Czeski fousek – pies myśliwski zza południowej granicy

Czeski fousek – historia i pochodzenie rasy

Pierwsze pisane źródła wspominające o czeskich fouskach pochodzą z 1348 roku. Wtedy to krórl Karol IV Luksemburski podarował kilka psów margrabiemu brandenburskiemu Ludwikowi V Bawarskiemu kilka psów myśliwskich. Pierwszy wizerunek rasy utrwalony na obrazie pochodzi z szesnastego wieku. Czeski fousek to nazwa funkcjonująca oficjalnie dopiero od 1896, wcześniej psy te nosiły miano wyżła czeskiego, a jeszcze wcześniej czeskiego psa. Przedstawiciel tej rasy po raz pierwszy wziął udział w wystawie psów rasowych w Wiedniu w 1905 roku. Pierwszy standard rasy został utworzony w dziewiętnastym wieku. W roku 1924 powstał Klub Hodowców Czeskiego Fouska. W latach dwudziestych dwudziestego wieku rasa niemal całkowicie wyginęła, ale została ocalona przed zaniknięciem miedzy innymi dzięki krzyżówkom z wyżłem niemieckim ostrowłosym. Czeski fousek został wykorzystany też do stworzenia wyżła słowackiego szorstkowłosego. Przez FCI oficjalny wzorzec rasy został zatwierdzony dopiero w 1963 roku.

Wygląd i pielęgnacja

Do duże psy, których wysokość w kłębie osiąga do 63 centymetrów. Prawidłowa waga zdrowego dorosłego psa powinna oscylować w granicach 28-34 kilogramów. Budowa silna i proporcjonalna, wyraźnie dostosowana do funkcjonowania w trudnym terenie.  Grzbiet wygięty, spadzisty, zakończony ogonem średniej długości, grubym, opadającym nieznacznie względem linii grzbietu. Kończyny i łopatki dobrze umięśnione. Dobrze rozwinięta dolna cześć klatki piersiowej. Głowa osadzona na masywnym karku, pysk dłuższy od mózgoczaszki. Oczy średniej wielkości, elipsowate lub migdałowate, najczęściej w odcieniach brązu i bursztynu. Z przodu pyska sierść tworzy charakterystyczne, krótkie wąsy. Uszy duże, cienkie, trójkątne i wysoko osadzone, swobodnie opadają wzdłuż głowy.

Sierść wielowarstwowa z gęstym podszerstkiem. Włos okrywowy średniej długości, prosty, gruby i elastyczny, dobrze chroni przed wodą i wiatrem. Umaszczenie jednolicie brązowe lub brązowe z ciemniejszymi zaznaczeniami lub łatami, zazwyczaj na kończynach w dolnej ich części i w okolicach klatki piersiowej. Sierść wymaga regularnego szczotkowania, szczególnie w okresie linienia może być konieczne powtarzanie tej czynności codziennie. Budowa podszerstka sprawia, że łatwo podczas spacerów przyczepiają się do niego różne zanieczyszczenia organiczne i nieorganiczne, należy je usuwać.

Czeski fousek – zdrowie i potencjalne choroby

Psy tej rasy żyją przeciętnie 11-12 lat i cieszą się bardzo dobrym zdrowiem. Czeski fousek nie jest obarczony wadami genetycznymi. Odpowiednie metody hodowli sprawiły, ze rasa jest odporna na wiele chorób i cechuje się dużą odpornością nawet spędzając czas na dworze przy niekorzystnych warunkach atmosferycznych.

Pies, który potrzebuje uwagi i jakiegoś zajęcia

Czeski fousek to pierwotnie pies o zastosowaniu użytkowym, myśliwskim. Będzie chętnie tropił zwierzynę i potrzebował dużej dawki ruchu. Może mieszkać w mieszkaniu pod warunkiem intensywnych i długich spacerów. Jego naturalne instynkty nie są jednak bardzo silne, można stosunkowo łatwo nauczyć go posłuszeństwa. Dobrze reaguje na system nagród. Jest przyjaźnie nastawiony do wszystkich członków rodziny, raczej nie wybiera swojego ulubionego opiekuna, jeżeli kilka osób poświęca mu podobną ilość uwagi. Lubi dzieci i potrafi wykazać się względem nich cierpliwością, wyrozumiałością i opiekuńczością.

Ze względu na żywiołowość potrzebuje nieustannie jakiegoś zajęcia. Pozostawiony w samotności szybko się zaczyna nudzić i popadać w niezadowolenie. Nie jest wskazany dla samotnych emerytów ze względu na dużą siłę i tendencje do dominowania. Sprawdzi się za to jako pies stróżujący. Będzie pilnować swojego terytorium , którym może być przydomowy ogród. Ma dużą nieufność względem obcych ludzi, nawet jeżeli widzi, że jego właściciele są do nich przyjaźnie nastawieni Na zaufanie czeskiego fouska trzeba sobie zapracować. Dzięki cierpliwości pies ten jednak uzna nas za godne uwagi osoby i nawet sam może dopominać się o pieszczoty, gdy na takie będzie miał ochotę. Nie należy psów tej rasy na siłę zachęcać do okazywania przywiązania, mają bowiem sporą potrzebę niezależności.