Dog kanaryjski – waleczny wyspiarz
Dog kanaryjski – powstanie i historia rasy
Jak wskazuje nazwa, dog kanaryjski wywodzi się z Wysp Kanaryjskich. Pierwsze wzmianki o psach w typie tej rasy pochodzą z okresu podboju wysp przez Hiszpanów w czternastym wieku, którzy próbując odbić ziemie z rąk zamieszkujących ją Guanchów, po raz pierwszy mieli kontakt z lokalnie hodowanymi psami (przede wszystkim na Gran Canarii i Teneryfie). Ostatecznie dog kanaryjski powstał jako mieszanka kilku lokalnych odmian psów z pochodzącym z Fuerteventury bardino i różnych rodzajów mastifów. Psy te ceniono przede wszystkim za ich silną budowę i przydatność w popularnych w tamtych czasach walkach psów. Z tego też powodu wiele osobników trafiło na kontynent europejski i było hodowanych na terenie Półwyspu Iberyjskiego. Hiszpanie używali ich również jako psów stróżujących, a w okresie początków kolonizacji, dogi kanaryjskie towarzyszyły zdobywcom w podbojach Nowego Świata. Nie powstały jednak w tamtym czasie żadne hodowle, o czystość rasy i zachowanie jej typowych cech nie dbano. W efekcie dogi kanaryjskie stopniowo znikały z hiszpańskich domostw poprzez dosyć swobodne krzyżowanie ich z innymi rasami lub mieszańcami.
W latach siedemdziesiątych dwudziestego wieku grupa fascynatów tej niemal już wymarłej rasy zdecydowała się podjąć próbę jej odtworzenia. Zbierano informację od lokalnych mieszkańców, szukano psów, które były bliskie znanym opisom rasy i metodą prób i błędów udało się doprowadzić do odrodzenia doga kanaryjskiego. Poprzez krzyżówki z innymi rasami zwiększono też pulę genową współcześnie żyjącej rasy aby na ile to możliwe zapobiec w przyszłości chowowi wsobnemu i zmniejszyć ryzyko występowania chorób o podłożu genetycznym. Wzorzec rasy stworzono w 1989 roku, a FCI starą-nową rasę w pełni uznała oficjalnie dopiero w 2011 roku. Do tej pory psy te są jednak mało popularne, znane głównie w kilku krajach z obszaru basenu Morza Śródziemnego.
Charakterystyka i pielęgnacja
Dog kanaryjski to dosyć duży pies, który osiąga wysokość w kłębie do 66 centymetrów u samców i do 62 centymetrów u samic. Waga zdrowego dorosłego samca oscyluje w granicach 50-65 kilogramów, u samicy jest to 40-55 kilogramów. Jest to pies o mocnej, krępej budowie. Ciało jest proporcjonalne, dobrze umięśnione. Głowa prostokątna ze średniej wielkości oczami. Uszy trójkątne, wysoko osadzone, nieduże – postawione lub lekko oklapnięte. Ogon średniej długości, prosty, w stanie spoczynku tworzy z krzywizną grzbietu harmonijną, ciągłą linię. Sierść krótka, szorstka, przylegająca do ciała. Brak podszerstka. Umaszczenie w płowych odcieniach, szarościach, pręgowane. Zdarzają się osobniki z dominującą czernią w szacie. Sierść wystarczy od czasu do czasu przeszczotkować, inne zabiegi pielęgnacyjne nie są konieczne. W przypadku oklapniętych uszu kontrolujemy ich stan usuwamy w razie potrzeby nieczystości.
Dog kanaryjski – czy tak niebezpieczny jak go malują?
Są to psy pierwotnie hodowane w celach obronnych i bojowych. Wykazują potencjalne zachowania dominujące. W Polsce znajdują się w wykazie ras psów agresywnych, więc na posiadanie psa tej rasy trzeba uzyskać odpowiednie pozwolenie. Ważne jest kupienie szczenięcia w sprawdzonej hodowli – pies z wrodzonymi tendencjami do agresji, który był nieumiejętnie układany za szczeniaka, będzie kłopotliwym dorosłym zwierzęciem. Istotna jest konsekwencja i jasne rysowanie granic. Już na początku koniecznie trzeba ustalić jasną hierarchię. Dog kanaryjski jest stosunkowo spokojny w znanym sobie środowisku, w którym czuje się bezpiecznie, ale źle reaguje na zaczepki i sytuacje stresujące. Nie jest to rasa dla rodziców z małymi dziećmi ani dla emerytów, którzy w większości nie poradzą sobie z tym psem ze względu na jego dużą siłę.
Pamiętajmy o zapewnieniu psu odpowiedniej dawki ruchu. Trzeba być ostrożnym z pozwalaniem tym psom na swobodne bieganie po obcej mu, nieogrodzonej przestrzeni. W przypadku, gdy coś go wystraszy, jego reakcja może być nieoczywista. Jeżeli jednak uda nam się uporem zdobyć zaufanie tego psa, zyskamy wiernego obrońcę, który będzie strzegł swojego właściciela jak oczka w głowie.
