Terier walijski – odważny i nieustępliwy

Pochodzenie teriera walijskiego

W dawnych wiekach terier walijski był przede wszystkim wykorzystywany do polowania na mniejszą zwierzynę leśną: zające, borsuki i lisy. Zajmował się również tępieniem szkodników. Te zadania wykonywali już w XIII wieku jego psi przodkowie, czyli terier staroangielski i czarny podpalany terier szorstkowłosy. Obie te rasy były praktycznie nie do odróżnienia i od osiemnastego wieku zaczęto je traktować jako jedną rasę, a w kolejnym wieku zaczęto określać te psy mianem teriera walijskiego.

Terier walijski w XIX i XX wieku

W drugiej połowie XIX wieku zaczęto pokazywać teriera walijskiego na wystawach. Wcześniej był on typowym psem pracującym i hodowle nie zajmowały się rejestracją urodzeń. Zmieniło się to wraz ze wzrostem popularności wystaw psów rasowych. Zaczęto wtedy bardziej dbać o czworonogi i klasyfikować według ustalonych przez Kennel Club wzorców. Zmieniał się wówczas także wygląd psów. Aby terier walijski prezentował bardziej elegancką sylwetkę zaczęto krzyżować go z foxterierem szorstkowłosym.

W XX wieku terier walijski był dosyć popularnym psem, można było go spotkać u boku ważnych, światowych osobistości. Wśród jego właścicieli był John F. Kennedy, król Wielkiej Brytanii Edward VIII i Clement Attlee, premier Wielkiej Brytanii w latach 1945-1951. Jednak współcześnie rasa nie jest już tak popularna. W Wielkiej Brytanii wpisano ją nawet do rejestru ras zagrożonych wyginięciem, ponieważ cała jej populacja zaczęła oscylować w granicach jedynie 300 rodzących się szczeniąt rocznie na całe Wyspy Brytyjskie. Teriery walijskie nadal biorą udział w polowaniach, nie tylko na mniejsze leśne zwierzęta, ale także na dziki w sforze.

Najważniejsze cechy wyglądu teriera walijskiego

Według klasyfikacji FCI terier walijski należy do grupy terierów i sekcji terierów dużych i średnich. Jest psem średniej wielkości o zwartej, mocnej budowie psa pracującego i eleganckiej sylwetce. Jego wysokość zamyka się w przedziale 35 i 39 cm, a waga w przedziale 9 i 10 kg.

Głowa psa jest średniej długości, czaszka dosyć wąska, ze słabo zaznaczonym stopem. Oczy są barwy ciemnobrązowej, mają kształt migdałów i pełne temperamentu spojrzenie. Uszy nie są zbyt duże, wysoko osadzone i o kształcie litery v. Opadają swobodnie ku przodowi przylegając do boków czaszki. Tułów psa jest silny i zwarty, kończyny proste, z mocnego kośćca. Ogon przez wiele lat był u teriera walijskiego kopiowany, jednak zarówno w Wielkiej Brytanii i w Polsce jest to już proceder zakazany. Obecnie terier walijski ma średniej długości ogon, noszony prosto ponad grzbietem. Dzięki naturalnemu wyglądowi ogona jego sylwetka jest bardziej proporcjonalna i elegancka.

Umaszczenie teriera walijskiego jest czarne podpalane lub szaro-czarne podpalane. Zmienia się wraz z wiekiem psa i u dorosłych osobników bywa czaprakowate.

Szata teriera walijskiego jest szorstka i twarda, jednocześnie gęsta i przylegająca. Czasem określa się ją mianem drucianej. Włos okrywowy chroni psa przed deszczem, wiatrem i brudem. Podszerstek jest obfity i miękki. Dłuższy włos okrywowy pokrywa łapy psa, a na kufie tworzy charakterystyczną brodę i wąsy.

Charakter i szkolenie teriera walijskiego

Terier walijski jest znany z tego, że zawsze chce postawić na swoim. Z tego względu jest określany mianem nieustępliwego i upartego psa, jednak te cechy idą w parze z innymi. Jest również wesołymi energicznym czworonogiem, który lubi pracować. Odpowiednie szkolenie od jego młodych lat powinno zaowocować dobrymi efektami. Konieczne będą bardzo konsekwentne treningi i bardzo dużo pracy, ponieważ to indywidualista, który nawet powtarzając wielokrotnie dane ćwiczenie, może nagle wykonać je w zupełnie inny sposób. Nie należy jednak stosować w tym przypadku bardziej stanowczych metod, potrzebna jest tu po prostu duża cierpliwość właściciela, który przy pomocy łagodnych metod opartych na pozytywnym wzmocnieniu zdoła ostatecznie zapanować nad temperamentem psa.

Teriery walijskie są bystre i szybko się uczą, więc w pewnym momencie pies zacznie czerpać ze szkolenia więcej przyjemności. Jeśli widzimy, że zaczyna się nudzić, najlepiej jest zmienić jedno ćwiczenie na inne, aby utrzymać zainteresowanie i uwagę psa.