Braque de l'Ariege – wyżeł z okolic Tuluzy

Braque de l'Ariege – historia i pochodzenie rasy

Rasa ta pochodzi z regionu Oksytania położonego w południowo-zachodniej Francji. Nazwa wywodzi się od znajdującego się w tym regionie departamentu Ariege, w którym braque de l'Ariege został ukształtowany w dziewiętnastym wieku. To najprawdopodobniej efekt skrzyżowania wyżłów hiszpańskich z Burgos z wyżłami włoskimi krótkowłosymi. Nazywana była też przez pewien czas wyżłem z Tuluzy ze względu na popularność rasy w okolicach tego miasta. Nigdy nie były to jednak psy liczne i popularnie hodowane. Pomimo dobrego radzenia sobie w czasie polowań na kuropatwy i zające, nie rozprzestrzeniła się poza swoją ojczyznę. W 1990 roku rasa była na skraju wymarcia, ale zespół hodowców-pasjonatów rasy braque de l'Ariege podjął decyzję o próbie uratowania rasy. Szczególne zasługi na tym polu należą do Alaina Deteixa. Przez niektórych rasa uważana jest za regionalne dobro dziedzictwa kulturowego.

Wygląd rasy i pielęgnacja

Braque de l'Ariege do dosyć duże psy, które osiągają wysokość w kłębie do 67 centymetrów u samców i do 65 centymetrów u samic. Prawidłowa waga zdrowego dorosłego psa powinna oscylować w granicach 25-30 kilogramów u obu płci. To pies o mocnej budowie ciała, która jednak odznacza się pewną lekkością. W czasie chodu nie sprawiają wrażenia ociężałych. Grzbiet prosty i muskularny, zad zakończony wysoko osadzonym prostym ogonem średniej długości. Głowa wydłużona, nieco kanciasta i wąska. Uszy średniej długości, wysoko osadzone, cienkie, swobodnie zwisające wzdłuż głowy. Oczy migdałowate, raczej ciemne. Sierść krótka i przylegająca do ciała. Umaszczenie płowo- pomarańczowe lub brązowe. Zdarzają się osobnik w innych wariantach kolorystycznych, w tym nakrapiane. Sierść należy dwa-trzy razy w tygodniu przeczesać szczotką. Linenie nie jest zbyt intensywne. Należy od czasu do czasu kontrolować stan ucha wewnętrznego.

Braque de l'Ariege – zdrowie i potencjalne choroby

To dosyć zdrowe psy bez charakterystycznych chorób. Trudno ustalić skłonności do chorób, które byłyby typowe dla rasy ze względu na bardzo małą liczbę osobników. Braque de l'Ariege żyje przeciętnie 12 lat.

Myśliwy o rodzinnym instynkcie

Braque de l'Ariege dobrze sprawdzi się w funkcji psa rodzinnego. Jest przede wszystkim czuły wobec osób, które zna i lubi okazywać swoje uczucia. Czasem sam domaga się pieszczot. Lubi być w centrum uwagi i źle reaguje na długie godziny spędzane w samotności. Robi się wtedy nerwowy i zestresowany, może odreagować emocje na sprzętach domowych. Bywa wtedy też bardzo hałaśliwy i może długo zawodzić lub szczekać. Ma łagodne usposobienie i świetnie dogaduje się z dziećmi. Wobec najmłodszych może jednak czasem okazać brak zrozumienia, jeżeli nie dopilnujemy aby dzieci nie drażniły psa. W czasie układania szczenięcia nie można sobie pozwolić na chwile słabości i odstępstwa. Braque de l'Ariege łatwo poddaje się tresurze, ale wykorzystuje nasze niedociągnięcia, żeby zyskać jakieś korzyści, szczególnie, że ceni sobie niezależność. Brak konsekwencji w pierwszych miesiącach życia może skutkować u dorosłego psa wybiórczym reagowaniem na komendy, uzależnionym od aktualnego humoru zwierzęcia.

Rasa ta, jak i inne psy myśliwskie, ma wrodzoną potrzebę intensywnego i długotrwałego ruchu. Wskazane są spacery na otwartej przestrzeni.  Istotne jest dostarczanie psu różnych czynników stymulujących poszczególne zmysły. Braque de l'Ariege szczęśliwy będzie jeżeli zabierzemy go w różne miejsca, a nie tylko stałą trasą spacerową, która szybko mu się znudzi. Dbajmy o zróżnicowane otoczenie spacerów: pola, łąki lasy. Mając na uwadze tą wrodzoną ruchliwość, psy tej rasy nie nadadzą się do trzymania w mieszkaniach. Najlepiej sprawdzą się domy na wsi, które oddalone są od wielkomiejskiego zgiełku.

Braque de l'Ariege raczej bez problemów dogada się z innymi psami o ile będzie odpowiednio socjalizowany. Bądźmy jednak ostrożni w kwestii kotów, czasem instynkt myśliwski może się uruchomić u psa i pogoni za zdobyczą. Jeżeli jednak od młodości przyzwyczaimy psa do towarzystwa kota, będzie się z nim dobrze żył we względnej zgodzie.