechosłowacki musi być wyprowadzany na solidnej smyczy z mocnymi karabińczykami, przytwierdzonej do szerokiej obroży lub dopasowanych szelek, i w kagańcu fizjologicznym, który nie utrudnia ziajania. Pies ma bowiem silny instynkt łowiecki, który może się w nim odezwać na widok ptaka, wiewiórki czy kota sąsiadów. Przewodnik powinien zawsze zachowywać czujność i gotowość do odciągnięcia psa. Wilczaka nie powinny wyprowadzać dzieci, bo silny pies może im się wyrwać.

Wilczak czechosłowacki bardzo źle znosi samotność, a dłuższe rozstania z właścicielem wywołują u niego silny stres, który może wywoływać zachowania destruktywne. Powinien stale mieć do towarzystwa kogoś z rodziny, a najlepiej innego wilczaka czechosłowackiego. Jeśli już wilczak musi pozostawać sam na kilka godzin, np. gdy wychodzisz do pracy, zostaw mu do dyspozycji zabawki, by miał się czym zająć. Możesz też włączyć przed wyjściem telewizor lub radio, by pies stale słyszał ludzkie głosy i nie martwił się panującą w domu ciszą.

Co je wilczak czechosłowacki?

Wilczak czechosłowacki powinien dostawać wysokiej jakości karmę dla psów, składającą się głównie z mięsa, naturalnych olejów, warzyw i owoców, wolną od konserwantów, barwników, spulchniaczy i aromatyzerów. Możesz też karmić psa samodzielnie przygotowanymi posiłkami, pamiętaj jednak, że trzeba mu wtedy suplementować niektóre witaminy i minerały, jak wapń, cynk, nienasycone kwasy tłuszczowe.

Porcje powinny być dostosowane do płci, wieku, masy, trybu życia i stanu zdrowia wilczaka czechosłowackiego.