Gończy grecki: łowca z Peloponezu

Gończy grecki – historia rasy

Gończy grecki wywodzi się prawdopodobnie od psów używanych przed wiekami przez mieszkańców Peloponezu do polowania na zające. W XIX w. krzyżowano te psy z gończymi włoskimi i francuskimi beagle’ami. Efektem tych eksperymentów jest właśnie współczesny gończy grecki – wytrzymały pies, zdolny do pracy w upale i trudnym górzystym terenie, obdarzony znakomitym węchem, donośnym głosem i nieustępliwy w pogoni za zwierzyną. Gończy grecki może polować samodzielnie, w sforze lub w stadzie. Tropi, głosi i wystawia zwierzynę na strzał.

Międzynarodowa Federacja Kynologiczna (FCI) uznała gończego greckiego za osobną rasę w 1996 r. Są to psy bardzo rzadkie, praktycznie niespotykane poza Grecją.

Jak wygląda gończy grecki?

Gończy grecki to średnich rozmiarów pies myśliwski. Osiąga 55 cm wysokości w kłębie i masę ok. 20 kg.

Gończy grecki: budowa ciała

Gończy grecki ma dobrze umięśnione ciało, zdolne do wydłużonego, intensywnego wysiłku. Jego sylwetka wpisuje się w prostokąt.

Pies ma kształtną, wydłużoną, dość wąską i nieco spłaszczoną głowę z podłużną kufą i łagodnym stopem. Oczy są średniej wielkości, migdałowatego kształtu, w odcieniach ciemnego brązu, osadzone odrobinę skośnie. Uszy są średnie, w kształcie trójkątów o zaokrąglonych wierzchołkach, mięsiste, zawieszone nieco powyżej linii oczu.

Gończy grecki ma mocną, suchą szyję, prosty grzbiet, głęboką pierś, muskularne kończyny z łapami wyposażonymi w grube opuszki i długi ogon, zazwyczaj noszony nisko, lekko szablasto wygięty, i często prostujący się do poziomu w czasie pracy.

Gończy grecki: typ sierści

Sierść gończego greckiego jest gęsta, gładka i krótka. Zapewnia psu dobrą ochronę przed zimnem i wilgocią, umożliwiając polowanie także w niekorzystnych warunkach pogodowych.