Westfalski gończy krótkonożny – mniejsza wersja niemieckiego psa gończego

Historia westfalskiego gończego krótkonożnego

Krótkonożne psy myśliwskie były już znane w Europie wiele wieków temu, pierwsze wzmianki na ich temat pochodzą z VIII wieku. Bezpośrednim przodkiem westfalczyka jest większy od niego niemiecki pies gończy. Westfalski gończy krótkonogi prawdopodobnie powstał za sprawą krzyżowania niemieckiego psa gończego lub wyżłów krótkowłosych z mastifami w typie jamnikowatym. W samej jego niemieckiej nazwie jest zresztą nawiązanie do niemieckiej nazwy jamnika. Westfalski gończy to po niemiecku westphalian dachsbracke, gdzie dachs oznacza borsuka, a bracke psa gończego, a jamnik z niemieckiego to dachshund. Jak widać, jeden z członów tej nazwy odnosi się do zwierzęcia, na które polowały specjalnie hodowane w tym celu psy. 

Pierwsze wzmianki historyczne na temat westfalskiego gończego krótkonożnego pochodzą z 1886 roku. Pod koniec XIX wieku zaczęto hodować mniejsze psy w typie gończym, które dobrze sprawdzały się na mniejszych terenach myśliwskich. Zastępowały one szybsze i większe psy, które stawały się coraz mniej pożądane wraz z zanikaniem wielkich obszarów do polowań. Na mniej rozległych terenach szybkość w pogoni za zwierzyną nie była już aż tak niezbędna i tam właśnie wykorzystywano krótkonożnego psa z Westfalii, który tropił powoli ślad zwierzyny. Pies ten najczęściej polował na zające, lisy i dziki.

Oficjalnie rasę tę uznano dopiero w XX wieku. W 1935 roku jej wzorzec opracował niemiecki Kennel Club. Przez FCI rasa została uznana po drugiej wojnie światowej, w 1954 roku, a jego standard nosi wyróżniający go w klasyfikacji numer: 100.

Najważniejsze cechy wyglądu westfalskiego gończego krótkonożnego

Według klasyfikacji FCI westfalski gończy krótkonożny należy do grupy psów gończych i ras pokrewnych i sekcji psów gończych. To niewielkich rozmiarów pies o mocnej budowie i kompaktowej sylwetce, która łączy w sobie cechy jamnika i większych psów gończych. Jego wysokość zamyka się w przedziale 30-38 cm, a waga 14-15 kg.

Głowa psa jest wąska i wydłużona, stop zaznaczony minimalnie. Oczy okrągłe, średniej wielkości o przyjaznym spojrzeniu i barwie ciemno lub jasnobrązowej. Uszy wysoko osadzone, szerokie i średniej długości, opadają swobodnie wzdłuż czaszki i przylegają do policzków psa. W stanach pobudzenia mogą się lekko unosić. Szyja psa jest średniej wielkości i dobrze umięśniona. Grzbiet lekko wysklepiony, średniej długości. Lędźwie i zad szerokie. Ogon może być noszony w dół lub wysoko, przybierając szablasty kształt. Jest średniej długości, gruby u nasady i zwężający się ku końcowi. Kończyny krótkie, proste i masywne, tylne cieńsze od przednich.

Umaszczenie może mieć kilka typów, najczęściej trójkolorowe, psy z dwoma kolorami umaszczenia są niepożądane. Wstępują psy maści czarnej, brązowej, płowej, z różnymi odcieniami podpalania, od żółtości do czerwieni.

Szata jest dwuwarstwowa. Włos okrywowy jest gęsty, gruby, krótki i dobrze przylegający, podszerstek jest słabo rozwinięty. Krótszy włos występuje na głowie, uszach i kończynach, dłuższy na plecach szyi i spodniej części ogona.

Charakter i szkolenie westfalskiego gończego krótkonożnego

Współcześnie psy te służą głównie do towarzystwa, ale szczególnie na ich rodzimych terenach wciąż wykorzystuje się je podczas polowań. W trybie myśliwskiego instynktu to psy zawzięte, które nigdy nie porzucają raz przechwyconego tropu i podążają za zwierzyną do samej nory. Szczycą się też znakomitym węchem, na co z pewnością trzeba zwrócić uwagę podczas szkolenia. Jako psy do towarzystwa są jednocześnie wesołe, czułe i przyjaźnie nastawione do otoczenia. 

Podczas treningu mogą rozpraszać je wszelkiego rodzaju zapachy, więc jednym z głównych celów szkolenia musi być opanowanie instynktu myśliwskiego westfalczyka. Należy od młodych lat pas uczyć go reakcji na komendę przywołania i pracować nad umiejętnością rezygnacji z działania w przypadku nagłego bodźca. Podczas szkolenia warto stosować techniki pozytywnego wzmocnienia i mieć w zanadrzu trochę smakołyków, którymi możemy nagrodzić pupila za właściwe wykonane zadanie.

Aktywności westfalskiego gończego krótkonożnego

Psy tej rasy są niezwykle aktywne, mają duży temperament i potrzebują na co dzień wiele ruchu. Przekłada się to na dłuższe spacery i właściciela, który jest typem sportowca. Psy te lubią również zabawy z dziećmi i interakcje z innymi czworonogami, ale czasami to nie wystarczy i wtedy będzie potrzebne więcej naszego zaangażowania. Psychofizyczne potrzeby psa można zaspokoić przy pomocy rozrywek kynologicznych w rodzaju agility lub obedience. Pies ten lubi też aportować. Najlepiej z całą pewnością sprawdzi się zabawa w tropienie, ze względu na doskonały węch westfalczyka.