Pies sam w domu: jak oswoić go z samotnością?

Pies sam w domu: rozłąki nie można uniknąć

Psy to bardzo społeczny gatunek. Potrafią zadzierzgać przyjaźnie i dążą do tworzenia silnych więzi emocjonalnych z członkami swojej grupy, zarówno innymi psami, jak i ludźmi. Szczęśliwy pies to taki, który stale cieszy się towarzystwem istot, do których się przywiązał, a przede wszystkim – swego pana. Niektóre psy lubią być stale w centrum uwagi, inne wolą raczej trzymać się na uboczu; jednym wystarcza bliskość ich pana, inne chcą przebywać z całą rodziną. Wszystkie psy jednak tworzą i utrzymują silne więzi ze swoimi bliskimi.

Chociaż staramy się zapewnić swoim psom pełnię szczęścia, fakty są takie, że nie możemy przebywać z nimi cały czas. Więcej – jedną trzecią doby spędzamy w pracy, a więc poza domem. Niemal każdy pies musi więc radzić sobie ze spędzaniem przynajmniej kilku godzin bez swego pana, a może nawet w zupełnej samotności. Dlatego przyzwyczajenie psa do znoszenia samotności to obowiązek każdego opiekuna.

Pies sam w domu: zrozumieć psa

By zminimalizować u psa stres związany z osamotnieniem i skutecznie przyzwyczaić go do spędzania kilku godzin bez swego pana, należy wczuć się choć na chwilę w towarzyskiego czworonoga, by zrozumieć, na czym polega jego problem.

Często jest tak, że szczeniak zostaje adoptowany w okresie wakacji lub przynajmniej urlopu swego przyszłego opiekuna. Zamiar jest dobry: rodzinie chodzi o to, by szczeniak przez pierwsze tygodnie swego pobytu w nowym domu poznał dobrze całą rodzinę i poczuł się bezpiecznie w jej towarzystwie. Pies przyzwyczaja się do stałego towarzystwa i jest mu dobrze z ludźmi.

Co jednak, kiedy kończą się urlop i wakacje? Co ma zrobić szczeniak, gdy po raz pierwszy w życiu zostaje w domu sam? Dorośli wychodzą do pracy, dzieciarnia do szkół, w domu robi się pusto, i to bez ostrzeżenia! Wczoraj normalny gwar domowego życia, dziś pustka i cisza. Takie przeżycie może być dla szczeniaka traumatyczne. Pies nie zna się przecież na zegarku ani na kalendarzu. Dla niego wyjście opiekuna do pracy może równie dobrze oznaczać trwałe i nieodwołalne porzucenie.

Pies sam w domu: lęk separacyjny

Nagłe osamotnienie jest więc dla szczeniaka szokiem i rozdziera mu serce, a co gorsza, codzienne ponawianie się tego osamotnienia wcale mu nie pomaga. Psy, których nie przyzwyczajono już na wczesnym etapie socjalizacji do pozostawania samemu przez parę godzin, często wykształcają lęk separacyjny, który sprawia, że każda rozłąka z panem, nawet chwilowa utrata go z oczu, to dla nich tragedia.

Psy dotknięte lękiem separacyjnym cierpią, czemu dają wyraz głośnym wyciem i ujadaniem. Kakofonia może zacząć się już w chwilę po wyjściu opiekuna i trwać aż do jego powrotu z pracy czy szkoły. Pies może nie tylko wyć, ale też demolować mieszkanie - gryźć meble, rwać poduszki, zdzierać zasłony itp. Obiektem szczególnej pasji stają się dla niego przedmioty przesiąknięte zapachem opiekuna, jak pościel czy ubrania, które pies starannie rwie na drobne kawałeczki.

W skrajnych przypadkach psy dotknięte lękiem separacyjnym mogą nawet własnym ciałem zastawiać swemu panu drogę wyjścia i warczeć na niego groźnie, by nie ważył się opuścić domu.

Zaawansowany lęk separacyjny u psa trudno jest złagodzić i wyleczyć. Najczęściej wymaga to konsultacji z behawiorystą i starannego wdrażania długotrwałej terapii.

Pies sam w domu: trzeba oswajać od małego

Lepiej zapobiegać, niż leczyć. Aby uniknąć wykształcenia się u psa leku separacyjnego, szczenięta powinny być przyzwyczajane do samotności już od pierwszych dni pobytu w nowym domu. Pieski, które już na etapie wczesnej socjalizacji uczą się, że wychodzenie opiekuna z domu na parę godzin nie jest niczym złym, nie wykształcą lęku separacyjnego i będą spokojnie czekały na powrót pana do domu.