Gończy szwajcarski krótkonożny: niski, ale waleczny

Gończy szwajcarski krótkonożny – historia rasy

Gończy szwajcarski to bardzo stara rasa psów myśliwskich, pożądana i wykorzystywana już przed wiekami przez szlachtę szwajcarską, włoską i francuską do polowania na zające. Korzenie rasy sięgają być może czasów rzymskich, a na pewno średniowiecza. Współczesne psy mają w sobie domieszkę krwi gończych francuskich, sprowadzonych do Szwajcarii w XVIII w. w drodze wymiany między hodowcami.

W ciągu wieków wykształciły się cztery odmiany gończego szwajcarskiego, różniące się od siebie umaszczeniem i – nieznacznie – rozmiarem. Myśliwi mogą wybierać między gończym berneńskim, z Jury (pasmo górskie na granicy szwajcarsko-francuskiej), lucerneńskim i gończym ze Schwyz. Psy występują też w dwóch typach sierści – gładkowłosym i szorstkowłosym – oraz w dwóch wariantach wysokości.

Gończy szwajcarski krótkonożny to mniejszy wariant typowego gończego szwajcarskiego. Psy te wyhodowano ok. 1900 r. w odpowiedzi na zmianę prawa łowieckiego wprowadzoną w szwajcarskich kantonach. W 1896 r. wprowadzono nowe prawo, wyznaczające myśliwym rezerwaty łowieckie o ograniczonym terenie, gdzie mogli oni polować na określoną zwierzynę. Ponieważ władze kraju uznały, że popularne gończe szwajcarskie – średnich rozmiarów psy myśliwskie – zbyt łatwo i zbyt szybko wytępią zwierzynę z rezerwatów, wprowadzono dodatkowe obostrzenie, zezwalające na używanie do polowania tylko psów mających mniej niż 36 cm wysokości w kłębie. Odpowiedzią na to prawo było powstanie rasy gończy szwajcarski krótkonożny. Hodowcy skrzyżowali swe flagowe gończe szwajcarskie z niemieckimi jamnikami i otrzymali niedużego, energicznego psa, świetnie nadającego się do polowania na małą zwierzynę na ograniczonym terenie rezerwatów myśliwskich.

Klub gończego szwajcarskiego krótkonożnego powstał w 1905 r. W 1954 r. rasa została uznana przez Międzynarodową Federację Kynologiczną (FCI).

Gończy szwajcarski krótkonożny ma może mały zasięg, ale dużą siłę rażenia. To niezmordowany tropiciel, zdolny do pracy w trudnym terenie i niekorzystnej pogodzie. Używany jest przez myśliwych do tropienia i głoszenia zwierzyny. Posługuje się zarówno dolnym jak i górnym wiatrem, świetnie też tropi po śladach farby, czyli krwi.

Jak wygląda gończy szwajcarski krótkonożny?

Gończy szwajcarski krótkonożny to średnich rozmiarów pies myśliwski w typie wyżłowatym. Osiąga między 30 a 40 cm wysokości w kłębie i masę ok. 15 kg.

Gończy szwajcarski krótkonożny: budowa ciała

Gończy szwajcarski krótkonożny ma zwinne ciało o rozwiniętej muskulaturze i dumnej sylwetce. Wygląda jak swój wysokonożny kuzyn i też występuje w czterech odmianach barwnych. Ma jednak krótsze łapy i ogólnie nieco mniejsze ciało.

Pies ma kształtną, nieco wysklepioną głowę z wyczuwalnym guzem potylicznym, i podłużną kufę o wydatnych, ale nie obwisłych wargach, i z wyraźnym stopem. Oczy są nieduże, okrągłe, w odcieniach brązu. Uszy są długie i szerokie, w kształcie trójkątów o zaokrąglonych wierzchołkach, dość cienkie, mięsiste, osadzone nieco poniżej linii oczu i z tyłu głowy.

Gończy szwajcarski krótkonożny ma smukłą, mocną, suchą szyję, prosty grzbiet, głęboką pierś, muskularne, silne kończyny z łapami wyposażonymi w grube opuszki i średniej długości ogon, zazwyczaj noszony nisko, lekko wygięty, i prostujący się do poziomu w czasie pracy.

Gończy szwajcarski krótkonożny: typ sierści

Sierść gończego szwajcarskiego krótkonożnego jest gładka i krótka, dość cienka, szczególnie delikatna na głowie i uszach. Występuje też odmiana psów o szorstkim włosie z gęstym podszerstkiem. Dwie warstwy – podszerstek i włos okrywowy – zapewniają psu dobrą ochronę przed zimnem i wilgocią, umożliwiając polowanie także w niekorzystnych warunkach pogodowych.