Bergamasco - owczarek z Bergamo z sierścią z dredów

Historia Bergamasco

Bergamasco to jeden z kudłatych pasterskich psów, takich jak puli czy owczarek kataloński, które przez stulecia występowały w różnych rejonach Europy. Uważa się, że ich wspólnym przodkiem mógł być terier tybetański, który jest terierem tylko z nazwy, a w rzeczywistości to mocno owłosiony owczarek z Tybetu, który przybył na tereny Europy z plemionami koczowniczymi z Azji.

Pochodzenie Bergamasco jest bardzo słabo udokumentowane, pierwsze wzmianki na temat psów w tym typie pochodzą z XVI wieku. W rejonie Bergamo psy pasterskie zajmowały się pilnowaniem i zaganianiem stad owiec i były dobierane na zasadzie ich użytkowości. Pracowały zarówno w dzień, jak i w nocy, musiały być odporne na warunki atmosferyczne i wytrzymałe. Powstał w ten sposób pies średniej wielkości o powiększającej go optycznie charakterystycznej szacie, która w trudnych warunkach nie miała takiego wyglądu jak u obecnych psów wystawowych rasy Bergamasco, tylko naturalnie się wyrywała.

Pierwszy Bergamasco został wpisany do księgi rodowodowej Włoskiego Związku Kynologicznego w 1898 roku. Rasa została uznana przez FCI dopiero po drugiej wojnie światowej, w 1956 roku. Współcześnie nie jest zbyt popularna, nawet w rodzimych Włoszech. W Polsce pierwsze psy rasy Bergamasco pojawiły się w 1991 roku. Obecnie istnieje w naszym kraju zaledwie kilka hodowli i na zakup szczeniaka trzeba cierpliwie poczekać.

Najważniejsze cechy wyglądu Bergamasco

Według klasyfikacji FCI Bergamasco należy do grupy 1 - Psy pasterskie i zaganiające i sekcji 1 - psy pasterskie. To pies średniej wielkości o naturalnym, wiejskim wyglądzie, który podkreśla jego charakterystyczna, obfita sierść. Choć jest kudłaty, to jego proporcje są wyważone w całej budowie jego ciała. Wysokość w kłębie zamyka się w przedziale 54-58 dla suk i 58-62 dla psów, a waga odpowiednio 26-32 kg i 32-38 kg.

Równoległe linie głowy sprawiają, że wydaje się ona dosyć duża. Mózgoczaszka ma taką sama długość jak kufa. Guz potyliczny jest dobrze widoczny, stop wyraźnie zaznaczony, głównie ze względu na wypukłość czoła. Kufa stopniowo zwęża się ku końcowi. Oczy są duże i lekko skośne, o barwie kasztanowej w jaśniejszym lub ciemniejszym odcieniu. Uszy są wysoko osadzone, mają trójkątny kształt i są częściowo załamane na jednej trzeciej długości. Porośnięte są delikatnym włosem, na którego końcówkach tworzą się frędzle.

Tułów psa wpisuje się w kwadrat. Grzbiet jest prosty i mocny, lędźwie lekko wysklepione, zad lekko opadający, klatka piersiowa pojemna i głęboka z lekko zakrzywionym mostkiem. Kończyny proste i dobrze umięśnione, łapy owalne i zajęcze o dobrze wysklepionych, zwartych palcach i mocnych ciemnych opuszkach. Ogon jest mocny, gruby u nasady i zwęża się ku końcówce. W spoczynku szablasty, podczas ruchu pies macha nim jak flagą. Jest porośnięty falistym, kozim włosiem.

Szata i umaszczenie Bergamasco

Umaszczenie u owczarka z Bergamo jest jednolicie szare lub w szare łaty we wszelkich odcieniach tego koloru, nawet do czarnego. Dopuszczalne są też odcienie beżowe i płowe. Niedopuszczalna jest biała maść, a białe znaczenia mogą występować tylko w niewielkiej ilości.

Szata jest długa i obfita z szorstkim, kozim włosem. Jej ukształtowanie jest różne na różnych partiach ciała. Podszerstek jest krótki i gęsty oraz tłusty w dotyku. Sierść opadająca wokół całego tułowia, na kończynach tworzy grube, opadające wstęgi, które z wiekiem są coraz bardziej płaskie i twardnieją. Na głowie włos nie jest tak szorstki i powinien zakrywać oczy psa.

Charakter i aktywności Bergamasco

Kiedyś Bergamasco zajmował się pilnowaniem i zaganianiem stad owiec i bydła, współcześnie to pies do towarzystwa lub wystawowy, dość często wykorzystywany jako stróż obejścia. Jest rozważny, cierpliwy i mocno przywiązany do człowieka, łagodny w stosunku do swojej rodziny, jak i do zwierząt, z którymi przyszło mu wspólnie żyć. To też inteligentny pies, który szybko się uczy.

Bergamasco jest typowym wiejskim psem, który na co dzień potrzebuje dużo ruchu. Trzeba mu zapewnić długie spacery, podczas których można uprawiać z nim na przykład agility.