Wyżeł duński – zrównoważony i odważny

Pochodzenie wyżła duńskiego

Historia wyżła duńskiego jest dobrze udokumentowana. Stoi za nią Duńczyk Morten Bak z Glenstrup na Jutlandii, który w 1710 roku rozpoczął trwający długo eksperyment z krzyżowaniem psów cygańskich z czworonogami farmerów z tamtejszych okolic. Po ośmiu pokoleniach uzyskał psa o charakterystycznym białym umaszczeniu z brązowymi łatami i cętkami, którego określano mianem Baka lub wyżła staroduńskiego. 

Kynolodzy z czasem ustalili, że osobniki użyte przez Mortena Baka najprawdopodobniej pochodziły od wyżłów hiszpańskich i innych psów gończych ze strony psów cygańskich w krzyżówce. Natomiast przodkami psów farmerskich, które farmerzy określali mianem „bloodhounds” były w pierwszej kolejności psy świętego Huberta, z których z kolei wywodziły się kolejne odmiany psów gończych. Jak widać z tych przykładów, genealogia ras psów jest często bardziej skomplikowana niż ludzka.

Wyżeł duński czyli chicken dog

Już od początku swego powstania, wyżły duńskie były wykorzystywane w myślistwie, głównie do polowania na ptactwo. Zawsze utrzymując kontakt z myśliwym pełniły funkcję psów wskazujących, czyli zastygały w bezruchu, wskazując myśliwemu miejsce, w którym kryją się ptaki. Wyżła duńskiego nazywano również „old danish chicken dogs”, co brzmi dość niefortunnie i może wprowadzać w błąd, bowiem pies ten nie polował na domowy drób. Wszystkiemu winna jest etymologia, która w języku duńskim tak samo (Hen) określa ptaki grzebiące, czyli zarówno indyki i kury, jak kuropatwy i przepiórki. 

Najważniejsze cechy wyglądu wyżła duńskiego

Według klasyfikacji FCI wyżeł duński należy do grupy wyżłów i sekcji wyżłów kontynentalnych. Podlega próbom pracy i jest powszechnie uważany za wszechstronnego psa myśliwskiego. To czworonóg średniej wielkości o silnej budowie i prostokątnej sylwetce.

Jego wysokość zamyka się w przedziale 54-60 cm u psów i 50-56 cm u suk, a waga odpowiednio 30-35 kg i 26-31 kg. Samce są wyraźnie większe i potężniejsze, za to samice mają większy temperament. 

Głowa psa jest krótka i obszerna bez wyraźnie zaznaczonego stopu. Oczy są średniej wielkości, o ciemnej barwie, najbardziej pożądana jest ciemnobrązowa. Dolna powieka może lekko opadać. Uszy nisko osadzone, szerokie i zaokrąglone na końcach, dotykające policzków psa przednią krawędzią. Kufa szeroka, nos mięsisty w barwie od czarnej od wątrobianej. Silne szczęki z nożycowym zgryzem.

Szyja umięśniona i mocno pokryta sierścią, grzbiet prosty i mocny, lędźwie krótkie i szerokie, zad obszerny, lekko opadający w kierunku ogona. Ogon średniej długości, gruby u nasady i zwężający się ku końcowi, noszony naturalnie nisko. Kończyny silne i proste.

Umaszczenie jest białe z brązowymi znaczeniami, które mogą tworzyć większe lub mniejsze łaty. Ich preferowany odcień mieści się między średnim a ciemnym brązem.

Szata jest krótka i twarda, ściśle przylegająca oraz twarda w dotyku.

Charakter i szkolenie wyżła duńskiego

Wyżeł duński to spokojny i zrównoważony pies, który charakteryzuje się także dużą odwagą. To typowy pies pracujący, mocno związany z właścicielem i lubiący aktywne spędzanie czasu. Szkolenie wyżła duńskiego nie powinno sprawiać większych problemów, jeśli będziemy stosować konsekwentne, ale łagodne metody. To psy inteligentne, które szybko się uczą. Warto zwrócić uwagę na ćwiczenie komendy przywołania, która przy psach myśliwskich jest zawsze kluczowa. To pies tropiący, który może bez zapowiedzi ruszyć nagle zwabiony świeżym tropem i jeśli nie zareaguje na naszą komendę przywołania, możemy stracić dużo czasu na jego poszukiwania.