Chart hiszpański – myśliwy o tragicznej historii

Chart hiszpański – historia i pochodzenie

Trudno jest jednoznacznie określić pochodzenie tej rasy. Prawdopodobnie psy będące przodkami charta hiszpańskiego zostały przywiezione na terytorium Hiszpanii (wskazuje się miedzy innymi na region Galicji usytuowany w północno-zachodniej części państwa, stąd nazwa galgo) przez Maurów lub Celtów. Historia ta choć dosyć popularnie powtarzana, nie jest możliwa do jednoznacznego zweryfikowania. Ze względu na duże podobieństwo do afrykańskich odmian chartów, za przodków charta hiszpańskiego czasami uznaje się właśnie psy z tamtego regionu. Niemniej jednak pierwsze wzmianki o psach w typie tej rasy pochodzą już z przełomu dwunastego i trzynastego wieku.

Chart hiszpański od początku i do dnia dzisiejszego wykorzystywany jest przede wszystkim jako pies myśliwski. Hiszpania jako jedno z nielicznych państw w Europie nadal nie zakazała polowań na zwierzynę z użyciem psów. Z tego względu galgo są hodowane nieraz w dramatycznie złych warunkach w pseudohodowlach i następnie wykorzystywane w sezonie łowieckim. Nikt nie zwraca wagi na odpowiednie wychowanie i ułożenie psa, gdyż są one traktowane jako jednorazowe narzędzia do polowania. Po zakończonym sezonie psy te zazwyczaj się zabija, niejednokrotnie w bardzo okrutny sposób jako zemsta za nieudane polowania. Właściwie wszystkie, te prawidłowo i nieprawidłowo prowadzone hodowle charta hiszpańskiego znajdują się na terytorium Hiszpanii – poza granicami kraju rasa ta jest mało popularna. Z bezlitosnym procederem uśmiercania zwierząt stara się walczyć wiele organizacji prozwierzęcych, które lobbują za wprowadzeniem całkowitego zakazu polowania z zwierzynę z użyciem psów i surowego karania za zabijanie chartów. Działa również sporo schronisk, które próbują ocalić przeznaczone na zmarnowanie psy i znajdować i czułe i kochające domy, w których spędzą resztę życia otoczone opieką.

Wygląd rasy i pielęgnacja

Chart hiszpański to duży pies, który osiąga wysokość w kłębie do 70 centymetrów u samców i do 68 centymetrów u samic. Prawidłowa waga dorosłego zdrowego zwierzęcia powinna oscylować w granicach 20-30 kilogramów. Rasa ta ma atletyczną budowę o lekko uwidocznionej ale nie bardzo dużej muskulaturze. Długa, wąska głowa zachowuje proporcje względem reszty ciała. Ogon długi, prosty, w spoczynku swobodnie opadający w dół niemal do ziemi. Uszy krótkie, średnio wysoko osadzone, odchylone do tyłu i w połowie złamane w bok. Łapy proste i długie. Sierść występuje w dwóch odmianach – częściej występującej krótkiej i rzadszej średnio długiej. Włos prosty, przylegający do ciała i swobodnie opadający, w dotyku raczej miękki i delikatny. Umaszczenie występuje właściwie w większości kolorów, najczęściej występuje jednak wersja płowa i czarna. Sierść nie wymaga innych zabiegów poza regularnym czesaniem. Okres linienia pies ten przechodzi mało intensywnie.

Chart hiszpański – zdrowie i potencjalne choroby

Psy te dożywają w dobrym zdrowiu 12-14 lat. Nie występują żadne charakterystyczne choroby, także te o podłożu genetycznym. Chart hiszpański to najczęściej okaz zdrowia. W razie konieczności wykonania u weterynarza zabiegu pod znieczuleniem trzeba pamiętać, że rasa ta wykazuje nieco większą niż inne psy wrażliwość na anestezję.

Ostrożnie z adoptowanymi chartami hiszpańskimi

Chart hiszpański to rasa raczej spokojna i nie sprawiająca większych problemów wychowawczych. Psy te są nieco zdystansowane. Wymagają bardzo dużej ilości ruchu, stąd nadadzą się głównie do domów z dużym ogrodem. Warto mieć na uwadze, że kupując psa tej rasy trzeba bardzo dobrze prześwietlić hodowcę, bo wielu z nich hoduje charty na masową skalę z przeznaczeniem do polowań. Dobrze też zastanówmy się przed adopcją. Chart hiszpański po przejściach będzie psem, które utrwalił już wiele złych odruchów i najprawdopodobniej sprawi dużo problemów. Możliwe są kłopoty z zyskaniem jego zaufania lub wręcz oswojeniem go do tego stopnia, aby mógł prawidłowo funkcjonować jako członek rodziny. Psy te dobrze dogadują się z innymi przedstawicielami swojego gatunku. W przypadku kotów łatwo o uruchomienie instynktu łowieckiego, jeżeli pies od szczenięcia nie był konsekwentnie przyzwyczajany do ich towarzystwa.