Cairn terrier - mały terier twardy jak skała

Historia Cairn terriera

Nazwa Cairn terrier, która funkcjonuje w kontekście rasy, jest znana dopiero od początku dwudziestego wieku i nawiązuje do wysokich, kamiennych kopców stawianych przez ludzi dla oznaczenia granic posiadłości lub miejsca pochówku. Małe psy w typie Cairn terriera zajmowały się wypędzaniem zwierząt, które kopały pod takimi kopcami nory. Najwięcej takich czworonogów mieszkało w szkockich górach i na wyspie Skye - czasami wszystkie te psy określano mianem Skye terrierów, która to nazwa funkcjonuje dzisiaj jako określenie konkretnej rasy teriera.

Myśliwi często zbierali małe teriery w grupy i polowali z nimi na wydry, lisy i inne mniejsze leśne i wodne zwierzęta. Psy tego typu łatwo przedzierały się przez gęste zarośla, były odważne i wytrzymałe, świetnie sobie radziły na górskim terenie. Ich powszechność sprawiła, że Cairn terrier jest bliskim kuzynem takich ras jak highland white terrier, terrier szkocki i Skye terrier. Pierwsza hodowla psów w typie Cairn terriera rozpoczęła się na ziemiach MacLeodów na wyspie Skye w 1837 roku. W 1860 roku pierwszego Cairna pokazano na wystawie psów rasowych w Inverness, jednak jeszcze jako Skye terriera. Dopiero pod koniec XIX wieku szkoccy hodowcy zaczęli wyodrębniać spośród terierów wyżej wymienione rasy jako czyste i odrębne od siebie. W ten właśnie sposób Cairn terrier zyskał w końcu swoją własną nazwę.

Stało się to w 1910 roku, kiedy założono klub rasy i zaprzestano określania Cairn terriera mianem krótkowłosego skye terriera. Dwa lata póżniej, w 1912 roku rasa Cairn terrier została oficjalnie uznana przez brytyjski Kennel Club.

Jednym z najbardziej znanych Cairn terrierów był Terry, który zagrał psa Toto w ekranizacji “Czarnoksiężnika z Oz” w 1939 roku, co przyczyniło się do wzrostu popularności rasy. Współcześnie to wciąż popularna rasa, jednak w Polsce Cairn terriery nie są mocno rozpowszechnione. Pierwsze psy tej rasy pojawiły się w naszym kraju w 1981 roku.

Najważniejsze cechy wyglądu Cairn terriera

Według klasyfikacji FCI Cairn terrier należy do grupy 3 - teriery i sekcji 2 - teriery małe. To mały, zwinny i ruchliwy pies o pewnej siebie postawie i sierści odpornej na zmienne warunki atmosferyczne. Jego wysokość w kłębie zamyka się w przedziale 28-31 cm, a waga 6-7,5 kg.

Głowa jest mała, mocno obrośnięta sierścią i proporcjonalna do reszty ciała. Czaszka jest szeroka, z wyraźnym wgłębieniem między oczami i zaznaczonym stopem. Kufa jest krótka i mocna, nos czarny. Oczy są średniej wielkości, szeroko rozstawione, ciemno orzechowego koloru. Porastają je krzaczaste brwi charakterystyczne dla tej rasy. Uszy są małe, spiczaste i stojące.

Grzbiet jest średniej długości, prosty, klatka piersiowa głęboka i nisko schodząca, lędźwie silne i giętkie. Kończyny są muskularne z mocnego kośćca, średniej długości. Łapy przednich kończyn są silniejsze od tylnych, mają grube i mocne opuszki. Ogon jest krótki, proporcjonalny do reszty ciała, noszony radośnie. Jest porośnięty sierścią, która jednak nie tworzy na nim pióropusza.

Szata i umaszczenie Cairn terriera

Umaszczenie Cairn terriera może być kilku rodzajów: kremowe, pszeniczne, czerwono rude, szare i prawie czarne. Każdy z tych odcieni może być pręgowany. Na kufie i uszach mogą pojawić się czarne włosy formujące maskę. Natomiast maść czysto biała, czysto czarna i czarna podpalana są u Cairn terriera niepożądane.

Szata Cairn terriera jest dwuwarstwowa. Włos okrywowy jest obfity i twardy, ale nie gruby. Podszerstek jest krótki, miękki i gęsty. Sierść skutecznie chroni psa tej rasy przed zmiennymi warunkami atmosferycznymi.

Charakter i aktywności Cairn terriera

Cairn terrier to pies jednocześnie wesoły i odważny, pewny siebie, ale nieagresywny. Ceni sobie proste życie i różnego rodzaju aktywności, które trzeba mu zapewnić w przypadku, kiedy nie jest psem pracującym. Lubi bawić się z dziećmi, ale zabawa nie powinna być zbyt intensywna.

To pies, który potrzebuje dużo ruchu i z pewnością nie wystarczy mu spacer na smyczy dookoła bloku. Uwielbia biegać za piłeczką, może też towarzyszyć właścicielowi podczas joggingu i jazdy na rowerze. Można z nim uprawiać agility i flyball, trzeba jednak uważać na jego zamiłowanie do pogoni za szybko poruszającymi się obiektami, zarówno martwymi, jak i żywymi.