Gończy Schillera: huragan ze Szwecji

Gończy Schillera – historia rasy

Psy gończe stały się popularne w Szwecji w XVII w., wraz z rozpowszechnieniem się w tamtym czasie wśród szlachty obyczaju polowania z bronią palną i jednoczesnym sprowadzeniem z Europy – w trakcie toczonych wówczas wojen – psów myśliwskich różnych ras. Szwedzkie hodowle psów gończych opierały się głównie na zwierzętach przywiezionych z Kurlandii i Niemiec.

Książę Hamilton, jeden z twórców Szwedzkiego Klubu Kynologicznego i zapalony entuzjasta psów myśliwskich, postanowił ulepszyć szwedzkie psy gończe. Krzyżując rodzime rasy z psami angielskimi (foxhoundy, harriery), niemieckimi i szwajcarskimi, stworzył wytrzymałego gończego, zdolnego do pracy nawet w czasie surowych skandynawskich zim. To gończy Hamiltona – najpopularniejsza obecnie w Szwecji rasa psa gończego.

Szwedzki farmer Per Schiller nie chciał jednak być gorszy od księcia Hamiltona i z rodzimych psów gończych – potomków ras niemieckich i szwajcarskich, sprowadzonych do Szwecji jeszcze w XVII w. – wyhodował mniejszego, za to bardzo zręcznego i niezmordowanego psa gończego, który nosi teraz jego imię – gończy Schillera. Charakterystyczną cechą gończego Schillera jest jego umaszczenie, bez białych znaczeń, których szwedzki hodowca nie lubił i których świadomie pozbył się w swej hodowli przez staranną selekcję psów przeznaczonych do rozrodu.

Szwedzki Kennel Club uznał gończego Schillera za osobną rasę w 1907 r. Międzynarodowa Organizacja Kynologiczna (FCI) uznała podobnie dopiero w 2006 r.

Współcześnie gończy Schillera nadal bywa wykorzystywany do polowań na lisy i zające. Poluje samodzielnie, nie w sforze. Wytrwale tropi ofiarę dolnym wiatrem, głosząc ją z wielkim entuzjazmem. Gdy osaczy zdobycz, szczeka przeszywająco i czeka, aż odnajdzie go myśliwy, by oddać śmiertelny strzał.

Gończy Schillera to bardzo rzadka rasa. Nawet w rodzinnej Szwecji pogłowie tych psów jest niewielkie i niedawno hodowcy musieli krzyżować swoje psy z gończymi serbskimi i szwajcarskimi, by uniknąć chowu wsobnego.

Jak wygląda gończy Schillera?

Gończy Schillera to średnich rozmiarów pies myśliwski. Osiąga 61 cm wysokości w kłębie i masę ok. 24 kg.

Gończy Schillera: budowa ciała

Gończy Schillera ma umięśnione, smukłe ciało, zdolne do wydłużonego, intensywnego wysiłku. Jego sylwetka wpisuje się w prostokąt.

Pies ma kształtną, nieco wysklepioną głowę z lekko wypukłym czołem, wyczuwalnym guzem potylicznym, i podłużną kufą o mięsistych wargach, z wyraźnym, ale łagodnym stopem. Oczy są nieduże, migdałowatego kształtu, w odcieniach ciemnego brązu. Uszy są średnich rozmiarów, w kształcie trójkątów o zaokrąglonych wierzchołkach, dość cienkie, ale mięsiste, zawieszone nieco powyżej linii oczu i skierowane trochę do przodu, przylegające do policzków.

Gończy Schillera ma smukłą, mocną, suchą szyję, prosty grzbiet, głęboką pierś, muskularne, długie kończyny z łapami wyposażonymi w grube opuszki i długi ogon, zazwyczaj noszony nisko, lekko szablasto wygięty, i prostujący się do poziomu w czasie pracy.

Gończy Schillera: typ sierści

Sierść gończego Schillera jest gęsta, gładka i krótka, nieco dłuższa na spodzie ogona. Dwie warstwy – podszerstek i włos okrywowy – zapewniają psu dobrą ochronę przed zimnem i wilgocią, umożliwiając polowanie także w niekorzystnych warunkach pogodowych.