Gryfonik belgijski: uroczy pogromca szczurów

Gryfonik belgijski – historia rasy

Gryfonik belgijski to rasa miniaturowych piesków do towarzystwa, wyhodowana w końcu XIX w. na bazie pinczera małpiego, sznaucera miniaturowego i yorkshire terriera. Niektórzy wskazują też na domieszkę krwi king charles spanieli i mopsów.

Gryfoniki początkowo wykorzystywano na wsiach do tępienia myszy i szczurów w stodołach i zagrodach. Tym zajmowali się ich przodkowie – popularne w Belgii pieski zwane smousje. Nieodparty urok gryfoników sprawił jednak, że szybko znalazły dla siebie miejsce w sercach zamożnych mieszczuchów.

Gryfoniki występują w trzech odmianach, różniących się od siebie umaszczeniem i typem sierści: belgijskiej (czarna sierść), brukselskiej (płowa sierść) i barbanckiej (gładkowłosej). Najstarsza jest chyba odmiana brukselska, popularna swego czasu zwłaszcza wśród pań z wyższych sfer. Żywe, radosne pieski o przyjacielskim usposobieniu stanowiły znakomite pupile rodzinne i efektowne akcesoria modowe. Ok. 1900 r. stworzono odmianę barbancką, a mniej więcej pięć lat później popularność zyskały gryfoniki belgijskie.

Międzynarodowa Federacja Kynologiczna (FCI) zarejestrowała trzy typy gryfoników jako osobne rasy. W praktyce wszystkie gryfoniki to jedna wielka rodzina, a w hodowli często krzyżuje się przedstawicieli różnych ras, tak że w jednym miocie mogą urodzić się zarówno pieski w typie belgijskim, brukselskim jak i barbanckim.

Do Polski gryfoniki belgijskie trafiły w 1994 r., nie zdobyły jednak szerszej popularności. Jest to u nas rasa mało znana.

Jak wygląda gryfonik belgijski?

Gryfonik belgijski to pies-miniaturka w typie dogowatym. Osiąga 35 cm wysokości w kłębie i masę ok. 6 kg.

Gryfonik belgijski: budowa ciała

Gryfonik belgijski ma krępe ciało o kwadratowej sylwetce, drobnych łapkach i średniej długości ogonie, noszonym nad grzbietem.

Pies ma okrągłą głowę z wysklepionym czołem, o spłaszczonej kufie, porośniętej wąsami i brodą, z krzaczastymi brwiami. Żuchwa jest lekko wysunięta. Oczy są duże, okrągłe, czarne. Uszy są nieduże, trójkątne, sterczą do góry, a ich koniuszki delikatnie przechylają się ku przodowi. Zwyczajowo przycinano je, co jednak dziś jest nielegalne.

Gryfonik belgijski: typ sierści

Sierść gryfonika belgijskiego jest średniej długości, szorstka, z podszerstkiem. Włos bywa pofalowany, ale nigdy nie skręca się w loki, raczej nastroszony niż przylegający do ciała. Może tworzyć delikatne frędzle na brzuchu i niewielkie piórka na łapach.