Gończy włoski: 2000 lat łowieckiej tradycji

Gończy włoski – historia rasy

Początki rasy gończy włoski giną w pomroce dziejów. Wiadomo prawie na pewno, że jest to jedna ze starożytnych ras, wywodząca się od chartów, przywiezionych na Półwysep Apeniński jeszcze przez Fenicjan, i od pierwotnych psów gończych z terenów południowej Europy.

Znane są przechowywane w Muzeum Watykańskim przedstawienia rzymskiej bogini łowów, Diany, której towarzyszą psy przypominające do złudzenia gończe włoskie. Także sztuka i literatura epoki Renesansu przechowały wiele wzmianek o łowach z użyciem ogarów, które niemal na pewno były właśnie gończymi włoskimi. Psów używano do polowań na zające i lisy, sporadycznie także na dziki. Gończe włoskie znakomicie sprawdzają się w polowaniu samodzielnym lub grupowym. Tropią i ścigają zwierzynę, potrafią zarówno wystawiać ją myśliwemu na strzał jak i samodzielnie zabijać. Są niezmordowane – mogą polować nawet 12 godzin bez odpoczynku.

Nie ma pewności, kiedy wykształciły się dwie odmiany gończego włoskiego – krótkowłosa i szorstkowłosa. W 1886 r. na wystawie w Mediolanie prezentowano już oba typy. Klub rasy powołano w 1920 r., ale Międzynarodowa Federacja Kynologiczna (FCI) uznała gończego włoskiego za osobną rasę dopiero po II wojnie światowej – odmianą szorstkowłosą w 1956 r., a krótkowłosą w 1993 r.

Gończy włoski to dziś rzadka rasa. W 2015 r. było we Włoszech 3647 psów odmiany krótkowłosej i 1106 psów szorstkowłosych, co oznacza, że od 2009 r. liczba psów obu odmian nieco zmalała.

Jak wygląda gończy włoski?

Gończy włoski to średnich rozmiarów pies myśliwski w typie wyżłowatym. Osiąga 58 cm wysokości w kłębie i masę ok. 28 kg.

Gończy włoski: budowa ciała

Gończy włoski ma smukłe, umięśnione ciało.

Pies ma kształtną, nieco spłaszczoną głowę z wyczuwalnym guzem potylicznym, i podłużną, odrobinę opadającą kufę z suchymi wargami i łagodnym stopem. Oczy są nieduże, migdałowatego kształtu, w odcieniach ciemnego brązu. Uszy są bardzo długie i podłużne, zawieszone poniżej linii oczu, dość cienkie i pofałdowane.

Gończy włoski ma smukłą, suchą szyję, prosty grzbiet, głęboką pierś, nieco podkasane lędźwie, długie kończyny i średniej długości ogon, zazwyczaj noszony nisko, lekko wygięty na końcu, i prostujący się do poziomu w czasie pracy.

Gończy włoski: typ sierści

Sierść gończego włoskiego może być krótka lub szorstka, nieco dłuższa. U odmiany krótkowłosej sierść jest bardzo gęsta i lśniąca, u szorstkowłosej zaś twarda w dotyku, zbita, ale nie rozczochrana. FCI uznaje odmianę krótkowłosą i szorstkowłosą gończego włoskiego za osobne rasy, choć poza typem sierści nie różnią się one od siebie.