Wyżeł włoski szorstkowłosy – aktywny, łagodny i nieustępliwy

Historia wyżła włoskiego szorstkowłosego

Przodkowie psów określanych współcześnie jako spinone italiano pochodzą z bardzo odległych wieków, jeszcze sprzed naszej ery. Jest wiele teorii na temat dokładnego pochodzenia wyżła włoskiego szorstkowłosego, ale żadna z nich nie została uznana za obowiązującą. Według jednych hipotez jego przodkowie przybyli na Półwysep Apeniński ze wschodu razem z Grekami i Etruskami. Według innej, przodkiem spinone italiano jest wyżeł hiszpański. Jak rozległe jest pole kynologicznych badań nad historią ras psów świadczy kolejna hipoteza, która wywodzi wyżła włoskiego szorstkowłosego od wyżła rosyjskiego. I to wciąż nie jest ostatnia teoria dotycząca pochodzenia tej rasy. W zasadzie kynolodzy z różnych krajów mają na ten temat odmienne zdanie.

Wizerunki wyżła włoskiego szorstkowłosego pojawiały się na freskach już około XV wieku, a pierwsza historyczna wzmianka na temat psa w typie gryfona o białej maści i żółtych łatach pochodzi z 1683 roku z opracowania “Myśliwy doskonały”.

Przed XIX wieku psy w typie gryfona z północy Włoch określane były mianem bracco spinoso, które zostało później zmienione na spinone. Obie nazwy mają wspólną etymologię, pochodzącą od słowa oznaczającego ciernie i kolce i mogą się odnosić zarówno do szaty psa, jak i krzaków, w których wyżeł polował. Nazwa spinone została po raz pierwszy użyta w 1887 roku przez hrabiego de Ferrabone Delor.

Wyżeł włoski szorstkowłosy w XX wieku

Dwudziesty wiek nie był łaskawy dla wyżłów włoskich. W jego pierwszych dziesięcioleciach zagrożona wyginięciem była zarówno szorstkowłosa jaki i jego krótkowłosa odmiana. W międzywojniu myśliwi włoscy bardzo eksperymentowali z innymi rasami psów myśliwskich, przez co czystość krwi wyżłów włoskich była mocno zagrożona. Sytuacja zmieniła się po drugiej wojnie światowej. Od lat pięćdziesiątych, po skontrolowaniu włoskich hodowli zaczęto sukcesywną pracę nad przywróceniem populacji i czystości krwi wyżła włoskiego szorstkowłosego. Może nie jest on popularny w dzisiejszych czasach jak inne odmiany wyżła kontynentalnego, ale można jego przedstawicieli spotkać również poza Włochami, między innymi w Holandii, Wielkiej Brytanii i USA.

Najważniejsze cechy wyglądu wyżła włoskiego szorstkowłosego

Według klasyfikacji FCI wyżeł włoski szorstkowłosy należy do grupy wyżłów, sekcji wyżłów kontynentalnych i podsekcji psów w typie gryfona. Podlega próbom pracy.

To pies o mocnej budowie z dobrze rozwiniętą muskulaturą. Jego wysokość zamyka się w przedziale 58-65 cm dla suk i 60-70 cm dla psów, a waga odpowiednio 28-30 kg i 32-37 kg.

Głowa jest średniej wielkości, mózgoczaszka i kufa mają tę samą długość. Duże oczy osadzone są w szerokim od siebie odstępie. Mają barwę ochry o odcieniach uzależnionych od rodzaju umaszczenia. Uszy są długie, o kształcie zaokrąglonego trójkąta i opadają swobodnie wzdłuż głowy. 

Szyja jest mocna i muskularna, tułów można wpisać w kwadrat, mimo że cała sylwetka psa jest prostokątna. Grzbiet prosty, wzniesiony w kierunku lekko wypukłych i szerokich lędźwi. Ogon jest gruby u nasady i masywny na całej długości. Noszony jest poziomo lub opadająco. Kończyny idealnie równolegle i pionowe, tylne dobrze kątowane.

Umaszczenie ma kilka wersji. Może być białe, białe z pomarańczowymi łatami, białe z pomarańczowymi cętkami, białe z brązowymi łatami, brązowe lub pomarańczowe dereszowate.

Sierść jest sztywna, twarda i gęsta, bez podszerstka. Na brwiach i brodzie tworzy charakterystyczną szczotkę.

Charakter i szkolenie włoskiego wyżła szorstkowłosego

Wyżeł włoski szorstkowłosy to przede wszystkim znakomity myśliwy, który może polować na każdym terenie – w lesie, w polu i w wodzie. Podczas pracy jest nieustępliwy, cierpliwy i skuteczny i za te cechy cenią go myśliwi. Na co dzień to towarzyski, łagodny, a nawet delikatny w kontaktach z ludźmi pies. Nie znaczy to jednak, że podczas szkolenia nie będziemy mieli z nim wiele do roboty. 

Jest wręcz przeciwnie. Choć uważany jest za psa łatwego do ułożenia, to jednak nie od razu. Szkolenie musi odbywać się od wczesnych miesięcy życia psa, który w tym okresie jest dosyć uparty, a przy tym już na tyle inteligentny, by czyhać na każdą niekonsekwencję ze strony przewodnika. Nie wolno jednak w takich momentach stosować brutalnych i bardzo stanowczych metod szkoleniowych, ponieważ wyżły wyjątkowo źle je odbierają. Najlepsze będą konsekwentne, łagodne metody oparte na pozytywnym wzmocnieniu.