Entlebucher: figlarny stróż

Entlebucher – historia rasy

Entlebucher to jedna z czterech ras psów pasterskich wywodzących się ze Szwajcarii. Nie wiadomo dokładnie, jak te zwierzęta trafiły do podnóży Alp. Według niektórych hipotez szwajcarskie psy pasterskie to potomkowie rzymskich molosów, według innych są jeszcze starsze i wywodzą się od psów przywiezionych przez Fenicjan do Hiszpanii, skąd potem wywędrowały.

Szwajcarskie psy pasterskie przez wieku służyły tamtejszym farmerom do pilnowania stad i domów, często także jako zwierzęta pociągowe, z rzadka jako pomocnicy myśliwych. Psy musiały być silne, wytrzymałe i pojętne – nie zwracano szczególnej uwagi na ich wygląd zewnętrzny. W ciągu wieków wykształciło się więc wiele regionalnych odmian psów pasterskich. Dopiero w XIX w. wśród hodowców zaczęła kształtować się świadomość odrębności ras. Zaczęto więc przypisywać psy do ras, najczęściej na podstawie wyglądu, prowadzić księgi rodowodowe i organizować wystawy rasowych zwierząt. Na przełomie XIX i XX w. kynologia szwajcarska była już na tyle zaawansowana, że wprawni sędziowie wystawowi umieli nie tylko oceniać psy, ale też przyporządkowywać je do całkiem nowych ras, jeśli natknęli się na nietypowe zwierzęta.

Znany szwajcarski kynolog, prof. Albert Heim, zidentyfikował w ten sposób i wyróżnił rasę dużych szwajcarskich psów pasterskich. Nieco później, w 1913 r., debiut wystawowy zaliczyły psy podobne do rasy z Appenzell, które oficjalnie wówczas wydzielono w nową rasę – tak powstały entlebuchery.

Entlebucher, czyli pies pasterski z rejonu miasta Entlebuch w kantonie Lucerny, to stosunkowo nieduży, sprawny i zręczny czworonóg, nadający się do wszelkiego rodzaju prac. Zyskał sobie swego czasu spora popularność wśród Szwajcarów. W 1926 r. utworzono Klub Entlebuchera, a w 1927 r. rasa otrzymała swój standard.

Dziś entlebuchery coraz rzadziej wykonują swoje tradycyjne prace – pilnowanie i przepędzanie stad, stróżowanie w obejściu. Bywają szkolone do służby ratowniczej. Z uwagi na swoje przyjazne usposobienie, stosunkowo niewielkie rozmiary i łatwość pielęgnacji, entlebuchery stają się coraz popularniejszymi psami rodzinnymi, nie tylko w Szwajcarii.

Jak wygląda entlebucher?

Entlebucher to pies średnich rozmiarów. Osiąga 50 cm wysokości w kłębie i masę ok. 30 kg. Jest najmniejszy spośród szwajcarskich psów pasterskich.

Entlebucher: budowa ciała

Entlebucher ma silne, ale smukłe ciało, zdolne do wydłużonego wysiłku.

Pies ma kształtną, nieco spłaszczoną głowę, podłużną kufę z łagodnie zaznaczonym stopem i wargi bez znaczących fafli. Oczy są nieduże, okrągłe, w odcieniach brązu, o mądrym wyrazie. Uszy są średniej wielkości, w kształcie trójkątów o zaokrąglonych wierzchołkach.

Entlebucher ma mocną szyję, prosty i sprężysty grzbiet, głęboką pierś, silne lędźwie, mocne kończyny. Ogon jest dość długi i obficie porośnięty sierścią. Często entlebuchery mają naturalnie krótki ogon (bobtail). Dawniej psom z długimi ogonami skracano je, co jednak dziś jest nielegalne w wielu krajach.

Entlebucher: typ sierści

Sierść entlebuchera jest gęsta i twarda, dość krótka, lśniąca. Wraz z podszerstkiem daje entlebucherowi dobrą ochronę przed zimnem.