Kot perski szynszylowy – przepiękna odmiana kota perskiego

Historia kota perskiego szynszylowego

Historia kota perskiego szynszylowego jest ściśle związana z historią wszystkich kotów perskich. Jest ona pełna zakrętów i niejasności co do pochodzenia tych niezwykle dziś popularnych na świecie kotów. To co wiadomo na pewno to fakt, że persy o dzisiejszym wyglądzie zaczęli hodować jeszcze w XIX wieku hodowcy z Wielkiej Brytanii, kojarząc angorę turecką z innymi rasami zarówno długowłosymi, jak i krótkowłosymi, między innymi z kotem brytyjskim krótkowłosym.

Pierwotnie persy miały inny wygląd niż ten, z którego znamy je dzisiaj, bardziej przypominały właśnie turecką angorę. Jednak z czasem zaczęła się zmieniać budowa ich twarzoczaszki, stawały się masywniejsze i długowłose.

Kot perski szynszylowy jest więc kotem, który powstał na skutek ingerencji człowieka. Odmiana ta ma początki sięgające do 1882 roku. W Anglii narodziła się wtedy w jednej z hodowli kotka, którą nazwano Chinnie. Był potomkiem niebieskiej kotki perskiej i przybłąkanego kota o dymnym umaszczeniu. Chinnie następnie skojarzono ze srebrnym pręgowanym kotem. W potomstwie jednego kota z ich miotu pojawił się w końcu osobnik o typowym dla kota perskiego szynszylowego umaszczeniu i to od niego wzięła początek linia persów o srebrzysto cieniowanej sierści.

Brytyjskim hodowcom tak spodobała się nowa odmiana persa, że wystawiano ją londyńskim Crystal Palace już w 1988 roku. Z początkiem XX wieku rozpoczęły się starania o uznanie nowej rasy i opracowanie jej standardu. Kotem, który na przełomie wieków zdobywał największe laury był Silver Lambkin, którego często określa się mianem ojca szynszylowej rasy.

W początkach XX wieku powstało Stowarzyszenie Miłośników Kotów Szynszyla, które próbowało stworzyć oficjalny standard rasy. Prawda jest jednak taka, że do czasów współczesnych większość stowarzyszeń felinologicznych i hodowlanych klasyfikuje kota perskiego szynszylowego po prostu jako kota perskiego.

Z ciekawostek dotyczących perskiej szynszyli trzeba wspomnieć jej udział w filmach z cyklu o Jamesie Bondzie. Kot tej rasy należał do jednego z najbardziej znanych złoczyńców w serii, Ernsta Stavro Blofelda.

Najważniejsze cechy wyglądu kota perskiego szynszylowego

Kot perski szynszylowy należy do kotów średniej wielkości i jest nieco mniejszy od typowego persa. Ma krępą sylwetkę i mocną budowę w typie cobby. Całe jego ciało sprawia wrażenie zaokrąglonego. Waga zamyka się w przedziale 3-6 kg, a wysokość 22-25 cm.

Różnice między szynszylową odmianą a zwykłym persem dotyczą także głowy i nosa. U persa szynszylowego jest ona nieco węższa z dłuższymi uszami, zaś nos jest mniej spłaszczony, dzięki czemu perska szynszyla nie ma takich problemów z oddychaniem jak zwykły perski kot. Oczy są duże, okrągłe, szeroko rozstawione o szmaragdowym lub niebiesko-zielonym kolorze. Wokół oczu możemy zaobserwować obwódki w kolorze tippingu z sierści.

Tułów jest mocny, zwarty i zaokrąglony, klatka piersiowa głęboka, grzbiet krótki i prosty. Kończyny mocne i nie za długie, stopy duże i okrągłe. Ogon jest krótki i prosty, z zaokrągloną końcówką i mocno owłosiony.

Umaszczenie kota perskiego szynszylowego jest co prawda typu silver-tabby, ale ów charakterystyczny wzór jest bardzo słabo widoczny na sierści tych kotów. Perska szynszyla ma jeden główny kolor sierści, czyli czystą biel. Końcówki włosa okrywowego są jednak w jednej ósmej ich górnej części zakończone czarnym tippingiem, który nadaje sierści srebrny połysk. Zdarzają się odmiany z tippingiem w innym kolorze – niebieskim, czekoladowym lub liliowym. Tipping występuje najczęściej na bokach, grzbiecie, głowie i uszach kota.

Sierść kota perskiego szynszylowego jest długa, gęsta i jedwabista z miękkim podszerstkiem. Srebrzyste cieniowanie sprawia, że się błyszczy. Często za tę samą odmianę co kot perski szynszylowy uważa się persa o nazwie srebrzysto cieniowany, którego tipping jest mocniejszy i występuje na jednej trzeciej długości włosa okrywowego.

Charakter i aktywności kota perskiego szynszylowego

Kot perski szynszylowy w minimalnym stopniu różni się charakterem od zwykłego persa. Jest od niego nieco bardziej aktywny, ale nadal przyjazny i łagodny i ze zrównoważonym temperamentem. Przez większą część dnia jest spokojny, potrafi jednak nagle wybuchnąć energią i rzucić się do szalonej gonitwy za kulką z papieru. Lubi też zabawę z interaktywnymi zabawkami lub myszkami z kocimiętką. Zawsze trzeba zapewnić mu w otoczeniu przynajmniej kilka zabawek, żeby aktywizował się sam z siebie. Czasami jednak trzeba wprost zachęcać kota do aktywności, szczególnie kiedy w cieplejsze dni jego głównym zajęciem jest wylegiwanie się na słońcu.

Wspólne życie z kotem perskim szynszylowym

Kot perski szynszylowy jest kotem cichym, który preferuje raczej spokojne otoczenie i z pewnością lepiej mu będzie w gronie starszych dzieci niż maluchów. Niemniej to kot towarzyski, który lubi przebywać w pobliżu właściciela, najlepiej na jego kolanach. Domaga się wtedy pieszczot i głośnym mruczeniem wyraża swoje zadowolenie. Będzie nadawał się na kota dla starszej osoby, choć trzeba pamiętać o kwestii codziennej pielęgnacji sierści kota tej rasy, co czasem może być uciążliwe.

Kot perski szynszylowy może żyć z innym czworonogiem pod wspólnym dachem, zarówno z kotem i psem, jednak nowe zwierzęta w jego otoczeniu powinny mieć podobny temperament.

Nie ma skłonności do ucieczek i preferuje domowe wygody. Mimo to, warto poczynić odpowiednie zabezpieczenia, aby nie wydostał się na zewnątrz przez przypadek. Kiedy zostaje w domu sam, z reguły zachowuje się spokojnie i nie ma skłonności do niszczenia przedmiotów domowego użytku.

To kot towarzyski, który w stosunku do obcych osób jest zazwyczaj ufny, choć czasem musi minąć dłuższa chwila, zanim podejdzie do gościa i da się pogłaskać.

Nie należy do kotów gadatliwych, najczęściej porozumiewa się przy pomocy mruczenia, co docenią osoby, które ciężko znoszą częste kocie wokalizowanie.