Västgötaspets – niewielki i nieustraszony pies ze Szwecji

Pochodzenie Västgötaspetsa

Początki Västgötaspetsa sięgają daleko w przeszłość, do VIII lub IX wieku. Według jednej z hipotez jest on potomkiem psów w typie szpiców, znanych jeszcze w epoce kamienia w epoce brązu na północnych terenach Europy, w tym na Półwyspie Skandynawskim. Z wyspy Gotlandii pochodzi najstarszy, znaleziony na północy szkielet psa tej odmiany z dziewiątego wieku przed naszą erą.

Inna hipoteza zakłada pokrewieństwo Västgötaspetsa z brytyjskim Welsh corgi, który mógł zostać przetransportowany z Wielkiej Brytanii do Szwecji przez Wikingów. Wskazują na to podobieństwa w budowie psów, dotyczące szczególnie skróconych łap i ogona. Inne szwedzkie szpice posiadały dłuższe łapy, więc hipoteza wydaje się prawdopodobna, choć niektórzy badacze twierdzą, że mogło być wprost przeciwnie i to Västgötaspets został przewieziony na Wyspy Brytyjskie dając początek Welsh corgi.

Psy te pełniły w dawnych wiekach wyłącznie funkcje użytkowe. Zaganiały stada owiec i bydła, odstraszały od nich intruzów, a w gospodarstwach pilnowały obejścia. Praca na północnych terenach Europy nie była łatwa i w ten sposób powstał wytrzymały i krzepki pies, przystosowany do ciężkich warunków. Dzięki temu rasa przetrwała wiele stuleci, a w dwudziestym wieku jej historia, można powiedzieć, że zaczęła się na nowo.

Västgötaspets w XX wieku

W latach czterdziestych XX wieku, hrabia Bjorn Von Rosen wyodrębnił rasę na podstawie obserwacji krótkonożnych psów w okolicach miasta Vara w hrabstwie Västergötland. Rozpoczął szukanie psów w innych rejonach dając w gazecie ogłoszenie, w których psy określił mianem krótkonogiego Västgötaspetsa, co oznacza dosłownie psa północnych Gotów. Z pomocą przyszedł hrabiemu Karl Gustav Zettersen, który rozpoczął program hodowlany odnalezionych przez Rosena psów. Już w 1943 roku powstał pierwszy wzorzec rasy. Początkowo psa nazwano szwedzkim vallhundem, a następnie zmieniono nazwę na Västgötaspets, nawiązując do określenia użytego przez hrabiego Von Rosena.

Współcześnie psy tej rasy popularne są przede wszystkim na Półwyspie Skandynawskim, ale trafiają się osobniki w różnych stronach świata, jak w Australii i w USA, zaś w Europie w Anglii i Holandii.

Najważniejsze cechy wyglądu Västgötaspetsa

Według klasyfikacji FCI Västgötaspets należy do grupy szpiców i psów w typie pierwotnym oraz sekcji nordyckich psów stróżujących i pasterskich. Jego wysokość zamyka się w przedziale 29 i 35 cm, a waga 9 i 14 kg. Pies ma mocną, krępą budowę, a stosunek wysokości do długości tułowia wynosi 2:3.

Głowa jest dosyć długa, czaszka płaska, stop dobrze zaznaczony. Głowa widziana z góry tworzy kształt równego klina. Kufa jest krótsza od czaszki, nos koloru czarnego. Oczy mają ciemnobrązową barwę i owalny kształt. Uszy są średniej wielkości, szpiczaste i prosto stojące, pies nimi często porusza. Szyja jest długa i umięśniona, grzbiet płaski i mocny, brzuch lekko podciągnięty. Kończyny krótkie, ale z mocnego kośćca. Łapy średniej wielkości, krótkie i owalne. Ogon występuje w dwóch rodzajach, może być krótki lub długi, noszony na różne sposoby.

Umaszczenie Västgötaspetsa najczęściej jest szare, szaro-żółte, szaro-brązowe i czerwono-brązowe. Jaśniejszy włos okrywowy występuje na kufie, gardle, klatce piersiowej, brzuchu, pośladkach i łapach. Ciemniejszy na szyi, grzbiecie i bokach psa. Kolor biały może się pojawić jedynie w formie niewielkich znaczeń lub strzałki na klatce piersiowej.

Szata psa jest z wierzchu średniej długości, szorstka; ściśle przylegająca, podszerstek miękki i gęsty. Włos okrywowy jest krótszy na przedzie kończyn, nieco dłuższy na szyi, klatce piersiowej oraz z tyłu tylnych kończyn.

Charakter i szkolenie Västgötaspetsa 

Pomimo niewielkich rozmiarów Västgötaspets to pies mocny, nieustraszony, a przy tym baczny, czujny i energiczny. Jest bardzo podatny na szkolenie, więc w tej kwestii nie powinniśmy mieć z nim problemów. Bardzo inteligentny szybko uczy się kolejnych poleceń, jednak należy je różnicować, żeby pies zbyt szybko się nie znudził. Nie może być wychowywany twardą ręką, ale z pewnością konsekwentnie. Idealne połączenie łagodnych metod i konsekwencji może przynieść niezwykłe rezultaty. Świadczy o tym fakt wykorzystania psów tej rasy w dogoterapii i jako ratowników.