Kot egipski mau – cętkowany mistrz prędkości

Historia kota egipskiego mau

Można śmiało powiedzieć, że historia tej rasy ma dwa, rozdzielone tysiącleciami początki. Nie ma wątpliwości, że to starożytny Egipt był kolebką kota egipskiego mau. Wizerunki cętkowanych kotów z charakterystycznym znaczeniem na czole znajdowały się na malowidłach z tego okresu. Za bezpośredniego przodka kota egipskiego uważa się kota nubijskiego, który był hodowany i czczony w starożytnym Egipcie. 

Kot egipski rozprzestrzenił się w starożytności na terenie Żyznego Księżyca na Bliskim Wschodzie, jednak na przestrzeni wieków rasa cętkowanych kotów niemal wyginęła. Dlatego jej swojego rodzaju powrót w latach pięćdziesiątych XX wieku jest uważany za nowy początek dla egipskiego kot mau.

Cechy kotów egipskich przetrwały u wielu europejskich kotów krótkowłosych. Na takiego właśnie cętkowanego kota zwróciła uwagę księżna rosyjska Natalia Trubetskaya podczas wizyty we Włoszech w latach pięćdziesiątych XX wieku. Kot należał do syryjskiego dyplomaty i tak spodobał się księżnej, że ta po zrobieniu wywiadu na jego temat sprowadziła z Włoch do USA trzy inne cętkowane koty. Były to dwie samiczki, Baba i Liza oraz samiec o imieniu Jojo i to właśnie od nich rozpoczęła się hodowla kota egipskiego mau. 

Kot egipski mau – niespodziewane kontrowersje 

W rzeczywistości ta opowieść o rosyjskiej księżnej przymusowo przebywającej na emigracji w Stanach Zjednoczonych ma kilka wersji – być może po to, żeby spopularyzować i uatrakcyjnić historię egipskiego kota mau. Dokładnie nie wiadomo, czy koty zostały zabrane bezpośrednio z Egiptu czy może z Włoch, ani jak dalej przebiegała ich hodowla w USA. Dlatego według innej teorii, kot egipski Mau jest rasą powstałą w latach pięćdziesiątych z krzyżówek kota abisyńskiego, kota amerykańskiego krótkowłosego i kota syjamskiego, a celem stojących za tymi skojarzeniami hodowców było stworzenie cętkowanej rasy kota, podobnej do tej z wizerunków na egipskich malowidłach.

Z kolei wyniki badań przeprowadzonych przez genetyczkę Leslie Lyons jednoznacznie wskazują na pochodzenie dzisiejszych mau z dawnego Egiptu. Ciężko zatem stwierdzić, jaka jest ostateczna wersja pochodzenia kotów tej rasy. 

Niezależnie od tych wątpliwości, kot egipski zaczął w latach sześćdziesiątych zdobywać coraz większą popularność. Początkowo był znany właśnie jako kot egipski, jednak w 1967 roku do jego nazwy dodano określenie mau, które w języku egipskim oznacza po prostu kota. Innym znaczeniem słowa mau jest również światło i dlatego kota tej rasy określa się czasem jako światło Egiptu.

W 1968 roku rasa została zatwierdzona przez CFA. Na zatwierdzenie przez FIFę kot egipski mau musiał czekać do 1992 roku. Do tego czasu powstały kolejne linie hodowlane. Ta pod patronatem rosyjskiej księżnej określana jest mianem klasycznej. Doszła jeszcze linia indyjska, od dzikich kotów z okolic Delhi, z której narodziła się także rasa kota bengalskiego. Ostatnią jest linia egipska, którą utworzono po sprowadzeniu osobników bezpośrednio z Egiptu, co miało przede wszystkim wzbogacić pulę genetyczną egipskiego mau.

Najważniejsze cechy wyglądu kota egipskiego mau

Kot egipski mau należy do kotów średniej wielkości, o eleganckiej, smukłej sylwetce, która równoważy w sobie budowę charakterystyczną dla masywniejszych kotów w typie cobby z naturalną smukłością ras orientalnych. Waga mau zamyka się w przedziale 3-5 kg dla samic i 4-6 kg dla samców, a wysokość 30-35 cm dla obu płci.

Głowa jest średniej wielkości w kształcie zmodyfikowanego klina bez płaskich powierzchni. Policzki bez wystających kości policzkowych. Oczy są duże i zaokrąglone, w kształcie migdała. Mają jasnozieloną barwę, którą u dorosłego kota określa się mianem agrestowej. Uszy są szerokie u nasady, od średnich do dużych, umiarkowanie spiczaste. Są szeroko rozstawione, postawione do przodu, przez co nadają kotu czujny wygląd. 

Tułów jest długi i atletyczny, kończyny średniej długości, tylne dłuższe od przednich. Kot podczas ruchu ma tylne nogi zgięte, dzięki czemu jego grzbiet ma idealnie prostą linię. U mau występuje tzw. kieszeń lub klapa brzuszna, czyli fałda luźnej skóry między brzuchem a kończynami, która pozwala mu je maksymalnie wyprostować i osiągnąć zawrotną jak na kota domowego prędkość 48 km/h. Ogon jest średniej wielkości, średni u nasady i zwężający się do końcówki. 

Pisząc o umaszczeniu mau warto zacząć od charakterystycznych wzorów na sierści. Na jego czole jest pręga przypominająca skarabeusza, natomiast na masce wokół oczu widać ciemne, cienkie znaczenia, które przypominają makijaż używany przez dawnych Egipcjan. Na tułowiu musi występować dużo ciemnych plamek, na grzbiecie ciemna pręga wzdłuż kręgosłupa, a na ogonie i łapach pierścienie.

Umaszczenie mau jest zawsze typu tabby. Jest to jedyny kot domowy, którego cętkowane umaszczenie jest pochodzenia naturalnego. Barwa umaszczenia może być trzech rodzajów: czarno-srebrna, brązowa i czarno-dymna. Występuje też barwa czarna, jednak cętkowanie jest wówczas bardzo słabo widoczne. Najbardziej popularna jest barwa czarno-srebrna. 

Sierść ściśle przylega do ciała, jest gęsta i jedwabista u mau o barwie czarno-dymnej i sprężysta u mau o barwie brązowej i czarno-srebrnej. Szata jest średniej długości, z włosem na którym powinny zmieścić się co najmniej dwa pasma tickingu. Mau nie posiada podszerstka, przez co koty tej rasy lepiej funkcjonują w cieplejszym klimacie.

Charakter i aktywności kota egipskiego mau

Egipski mau jest kotem lojalnym, towarzyskim i ceniącym sobie spokój. Stoi to nieco w kontraście do jego myśliwskich upodobań i gibkiej, zwinnej sylwetki. Rzeczywiście, mimo dosyć zrównoważonego charakteru to kot, który uwielbia intensywne formy aktywności i jest znany jako najszybszy ze wszystkich domowych kotów. 

Egipski mau uwielbia skakać i wspinać się, dlatego powinniśmy zapewnić mu w jego najbliższym otoczeniu wysoki drapak z półkami, inaczej zaanektuje sobie miejsce w szafie bądź na regale. To również kot, który lubi zabawę z wodą do tego stopnia, że potrafi sam odkręcić kran. Lubi zarówno wspólną zabawę z człowiekiem na przykład przy pomocy wędki lub samotne gonitwy za dowolnym przedmiotem, byle ten łatwo się przemieszczał. To typ sportowca, który musi uwolnić energię, by potem móc w spokoju odpoczywać w domowym zaciszu.