Gończy węgierski: unikatowy łowca z Transylwanii

Gończy węgierski – historia rasy

Gończy węgierski to posokowiec, już w średniowieczu wykorzystywany do polowań przez szlachtę siedmiogrodzką. Wywodzi się od jeszcze starszych ogarów myśliwskich, tzw. panońskich tropowców, a może też i innych psów, sprawnie polujących w górach i kniejach Transylwanii. Gończy węgierski spokrewniony jest ze słowackim, austriackim i polskim.

Z czasem wyhodowano dwa warianty wielkości gończego węgierskiego, przeznaczone do polowania na różne zwierzynę i zazwyczaj trzymane przez właściciela razem w jednej sforze. Gończe węgierskie krótkonożne używane były do polowania na małą zwierzynę, jak lisy i zające, ale także na kozice. Pracowały w trudnym, górzystym terenie. Gończe węgierskie wysokonożne polowały z kolei w lasach na dużego i bardziej niebezpiecznego zwierza, np. żubry, niedźwiedzie, dziki i rysie.

Z czasem, gdy kultura szlachecka wygasła, a dzikie lasy ustąpiły polom uprawnym, gończe węgierskie straciły swe zastosowanie i rację bytu, a w konsekwencji niemal wyginęły. Hodowcy węgierscy zabiegali jednak o uznanie rasy przez Międzynarodową Federację Kynologiczną (FCI), co osiągnięto w 1963 r. Od 1968 r. Węgrzy prowadzą program odbudowy rasy. Udało się ustabilizować populację gończych węgierskich wysokonożnych, choć niestety odmiana krótkonożna już wyginęła.

Współcześnie gończe węgierskie to bardzo rzadkie psy, spotykane głównie u myśliwych i zapalonych entuzjastów psów z terenów Węgier i Rumunii. To nie kanapowe pieszczochy. Gończe węgierskie to zawsze psy pracujące, wykorzystywane w czasie polowań jako tropowce i płochacze. Pracują w pojedynkę lub w sforze. Potrafią też głosić zwierzynę szczekaniem – mają charakterystyczny, wysoki głos.

Jak wygląda gończy węgierski?

Gończy węgierski to spory pies myśliwski. Osiąga 65 cm wysokości w kłębie i masę ok. 35 kg.

Gończy węgierski: budowa ciała

Gończy węgierski ma umięśnione, krzepkie ciało. Jego sylwetka wpisuje się w prostokąt.

Pies ma kształtną, lekko wypukłą głowę z łagodnie zaznaczonymi łukami brwiowymi, nieznacznie wyczuwalnym guzem potylicznym i podłużną kufą z łagodnym stopem. Oczy są średnich rozmiarów, migdałowatego kształtu, osadzone nieco skośnie, w odcieniach ciemnego brązu. Uszy są stosunkowo małe jak na psa gończego (po rozprostowaniu powinny zakrywać oczy), w kształcie trójkątów o zaokrąglonych wierzchołkach, dość cienkie, ale mięsiste, zawieszone nieco powyżej linii oczu i skierowane trochę do przodu.

Gończy węgierski ma mocną, lekko pofałdowaną szyję, prosty grzbiet, głęboką pierś, muskularne, długie kończyny z łapami wyposażonymi w grube opuszki, nieznacznie opadający zad i średniej długości ogon, zazwyczaj noszony szablasto i zadzierany nad grzbietem w czasie pracy.

Gończy węgierski: typ sierści

Sierść gończego węgierskiego jest gęsta i gładka. Porasta całe ciało, łącznie z brzuchem psa. Jest dość krótka, choć nieco dłuższa na szyi, udach i spodzie ogona. Dwie warstwy – podszerstek i włos okrywowy – zapewniają psu dobrą ochronę przed zimnem i wilgocią, umożliwiając polowanie także w niekorzystnych warunkach pogodowych. Zimą podszerstek psa gęstnieje, dzięki czemu lepiej utrzymuje ciepło.