Gończy bretoński: francuski pogromca wilków

Gończy bretoński – historia rasy

Psy gończe znane były we francuskiej Bretanii już w średniowieczu. Nazywano je wielkimi gończymi bretońskimi. Pierwsze opisy tych psów pochodzą z XVI w., ale rasę można też rozpoznać w kronikarskich wzmiankach sięgających XIII w. Szlachta francuska używała gończych bretońskich do polowania na wilki, a także dziki.

Kiedy jednak w XIX w. wilki zostały we Francji niemal doszczętnie wytępione, wielkie gończe straciły rację bytu. Hodowcy francuscy postanowili ratować psy przed wyginięciem, krzyżując je z nieco mniejszymi gryfonami wandejskimi i w ten sposób tworząc nową rasę – gończego bretońskiego, psa średnich rozmiarów, odpowiedniego do polowania na lisy i zające. Gończy bretoński jeszcze w tym samym XIX w. stał się jedną z ulubionych francuskich ras psów gończych. W 1921 r. ogłoszono dla niego wzorzec rasy.

W czasie obu wojen światowych populacja psów francuskich bardzo ucierpiała. Gończe bretońskie uratował przed ponownym wyginięciem hodowca Marcel Pambrun, który też stworzył pierwszy powojenny Klub Gończego Bretońskiego. Do lat 80. XX w. udało się ustabilizować populację gończych bretońskich, które obecnie są dość popularną rasą wśród francuskich myśliwych. W 1951 r. Międzynarodowa Federacja Kynologiczna (FCI) zarejestrowała gończe bretońskie Pambruna jako osobną rasę.

Gończe bretońskie wykorzystuje się dziś we Francji do polowania na dziki. Pracują w sforze. Wytrwale tropią ofiarę dolnym wiatrem, głosząc ją z wielkim entuzjazmem. Gdy osaczą zdobycz, szczekają przeszywająco, aż zjawi się myśliwy, by oddać śmiertelny strzał.

Ponieważ psy te mają przyjazne usposobienie, są towarzyskie i lubią bawić się z ludźmi, spotyka się je także jako domowe pupile.

Rasa gończy bretoński jest mało znana poza Francją.

Jak wygląda gończy bretoński?

Gończy bretoński to średnich rozmiarów pies myśliwski. Osiąga 56 cm wysokości w kłębie i masę ok. 20 kg.

Gończy bretoński: budowa ciała

Gończy bretoński ma umięśnione ciało o solidnym kośćcu, zdolne do wydłużonego, intensywnego wysiłku. Jego sylwetka wpisuje się w prostokąt.

Pies ma kształtną, nieco wysklepioną głowę z wyczuwalnym guzem potylicznym, i podłużną kufę z wyraźnym, ale łagodnym stopem. Oczy są nieduże, migdałowatego kształtu, w odcieniach ciemnego brązu. Uszy są średnich rozmiarów, w kształcie trójkątów o spiczastych końcach, dość cienkie, ale mięsiste, zawieszone nieco powyżej linii oczu i skierowane trochę do przodu, przylegające do policzków.

Gończy bretoński ma mocną, suchą szyję, prosty grzbiet, głęboką pierś, muskularne, długie kończyny z łapami wyposażonymi w grube opuszki i długi ogon, zazwyczaj noszony nisko, lekko wygięty na końcu, i prostujący się do poziomu w czasie pracy.

Gończy bretoński: typ sierści

Sierść gończego bretońskiego jest gęsta, twarda i szorstka, dość krótka, choć na piersi nieco dłuższa. Dwie warstwy – podszerstek i włos okrywowy – zapewniają psu dobrą ochronę przed zimnem i wilgocią, umożliwiając polowanie także w niekorzystnych warunkach pogodowych.