Sznaucer: rozbrykany brodacz

Sznaucer – historia rasy

Niemieckie słowo „Schnauzer” oznacza „pysk” lub – potocznie – „wąsy” i znakomicie opisuje wygląd psów typu sznaucer, które mają charakterystyczne brodate kufy.

Sznaucer to typ psa, do którego należą obecnie trzy rasy: sznaucer średni, sznaucer olbrzym i sznaucer miniaturka.

Pierwotną rasą jest sznaucer średni. Pies ten znany był w Niemczech już w średniowieczu, choć planowa hodowla zaczęła się ok. 1850 r. Rasa ma wspólnych przodków z pinczerami i do roku 1879 była nazywana pinczerem szorstkowłosym. Kiedy w tym właśnie roku pies imieniem Schnauzer wygrał konkurs piękności w Hanowerze, sznaucerami zaczęto nazywać całą rasę. W 1880 r. sznaucery otrzymały standard rasy. W 1905 r. pierwszy pies tej rasy trafił do USA, a w 1926 r. - do Anglii.

Sznaucer średni jest zapewne efektem krzyżowania pinczerów z niemieckimi czarnymi pudlami i szpicami wilczymi. Ponadprzeciętna inteligencja czyni ze sznaucera wszechstronne zwierzę, zdolne do różnego typu prac. Sznaucery wykorzystywano do polowania na szczury, zaganiania bydła i obrony domostw, a także do innych zadań, np. w czasie I wojny światowej do transportu listów i niewielkich paczek. Dziś sznaucery nierzadko służą w policji, w jednostkach ratunkowych, wykrywają ładunki wybuchowe na lotniskach oraz raka skóry i płuc w szpitalach.

Sznaucer olbrzym, zwany też sznaucerem monachijskim, wyhodowany został w XVII w. w Szwabii do pilnowania gospodarstw, zaganiania bydła oraz do służby w policji i armii. Uważa się, że sznaucer olbrzymi to efekt krzyżowania średnich sznaucerów z licznymi rasami, m.in. owczarkiem niemieckim i turyngijskim, dogiem niemieckim, dobermanem, rottweilerem i bokserem.

Sznaucer miniaturka to rasa wyhodowana w XIX w., prawdopodobnie jako połączenie sznaucera średniego z mniejszymi rasami, takimi jak pinczer małpi i pudel miniaturowy.

Jak wygląda sznaucer?

Sznaucer średni mierzy ok. 46 cm wysokości w kłębie i waży ok. 20 kg.

Sznaucer olbrzym jest – jak wskazuje nazwa – większy: osiąga 61 cm wysokości i wagę 36 kg.

Sznaucer miniaturka mierzy 30 cm w kłębie i waży do 10 kg. Mniejsze sznaucery, reklamowane jako rozmiar zabawkowy (toy) lub filiżankowy (teacup), nie spełniają standardu rasy. Tak małe psy są efektem nieumiejętnej hodowli, wykazują cechy karłowatości i często cierpią na choroby o podłożu genetycznym.

Głowa zdrowego sznaucera jest mocna, kufa podłużna, w kształcie łagodnie ściętego klina, zwężająca się ku wierzchołkowi nosa. Oczy są owalne, w ciemnym kolorze, uszy osadzone wysoko, trójkątne i załamane. Tułów jest mocny, zwarty, grzbiet lekko opada w kierunku zadu. Ogon powinien być masywny i zagięty sierpowato.

Cechą wspólną wszystkich ras sznaucera są charakterystyczne brodate kufy i gęste, krzaczaste brwi. Sierść sznaucerów jest dwuwarstwowa, z gładkim podszerstkiem i szorstkim włosem okrywowym, trochę linieje i stale rośnie, dlatego sznaucer musi regularnie odwiedzać psiego fryzjera. Żeby szorstki włos okrywowy rozwinął się w pełni, zgodnie ze standardem rasy, należy przynajmniej dwa razy w roku porządnie go trymować – to tzw. obnażanie sznaucera. Z kolei strzyżenie włosa okrywowego powoduje, że sierść psa traci swoją szorstkość i staje się gładka.

Umaszczenie sznaucera najczęściej jest szare w odmianie salt-and-pepper (włosy mają różne odcienie szarości, bieli i czerni), czarne lub białe, rzadziej brązowe.

W USA przycina się polującym sznaucerom uszy i ogony, żeby szczury nie mogły ich gryźć, w Europie jednak ta praktyka jest nielegalna.

Jaki charakter ma sznaucer?

Sznaucer to energiczny pies, silny i wytrzymały, skory do zabawy, bardzo przywiązany do swojej rodziny. Lubi dzieci, a po odpowiednim ułożeniu z reguły zachowuje spokój i cierpliwość w większości sytuacji.

Wobec obcych sznaucer zachowuje czujność i ostrzega przed nimi szczekaniem. Ponieważ sznaucery bywają z tego powodu dość głośne, należy nauczyć je ograniczać szczekanie na etapie wczesnego treningu.

