Dog z Majorki – pies walczący z bykami

Dog z Majorki – pochodzenie i historia rasy

Historia dogów z Majorki sięga już trzynastego wieku, gdy na położonych w pobliżu Balearach wyspy te stały się częstym przystankiem dla zawijających statków handlowych i badawczych, które zaczynały pierwsze odległe podróże morskie. To między innymi na Majorce (i stąd ten człon w nazwie rasy) szczególną popularność zyskały walki psów. Te brutalne widowiska niejednokrotnie były walką na śmierć i życie. Miejscowi wystawiali między innymi właśnie silne wyspiarskie psy. Mierzyły się one między innymi z buldogami angielskimi. Lokalni hodowcy wpadli w pewnym momencie na pomysł, aby wykorzystać obie te rasy i wyhodować psa, który będzie łączył ich najlepsze cechy. Drogą selekcji udało się skrzyżować zwierzęta w taki sposób, że doprowadzono do powstania nowej rasy, którą obecnie znamy pod nazwą dog z Majorki. Psy te zyskały popularność również na Półwyspie Iberyjskim, gdzie wykorzystywano je podobnie jak ich przodków  do walk, tym razem jednak nie z przedstawicielami ich własnego gatunku, a w czasie hucznych i pełnych przepychu walk z bykami. Stąd właśnie rasa ta nosi też nieraz miano ca de bou czyli „psów od byków”. Tradycja i prestiż związane z tymi wydarzeniami były na tyle ważne w oczach Hiszpanów, że niektóre z psów, które ich zdaniem wykazały się wyjątkową siłą i walecznością traktowano niemal z takim szacunkiem jak torreadorów. Zdarzyły się nawet przypadki, że zasłużonym dogom z Majorki organizowano pogrzeby lub stawiano proste nagrobki.

Gdy na przełomie dziewiętnastego i dwudziestego wieku zaczęto w Hiszpanii stopniowo zakazywać najpierw walk psów, a później ich udziału w corridzie, rasa ta zaczęła w szybkim tempie tracić na popularności. Masywne, drogie do wykarmieniu psy były zwyczajnie nieopłacalne nawet jako zwierzęta stróżujące czy obronne, a duże pokłady agresji sprawiały, że trudne w dostosowaniu do innych celów psy niemal przestano hodować. W pierwszej połowie dwudziestego wieku rasa ta właściwie całkowicie wyginęła. W drugiej połowie dwudziestego wieku podjęto jednak próby odtworzenia rasy i poprzez krzyżowanie lokalnych psów w typie rasy, które zamieszkiwały Baleary, dog z Majorki wrócił do życia. W 1965 roku rasa została uznana przez FCI.

Charakterystyka i pielęgnacja

Dog z Majorki to rasa średnich/dużych psów, które osiągają wysokość w kłębie do 55 centymetrów u samic i 58 centymetrów u samców. Prawidłowa waga zdrowego dorosłego psa powinna oscylować w granicach 30-38 kilogramów. Budowa ciała bardzo masywna, krępa, o sporej tkance mięśniowej. Pies może sprawiać wrażenie lekko ociężałego w sposobie poruszania. Oczy nieduże, raczej okrągłe. Uszy krótkie, odchylone do tyłu, swobodnie zwisające. Średniej długości ogon, prosty, w spoczynku tworzący spójną krzywiznę z linią grzbietu. Sierść krótka i gęsta, przylegająca do ciała. Pożądane umaszczenie pręgowane, płowe, czarne lub szare. Osobniki jednolicie czarne są mało pożądane w hodowli. Sierść wystarczy raz na jakiś czas przeczesać. Linienie mało intensywne.

Dog z Majorki – zdrowie i potencjalne choroby

To najczęściej okaz zdrowia i chociaż dog z Majorki żyje przeciętnie 11-12 lat, do późnych lat życia raczej nie zapada na żadne charakterystyczne dla swojej rasy choroby. Sporadycznie występuje zwyrodnienie stawu biodrowego, które chociaż uwarunkowane genetycznie, można nieznacznie zniwelować i opóźnić zapewniając psu odpowiedni rodzaj ruchu, dbając o prawidłową wagę i regularnie odwiedzając weterynarza.

Niebezpieczny, agresywny i wymagający uwagi

Z pewnością trzeba wspomnieć, że w Polsce dog z Majorki znajduje się w wykazie ras psów uznawanych za agresywne. Takie skategoryzowanie nie jest przypadkowe. Oczywiście nie można od razu spisywać każdego przedstawiciela rasy na straty, aczkolwiek oduczenie złych odruchów i okiełznanie psa może być trudne nawet dla doświadczonego opiekuna. Pamiętajmy, że pierwotnie selekcja hodowlana była nakierowana na stworzenie psa do walki. Te cechy w pewnym stopniu były też brane pod uwagę w procesie późniejszego odtwarzania rasy. Dog z Majorki będzie zatem dobrym wyborem tylko dla ludzi cierpliwych, konsekwentnych w działaniu i tych, którzy mają już doświadczenie w układaniu potencjalnie trudnego psa. Z pewnością nie jest to zwierzę do domu z małym dzieckiem czy towarzysz dla kota i drobnych lub agresywnych psów. Jeżeli o tym nie będziemy pamiętać, przez nasza nieuwagę lub chwila słabości względem psa może skończyć się nieszczęściem.