Jindo: dumny i wierny

Jindo – historia rasy

Jindo to nazwa wyspy, położonej na Morzu Żółtym, niedaleko od południowo-zachodniego wybrzeża Półwyspu Koreańskiego. To stamtąd wywodzi się rasa psów jindo, wyhodowana zapewne w średniowieczu, być może jako krzyżówka miejscowych zwierząt z psami sprowadzonymi przez Mongołów.

Przodkami psów jindo były zapewne północne szpice, po których rasa odziedziczyła bystrość i niezależny charakter. Walory psów szybko znalazły im uznanie wśród Koreańczyków. Jindo służyły Koreańczykom do polowania, pilnowania domostw, obrony mienia i osób, a w ostateczności – jako źródło mięsa. Jindo polują same lub w sforze. Są wytrzymałe, inteligentne i samodzielne. Potrafią zabić dzika lub jelenia. Jeden pies oddziela się wtedy od grupy, by sprowadzić myśliwego do zabitej ofiary, a pozostałe jindo strzegą jej przed innymi zwierzętami.

Na Półwyspie Koreańskim psy jindo mieszano z innymi rasami, jednak na ich rodzinnej wyspie zachowały się aż do dziś zwierzęta czystej krwi. To właśnie na nich oparto wzorzec rasy jindo i to właśnie te psy spopularyzowano na świecie.

W 1938 r. psy jindo otrzymały status skarbu narodowego Korei, potwierdzony w 1962 r. Od tego czasu nie wolno ich jeść, kontroluje się też ściśle eksport rasowych jindo.

Międzynarodowa Federacja Kynologiczna uznała rasę w jindo w 2005 r

Współcześnie jindo nadal często pełnią w swej ojczyźnie funkcję stróżów, zwłaszcza na wsiach, gdzie psy często mają wyznaczone stanowisko blisko bramy by mogły obserwować teren i obszczekiwać intruzów. Jindo wykorzystywane są też przez armię koreańską do pilnowania baz wojskowych. Stale rośnie popularność tej rasy jako psów domowych, z uwagi na ich przyjazny charakter, energiczność i wielką wierność swemu panu i rodzinie.

Poza granicami Korei Południowej jindo to bardzo rzadka rasa. W 2016 r. w całych USA były tylko dwa zarejestrowane psy tej rasy, a w Wielkiej Brytanii tylko 25 sztuk.

Jak wygląda jindo?

Jindo to średnich rozmiarów szpic. Osiąga 58 cm wysokości w kłębie i masę ok. 23 kg. Jest więc większy od shiby, ale mniejszy od akity.

Jindo: budowa ciała

Jindo ma silne, zwarte, ale smukłe ciało. W tradycyjnych hodowlach koreańskich rozróżnia się dwa typy budowy psa: krępy tonggol i szczuplejszy hudu, choć na Zachodzie rozróżnienie to jest raczej umowne.

Pies ma trójkątną głowę, podłużną kufę z wyraźnym stopem i suche wagi. Oczy są nieduże, migdałowate, w odcieniach brązu, z czarnymi powiekami. Uszy są średniej wielkości, trójkątne i sterczące do góry, typowe dla szpiców.

Jindo ma mocną szyję, prosty i sprężysty grzbiet, głęboką pierś, lekko podkasany brzuch, silne lędźwie, mocne kończyny z łapami przypominającymi kocie. Ogon jest dość długi i obficie porośnięty sierścią, najczęściej wygięty sierpowato nad grzbietem.

Jindo: typ sierści

Sierść jindo jest gęsta i szorstka, średniej długości (nieco dłuższa na ogonie), z podszerstkiem. Zapewnia psu dobrą ochronę przed zimnem i wilgocią.