Sznaucery to inteligentne psy, przejawiające skłonność do niezależności. Wymagają więc ułożenia i treningu. Na szczęście wychowanie sznaucera nie przedstawia większych trudności. W rankingu ras najlepiej poddających się treningowi, zestawionym przez badacza psiego behawioru, Stanley’a Corena, sznaucery uplasowały się wysoko. Na 140 ras uwzględnionych w rankingu sznaucer miniaturka zajął dwunaste, średni osiemnaste, a olbrzym dwudzieste ósme miejsce. Sznaucer miniaturka uplasował się też na piątym miejscu w rankingu psów stróżujących, a olbrzym na szóstym miejscu wśród psów obronnych.

Trening sznaucera można zacząć już po ok. dwóch miesiącach życia szczeniaka. Szkolenie początkowe powinno objąć nauczenie psa reagowania na własne imię i podstawowe komendy. Należy wpoić sznaucerowi zasady dobrego życia z ludźmi i zwierzętami, także obcymi, pokazując mu różne sytuacje i przyzwyczajając do odgłosów i zapachów. Szkolenie początkowe to też dobry moment, by pies przyzwyczaił się do zabiegów pielęgnacyjnych, takich jak czesanie, trymowanie, strzyżenie, kąpanie, czyszczenie zębów i uszu, obcinanie pazurów, a także do chodzenia na smyczy. Warto też przyuczyć psa, by mniej szczekał, zwłaszcza jeśli mieszka w bloku, gdzie hałas może przeszkadzać sąsiadom.

Trenując sznaucera, należy okazywać łagodną stanowczość i uzbroić się w cierpliwość. Pies powinien być nagradzany za każdym razem, gdy poprawnie wykona polecenie. Nagrodą może być pochwała, smakołyk lub chwila ulubionej zabawy. Gdy sznaucer nie wykona polecenia, możesz go skarcić, ale nie krzycz. Krzyk stresuje psa i zraża go do dalszego treningu.

Jeśli nie masz czasu na samodzielne ułożenie swego psa, możesz oddać go do psiego przedszkola, gdzie naucz się wszystkich potrzebnych umiejętności i będzie mógł do woli socjalizować się z innymi szczeniakami.

Po zakończeniu szkolenia podstawowego sznaucer może dalej uczyć się np. stróżowania lub przygotowywać się do psich zawodów sportowych. Nawet jeśli nie zamierzasz wstawiać psa do zawodów, trening będzie dla niego świetną zabawą i okazją do aktywnego spędzenia czasu z opiekunem. Sznaucery dobrze radzą się w konkurencjach takich jak np. agility (bieg po torze przeszkód) i flyball (psia sztafeta).

Sznaucer ma dużą potrzebę ruchu, którą trzeba zaspokajać, wyprowadzając go na długie spacery. Pies chętnie biega za frisbee, będzie też dobrym towarzyszem joggingu. Chętnie wybierze się do lasu i na łąkę, gdzie może swobodnie hasać i szperać. W mieście sznaucery dobrze jest wyprowadzać na smyczy, a średnie i olbrzymie także w kagańcu fizjologicznym, który nie utrudnia ziajania. Sznaucer jest z natury nieufny wobec obcych i rzadko popada w otwarte konflikty z innymi psami, samce mogą jednak czasem być zadziorne i pakować się w kłopoty.

Znudzony lub pozostawiony sam na zbyt długo, sznaucer może wyć, szczekać i niszczyć meble. Do pewnego stopnia można przyzwyczaić psa do spędzania kilku godzin samotnie na etapie wczesnego treningu. Jeśli sznaucer wyjątkowo źle znosi rozstania, możesz przed wyjściem do pracy poczęstować go ulubionym jedzeniem. Czasem pies jest spokojniejszy, jeśli zostawi się na cały dzień włączony telewizor – zwierzak będzie stale słyszał ludzkie głosy i nie martwił się nienaturalną ciszą.

Co je sznaucer?

Sznaucer powinien dostawać wysokiej jakości karmę dla psów, zawierającą przede wszystkim mięso mięśniowe i podrobowe, a także – w odpowiednich proporcjach – warzywa i owoce. Karma nie powinna zawierać konserwantów, barwników, słodzików i spulchniaczy.

Pies może też być karmiony surowizną (tzw. dieta BARF), trzeba jednak pamiętać, by suplementować mu niektóre witaminy i minerały. Nie należy podawać psu surowej wieprzowiny, bo może zawierać pasożyty. Dietę można za to wzbogacić o ryby i oleje rybne, surowe jajka, a w przypadku niektórych psów także owoce, np. jagody.

Pies powinien dostawać porcje dostosowane do jego płci, wieku, masy i trybu życia. W doborze odpowiedniej diety i porcjowania pomoże Ci weterynarz lub psi dietetyk.