Terier tybetański – pies, który przynosi szczęście

Terier tybetański w dawnych wiekach

Wedle ludowych podań, historia teriera tybetańskiego sięga aż dwa tysiące lat wstecz. Górzysty i odizolowany Tybet znakomicie nadawał się na miejsce, w którym ta rasa mogła przez stulecia zachować czystość krwi. Były to psy, które nie tylko pełniły funkcje użytkowe, czyli stróżujące i pasterskie, ale też funkcjonowały jako psy do towarzystwa oraz w roli talizmanów na szczęście i psich maskotek. Z zasady nie były sprzedawane poza obszar Tybetu, tylko najczęściej przekazywane innym osobom jako forma podarunku, co również przyczyniło się do utrzymania czystości tej rasy. Określano je również jako “święte psy Tybetu”. Tybetańskiego teriera uważa się za protoplastę znanych i powszechnych w Europie kudłatych psów pasterskich

Skąd nazwa terier tybetański?

W XX wieku psy tej rasy zaczęły zdobywać popularność poza granicami Tybetu. Stało się to za sprawą Brytyjczyków, którzy podczas wizyt w Tybecie sprowadzali psy do Indii, a następnie do Wielkiej Brytanii. Kudłate psy z Tybetu kojarzyły się im z niektórymi odmianami terierów i właśnie w ten sposób postanowiono je zaklasyfikować.

Pierwszy wzorzec tej rasy powstał w 1901 roku, ale był to dopiero początek skomplikowanych zabiegów, na skutek których z teriera tybetańskiego wyodrębniono w niedalekiej przyszłości trzy rasy. W dawnych wiekach większe okazy teriera służyły jako psy pasterskie, mniejsze jako psy stróżujące w świątyniach. Brytyjczycy ostatecznie podzielili rasę na trzy odmiany: większego teriera tybetańskiego i mniejsze ihasa apso i dobrze znany w Polsce shih tzu.

Terier tybetański trafił do Europy w 1922 roku razem z doktor Agnes Greig, która otrzymała go w podarunku podczas pracy w szpitalu w Indiach. Była to suczka Bunti, a wkrótce dołączył do niej samiec Rajah i to od nich rozpoczęła się hodowla tych psów w Wielkiej Brytanii. W 1924 roku rasę nazwano Lhasa terrier, jednak sześć lat później, w 1930 roku zmieniono nazwę na teriera tybetańskiego. Do USA psy trafiły 1956 roku, a w 1973 roku rasę uznał oficjalnie amerykański Kennel Club. W Polsce teriery tybetańskie są mało znane, ich populacja w naszych kraju liczy około stu psów.

Najważniejsze cechy wyglądu teriera tybetańskiego

Ciekawie wygląda klasyfikacja tej rasy według FCI. Mianowicie psy te należą do grupy psów ozdobnych i do towarzystwa i sekcji psów tybetańskich. Jak widać, nie ma w tej klasyfikacji żadnej wzmianki o terierze.

Terier tybetański to średniej wielkości pies o kwadratowej sylwetce i mocnej, krzepkiej budowie. Jego wysokość zamyka się w przedziale 35-41 cm, a waga w przedziale 8-13 kg.

Głowa w stosunku do masywnego ciała jest umiarkowanej wielkości z lekko zaznaczonym stopem, kufa średniej długości. Oczy są duże, najczęściej o ciemnobrązowej barwie i szeroko rozstawione. Uszy mają kształt litery v, mocno owłosione, osadzone wysoko opadają swobodnie wzdłuż czaszki. Nos może być czarny, rzadziej brązowy.

Tułów psa jest dobrze umięśniony i zwarty. Kończyny proste i mocne z charakterystyczną cechą w postaci szerokich, płaskich łap z włosami między pazurami, które pomagały niegdyś psom w górskich wspinaczkach. Ogon jest wysoko osadzony i zawinięty nad grzbietem

Umaszczenie teriera tybetańskiego ma wiele różnych wariantów, jedno, dwu lub trójkolorowych, wśród których niedopuszczalne są jedynie barwy czekoladowa i wątrobiana. Najczęściej psy występują w barwach: białej, kremowej, dymnej i czarnej.

Sierść jest długa i dwuwarstwowa. Włos okrywowy jest długi i miękki z tendencją do falowania. Podszerstek jest miękki i gęsty. Z powodu obfitości sierści psa tego określano powszechnie mianem kudłacza.

Charakter i szkolenie teriera tybetańskiego

Terier tybetański jest wesołym, zwinnym i inteligentnym psem, który dobrze radzi sobie podczas szkolenia. Trzeba jednak rozpocząć je wcześnie, ponieważ w młodym wieku pies bywa upartym czworonogiem. Należy do wrażliwych psów, a zatem podczas szkolenia konieczne będą łagodne metody oparte na pozytywnym wzmocnieniu. Z całą pewnością przydadzą się wtedy smakołyki, które mogą pełnić rolę nagrody za dobrze wykonane polecenie.