Gończy serbski trójkolorowy: łowiecki duch w efektownym opakowaniu

Gończy serbski trójkolorowy – historia rasy

Gończy serbski trójkolorowy to odmiana rasy gończy serbski, zwanej pierwotnie gończy bałkański. Psy gończe od wieków towarzyszyły myśliwym, polującym na małą i dużą zwierzynę na terenach dzisiejszych Bałkanów, głównie Serbii. Pierwszy opis gończego serbskiego pochodzi z XI w. Uważa się jednak, że rasa jest dużo starsza. Być może przodkowie współczesnych gończych serbskich przybyli na tereny Serbii jeszcze przed początkiem naszej ery, wraz z kolonizatorami greckimi lub fenickimi ok. VI w. p.n.e.

Gończe serbskie trzymano przez stulecia przede wszystkim ze względu na ich umiejętności łowieckie, a nie wygląd. Z czasem więc wykształciło się wiele odmian psów o różnych wariantach wyglądu. Dopiero w 1924 r. serbscy hodowcy psów gończych ogłosili dla nich standard rasy. W 1940 r. gończy został zarejestrowany jako osobna rasa przez Międzynarodową Federację Kynologiczną (FCI) pod nazwą gończy bałkański, a w 1996 r. oficjalnie zmieniono angielską nazwę rasy na Serbian Hound – gończy serbski, ponieważ to właśnie w Serbii rasa ta była i nadal jest najbardziej rozpowszechniona.

Początkowo gończe serbskie o umaszczeniu trójkolorowym uchodziły za wariant rasy gończy serbski. Jednak już w 1946 r. hodowcy zaczęli debatować nad tym, czy gończe trójkolorowe nie powinny być uznane za osobną rasę. Szybko zgodzono się, że powinny. Już na początku lat 50. XX w. gończe serbskie trójkolorowe występowały na wystawach psów jako osobna rasa. W 1961 r. FCI zarejestrowała gończe serbskie trójkolorowe, początkowo pod nazwą jugosłowiański gończy trójkolorowy, i zatwierdziła dla nich osobny standard rasy. Od 1991 r. obowiązuje nazwa gończy serbski trójkolorowy.

Współcześnie gończe serbskie trójkolorowe nadal wykorzystuje się do polowania na małą zwierzynę, np. zające i lisy, sporadycznie także na większą, jak dziki. Gończe serbskie trójkolorowe to zdolni myśliwi, umiejący tropić ofiarę po śladach krwi w różnorodnym terenie, nawet w trudnych warunkach pogodowych. Psy te najchętniej polują samodzielnie, ale umieją też współpracować w sforze. Głoszą zwierzynę, szczekając donośnie, ale w domu najczęściej zachowują się dość spokojnie i cicho.

Choć dość popularne w Serbii i krajach byłej Jugosławii, gończe serbskie trójkolorowe są bardzo rzadkie poza terenami Bałkanów. W Polsce spotyka się je niezwykle rzadko, ale można czasem trafić na internetowe oferty sprzedaży szczeniaków.

Jak wygląda gończy serbski trójkolorowy?

Gończy serbski trójkolorowy to średnich rozmiarów pies myśliwski. Osiąga 55 cm wysokości w kłębie i masę ok. 25 kg, jest więc nieco większy od swego kuzyna, gończego serbskiego (bałkańskiego).

Gończy serbski trójkolorowy: budowa ciała

Gończy serbski trójkolorowy ma silne, proporcjonalnie zbudowane ciało, zdolne do wydłużonego wysiłku.

Pies ma kształtną, nieco spłaszczoną głowę z podłużną kufą i łagodnym stopem. Oczy są nieduże, migdałowatego kształtu, w odcieniach ciemnego brązu. Uszy są spore, w kształcie trójkątów o zaokrąglonych wierzchołkach, mięsiste.

Gończy serbski trójkolorowy ma kształtną, nieco wygiętą szyję, mocny grzbiet, głęboką pierś, muskularne nogi z łapami wyposażonymi w grube opuszki i średniej długości ogon, noszony nisko, ale prostujący się do poziomu w czasie pracy, z lekko zawiniętym ku górze końcem.

Gończy serbski trójkolorowy: typ sierści

Sierść gończego serbskiego trójkolorowego jest krótka (nieco dłuższa na plecach, udach i spodzie ogona), przylegająca, gęsta i twarda w dotyku. Dwie warstwy – podszerstek i włos okrywowy – zapewniają psu ochronę przed zimnem i wilgocią, umożliwiając polowanie w niemal każdych warunkach pogodowych.