Anatolian - potężny pies pasterski

Czy Anatolian to rzeczywiście rasa psa?

Pod nazwą Anatolian funkcjonują tureckie psy pasterskie w typie molosów, które dzielą się na kilka odmian i w ojczystej Turcji uważane są za osobne rasy. Co więcej Turcy kwestionują istnienie takiej rasy jak Anatolian, twierdząc, że pod tą nazwą zarejestrowano w FCI psy sprowadzone w latach siedemdziesiątych XX wieku do Anglii, które w dużym stopniu były mieszańcami tureckich ras psów pasterskich. Dlatego wzorzec Anatoliana, który powstał w FCI łączy w nieprawidłowy sposób cechy następujących ras: Kangal (rasę wyróżnia się w odmianach kangal i karabasz), Akbasz i Malakli (mastif turecki). Są to trzy narodowe rasy w Turcji, natomiast Anatolian jest uważany za wytwór zachodniej cywilizacji i nie jest tam uznawany.

Można zatem albo nie uznać Anatoliana, albo traktować go jako wspólną nazwę dla wyżej wymienionych ras pochodzących z historycznej tureckiej krainy. 

Historia Anatoliana

Psy w typie Anatoliana według jednych źródeł pojawiły się w Turcji około tysiąc lat temu i wywodzą się od molosów sprowadzonych przez koczownicze plemiona z Azji. Według innych źródeł duże psy pasterskie zamieszkiwały tereny Anatolii nawet 6 tysięcy lat temu i od nich wywodzą się Kangale, Akbasze. Od wieków były wykorzystywane do ochrony stad i dobytku ówczesnych plemion. 

Psy przemieszczały się po terenach Anatolii razem z koczownikami, odbywało się to często w trudnych warunkach, dlatego trudy wędrówki przeżywały tylko najsilniejsze z nich. Żywione były resztkami jedzenia i często musiały same uzupełniać pożywienie polując na gryzonie. Na formowanie się przez wieki tych odpornych na warunki atmosferyczne psów duży wpływ miał klimat górskich terenów, charakteryzujący się ciepłym latem i mroźnymi zimami.

Anatolian to po prostu pies pasterski (czaban kopeji) i za takiego uznaje się  Kangala z rejonu Sivas i Akbasha z zachodniej Turcji. W 1989 roku FCI zarejestrowało rasę Anatolian, a Kangal i Akbasz ujęte zostały jako jej odmiany. Wywołało to sprzeciw tureckich hodowców i kynologów i od tego czasu także w hodowlach amerykańskich i brytyjskich, w których psy w typie anatoliana są popularne, zmierza się do traktowania odmian jako oddzielnych ras i zachowania ich odrębnych hodowli. W 2018 roku w FCI rasom Anatolian i Kangal nadano ostatecznie wspólną nazwę - Kangal. 

Najważniejsze cechy wyglądu Anatoliana

Według klasyfikacji FCI Anatolian/Kangal należy do grupy molosów i sekcji molosy, typ górski. To potężny, masywny pies, o gęstej szacie, który, mimo swej potężnej budowy, potrafi bardzo szybko się poruszać i jest przeznaczony do pilnowania stada. Wysokość w kłębie wynosi od 65-78 cm z tolerancją +/- 2 cm, a waga 40-60 kg u suk i 50-70 kg u samców.

Głowa jest duża szeroka i płaska z delikatnym stopem, proporcjonalna do reszty ciała, u psa szersza niż u suki. Oczy są małe i szeroko rozstawione, zaznaczone czarną obwódką, w kolorze od żółtego do ciemnobrązowego. Uszy są średniej wielkości, trójkątne i zaokrąglone na końcówkach. Zwisają, płasko przylegając do głowy. 

Korpus psa można wpisać w kształt prostokąta, jest mocny, umięśniony i nigdy tłusty. Kończyny mocne, dobrze umięśnione, tylne średnio kątowane i nieco delikatniejsze od przednich. Ogon jest długi i wysoko osadzony. Sięga stawu skokowego, w stanie spoczynku zwisa do dołu i jest lekko zakręcony, natomiast w stanie pobudzenia noszony jest wysoko nad grzbietem i zakręca się w koło.

Szata i umaszczenie Anatoliana

Umaszczenie jest jednokolorowe w odcieniach piasku od jasnego po przybrudzony beż. Obecność maski na głowie jest wymagana. Maska powinna być czarna do poziomu oczu i jaśniejsza na czaszce. Najlepiej jeśli uszy są czarne jak maska. Biały kolor dopuszczalny tylko na klatce piersiowej i na końcówce ogona. 

Sierść jest krótka, prosta, ściśle przylegająca, z gęstym podszerstkiem. Na szyi i łopatkach jest dłuższa i tworzy charakterystyczną kryzę.