Chart węgierski – pies, który przybył z Uralu

Historia i pochodzenie rasy

Chart węgierski to rasa bardzo stara, jak wile innych odmian chartów. Prawdopodobnie pojawił się na terytorium Węgier w drugiej połowie dziewiątego wieku, gdzie przywędrował z migrującymi z Uralu Madziarami. Lud ten osiedlił się w Kotlinie Panońskiej, gdzie jednak zetknęły się z żyjącymi w okolicy ludami celtyckimi, posiadającymi własne, chociaż też jeszcze słabo ukształtowane, rasy psów. Istotne w kształtowaniu się charta węgierskiego były silne i długotrwałe wpływy Turcji, która w szesnastym i siedemnastym wieku sprawowała kontrolę nad terytorium Węgier.  Rasa ta była wykorzystywana przede wszystkim do polowań na dziką zwierzynę, głównie na kopytne ssaki – sarny i jelenie. W razie potrzeby chart węgierski był też psem stróżującym i pilnował ludzkich osad przed dzikimi drapieżnikami, w tym wilkami.

Przez długie lata rasa ta występowała we właściwie niezmienionej formie, dochodziło jedynie do sporadycznych krzyżówek chartów z innymi rasami, aczkolwiek nie było to zjawisko zachodzące na masową skalę. Istotna zmiana w genotypie charta węgierskiego nastąpiła jednak w wieku dziewiętnastym gdy pod wpływem mody na nowe krzyżówki, zmieszano charta węgierskiego z angielskim greyhoundem. Rasa zyskała na wytrzymałości, zmniejszyła się jednak szybkość jej biegu. Stara wersja rasy właściwie zaniknęła chociaż do dnia dzisiejszego są podejmowane próby odtworzenia oryginalnej wersji rasy.

Chart węgierski – wygląd i pielęgnacja.

To zdecydowanie duże psy, które osiągają wysokość w kłębie do 70 centymetrów u samców i do 67 centymetrów u samic. Waga zdrowego dorosłego zwierzęcia powinna oscylować w granicach 27-32 kilogramów dla samców i 22-26 kilogramów dla samic. Duża dysproporcja pomiędzy wagą i wzrostem wynika z atletycznej budowy sylwetki i niezbyt masywnych kości. Chart węgierski ma wytrzymałą, ale niezbyt obfitą muskulaturę. Grzbiet jest lekko wysklepiony, opadający w stronę zada. Ogon dosyć długi, opadający lekko zagięty do góry na końcu. Oczy okrągłe, szeroko rozstawione, najczęściej brązowe lub niemal czarne. Uszy krótkie, odgięte do tyłu, opadające. Sierść gęsta, dwuwarstwowa z podszerstkiem. Dobrze okrywa skórę. Włos okrywowy dosyć miękki w dotyku, krótki na całym ciele. Umaszczenie występuje właściwie we wszystkich kolorach. Najczęściej barwa jest jednolita z ewentualnymi lekkim zaznaczeniami. Występują też psy wyraźnie wielobarwne. Pielęgnacja sierści jest prosta i szybka – regularne czesanie jest jedynym wymaganym zabiegiem.

Zdrowie i potencjalne choroby

Chart węgierski żyje przeciętnie 12-14 lat i cieszy się stosunkowo dobrym zdrowiem. Raczej brak specyficznych chorób, które byłyby wyjątkowe dla tej rasy.

Chart węgierski – przede wszystkim pies użytkowy

Są to psy o bardzo dużej inteligencji. Szybko pojmują to, czego chce je nauczyć właściciel. Tresowanie nie powinno sprawiać jakiś wyjątkowych trudności o ile będziemy konsekwentni i nie ulegniemy na początku układania psa jego sztuczkom. Charty węgierskie są bardzo przyjacielskie i lubią okazywać uczucia, ale jeżeli pies nauczy się, że pewnymi zachowaniami może łatwo osiągać pewne pożądane przez niego cele, zacznie grać na naszych emocjach. Tu także indywidualista, który potrzebuje przestrzeni i który lubi mieć własne zdanie. Z psami tymi nie idziemy na układy. Raz ulegniemy, a będziemy nieustannie wykorzystywany, niejednokrotni metodą „smutnych oczu”.

Podobnie jak inne charty, chart węgierski potrzebuje się wybiegać. Ma silny instynkt łowiecki i chętnie goni za dziką zwierzyną. Należy go od najmłodszego wieku socjalizować – przyzwyczajać do towarzystwa ludzi i zwierząt. Kotów jednak nie polubi, będzie je gonił. Wobec dzieci ma łagodne i spokojne usposobienie, ale prawdopodobnie nie będzie okazywał im jakiegoś większego zainteresowania. Nie nada się szczególnie do mieszkania z małymi dziećmi, które dopiero uczą się obcowania ze zwierzętami – łatwo mogą do siebie zarazić charta węgierskiego i potem trudno będzie odbudować te kontakty, zwierzę zwyczajnie zacznie unikać uciążliwego domownika.