Wydra morska: sprytna i niezależna

Wydra morska: relacje z ludźmi

Wydra morska (łac. enhydra lutris), znana też jako kałan morski, to drapieżny ssak, zamieszkujący Północny Pacyfik.

Wydra morska uważana była przez ludy Ainów i Aleutów za posłańca bogów i pośrednika między światem ludzi i duchów. Europejczycy po raz pierwszy zetknęli się z wydrami morskimi w 1741 r. - byli to członkowie wyprawy kapitana Vitusa Beringa. Udało im się upolować ok. 1000 wydr morskich na wodach Północnego Pacyfiku, znanych dziś jako Morze Beringa. Doskonała jakość futer i ich wysokie ceny sprawiły, że koloniści z Rosji i Ameryki zaczęli intensywnie polować na wydry morskie. W 1778 r. kapitan James Cook nawiązał stosunki handlowe z Indianami z wyspy Vancouver i kupił od nich futra wydr morskich – od tego czasu na wydr zaczęto polować także wzdłuż zachodnich wybrzeży Kanady.

Ponieważ wydry morskie nie były zaznajomione z ludźmi, nie uciekały przed nimi i łatwo padały ofiarą myśliwych. Do 1910 r. wydry morskie stanęły na krawędzi wyginięcia. Objęto je wtedy międzynarodową ochroną gatunkową. Dziś populacja wydr morskich osiągnęła dość stabilny poziom, choć gatunek nadal uważany jest za bliski wyginięcia.

Jak wygląda wydra morska?

Wydra morska przypomina dużą łasicę, przystosowaną do życia w wodzie. Jest podobna do wydry europejskiej, ale znacznie od niej masywniejsza. Wydra morska osiąga masę od 14 do 45 kg, długość jej ciała wynosi ok. 130 cm, do czego doliczyć trzeba kolejne 30 cm ogona. Silny ogon działa jak śruba napędowa i pozwala wydrze morskiej ścigać i łapać nawet najbardziej płochliwe ryby.

Ciało wydry morskiej jest wydłużone, opływowe, bardzo zwinne. Cztery niedługie, ale silne kończyny zakończone są łapkami o pięciu palcach i ostrych pazurach. Między palcami wydry rozpięta jest błona pławna, ułatwiająca zwierzęciu poruszanie się w wodzie. Głowa wydry osadzona jest na długiej szyi i ma nieco wydłużony kształt. Oczy wydry są okrągłe i czarne, lekko wyłupiaste. Uszy są krótkie, okrągłe i położone płasko na głowie. Gdy zwierzę nurkuje, jego uszy zamykają się, chroniąc kanały słuchowe przed zalaniem. Pyszczek wydry wyposażony jest w rozłożyste wibrysy.

Wydra morska nie ma – w przeciwieństwie do wielu innych ssaków morskich – ocieplającej warstwy tłuszczu. Dlatego sierść wydry morskiej jest wyjątkowo gęsta i zwarta, dzięki czemu zapewnia zwierzęciu ochronę przed wychłodzeniem. Składa się z dwóch warstw: wodoodpornego włosa okrywowego i gęstego podszerstka. Na 1 cm kwadratowy powierzchni skóry wydry morskiej przypada aż 150 tys. pęczków włosów, co czyni jej sierść najgęstszą w świecie zwierząt!

Wydry morskie bardzo dbają o czystość swojego futra – wylizują je starannie niczym koty. Sierść wydry morskiej ma kolor brązowy w różnych odcieniach na wierzchniej części ciała. Barwa jest jaśniejsza a na głowie, gardle, piersi i brzuchu zwierzęcia.

Samice wydry morskiej są znacznie mniejsze od samców. Dzięki temu samce i samice nie wchodzą sobie w paradę i nie konkurują – większe samce polują na większe zwierzęta, a mniejsze samice zadowalają się mniejszą zdobyczą.

Wydra morska: obszar występowania

Wydra morska zamieszkuje północny Pacyfik, przede wszystkim Wyspy Kurylskie, rozciągające się między Kamczatką a wyspą Hokkaido, a także Aleuty i mniejsze wysepki u zachodnich wybrzeży Kanady. Kałan kalifornijski występuje także punktowo u wybrzeży Kalifornii.

Wydra morska: biotop

Wydra morska żeruje wzdłuż wybrzeży, bardzo chętnie w krętych zatoczkach i wśród skał, raf koralowych oraz między gęstymi lasami wodorostowymi – wszędzie tam, gdzie naturalne bariery chronią zwierzęta przed silnymi wiatrami i prądami morskimi.