Alpejski gończy krótkonożny – więcej niż jamnik, mniej niż gończy

Historia alpejskiego gończego krótkonożnego

Nie wiadomo dokładnie, kiedy rozpoczęła się hodowla alpejskich gończych krótkonożnych. Psy w tym typie występowały w XIX wieku na terenie Alp Bawarskich i Alp Austriackich  i w tym okresie dbano bardziej o ich funkcję użytkową podczas polowań niż o jednolitość pod względem eksterieru. Psy te określano mianem dachsbracke, ponieważ stanowiły krzyżówkę jamnika z większymi psami gończymi.

Z powodu krótszych kończyn gończy krótkonożny gonił za zwierzyną wolniej, ale było to celowym zabiegiem myśliwych, którzy w czasami woleli, żeby zwierzyna uchodziła przed pogonią właśnie w wolniejszym tempie. Wykorzystywało się je do polowania na różne rodzaje zwierzyny i myśliwy mógł przy nich polować pieszo. Mogły tropić jako posokowce duże ranne zwierzęta, takie jak dziki i jelenie, a jako pies gończy ścigały lisy i zające, a także służyły do aportowania ptactwa.

W szybkim czasie gończe krótkonożne stały się ulubieńcami habsburskiej rodziny królewskiej. W latach osiemdziesiątych dwudziestego wieku towarzyszyły następcy tronu Rudolfowi Habsburgowi podczas wypraw myśliwskich do Turcji i Egiptu.

W tym czasie podjęto starania ujednolicenia hodowli i stworzenia wzorca dla tych psów. W 1896 roku powstał w Monachium Międzynarodowy Klub Jamniko-Gończych, który jednak rozpadł się po kilkunastu latach na kilka mniejszych organizacji. Nowy klub powstał w Austrii po pierwszej wojnie światowej.

Alpejski gończy krótkonożny w XX wieku

Bardzo ważną datą w historii alpejskiego gończego krótkonożnego jest 1932 rok. Został on wówczas uznany za narodową rasę psa w Austrii i włączony w poczet posokowców obok posokowca bawarskiego i posokowca hanowerskiego.

Na uznanie przez FCI alpejski gończy krótkonożny musiał czekać do 1975 roku. Za miejsce pochodzenia psa uznano wówczas Austrię i zmieniono nazwę psa z alpejski gończy krótkonożny  na alpejski jamnikogończy krótkonożny. W Polsce jednak rasa ta jest określana nadal jako alpejski gończy krótkonożny. W 1991 roku alpejski gończy krótkonożny został w klasyfikacji FCI włączony do sekcji posokowców

W Polsce rasa jest obecna od lat sześćdziesiątych dwudziestego wieku. Nie jest rozpowszechniona, ponieważ hoduje się ją głównie do celów myśliwskich i prawie nie trafia do właścicieli spoza tego kręgu. Już w dwudziestym pierwszym wieku powstał w Polsce pierwszy klub alpejskiego gończego krótkonożnego przy Polskim Związku Łowieckim.

Najważniejsze cechy wyglądu alpejskiego gończego krótkonożnego

Alpejski gończy krótkonożny według klasyfikacji FCI należy do grupy psów gończych i ras pokrewnych oraz sekcji posokowców. To pies o krzepkiej budowie, mocnym kośćcu i gęstej okrywie włosowej. Jego wysokość w kłębie wynosi od 36 do 38 centymetrów, a waga od 15 do 18 kilogramów.

Czaszka psa jest lekko wysklepiona z wyraźną bruzdą czołową i słabo zaznaczonym guzem potylicznym. Kufa mocna, zakończona czarnym nosem. Oczy z ciemnobrązowymi tęczówkami i czarno pigmentowanymi powiekami. Uszy są średniej długości, wysoko osadzone, bez fałdów, a szyja długa i muskularna.

Tułów jest wydłużony, mocny i dobrze umięśniony. Grzbiet prosty, lędźwie krótkie i szerokie. Kończyny przednie proste i mocne, krótkie w stosunku do tułowia. Kończyny tylne dobrze umięśnione, silne i dobrze katowane, widziane z tyłu są proste i równoległe. Łapy okrągłe, z mocnymi opuszkami i silnie zwartymi palcami. Ogon wysoko osadzony i mocny u nasady, noszony lekko łukowato i wygięty.

Szata i umaszczenie alpejskiego gończego krótkonożnego

Umaszczenie określane jako idealne u psa tej rasy to czerwień jelenia (czyli rude) z czarnymi włosami lub bez nich. Innym wariantem jest umaszczenie czarne z wyraźnie ogrodzonym czerwono-brązowymi znaczeniami na głowie, piersi, kończynach, łapach i dolnej części ogona. Na klatce piersiowej psa dozwolona jest biała plama.

Szata alpejskiego gończego krótkonożnego jest krótka, gęsta i dobrze przylegająca, podszerstek obfity.