West highland white terrier: biały duszek szkockich gór

West highland white terrier – historia rasy

West highland white terrier słynie – jak wskazuje nazwa – ze swej jednolicie białej sierści. Wzmianki o białych terierach pojawiają się już w XVII-wiecznej Anglii, jednak w tamtych czasach uważano białe psy za wątlejsze od pozostałych i rzadko wykorzystywano na łowach. Planowa hodowla białych terrierów zaczęła się dopiero w XIX w. w Szkocji. Przyczynił się do tego nieszczęśliwy wypadek. Pewnego razu pułkownik Edward Donald Malcom ze szkockiego miasteczka Poltalloch przez przypadek zastrzelił w czasie polowania własnego psa, bo pomylił go z lisem. Wpadł wówczas na pomysł, by rozwinąć hodowlę psów myśliwskich o maści, która będzie wyróżniać je z naturalnego otoczenia, takiego jak poszycie lasu, wrzosowisko czy rozległe błota Szkocji.

Hodowcy zaczęli umiejętnie krzyżować potomstwo terierów szkockich i caim terierów, które od czasu do czasu wydawały na świat psy o naturalnie białym umaszczeniu. Od nich właśnie pochodzi west highland white terrier. Po raz pierwszy psa zaprezentowano na wystawie w Birmingham w 1907 r., wtedy też brytyjski Kennel Club uznał west highland white terriery za odrębną rasę. Do jego pierwotnych zadań należało – jak w przypadku wielu innych terierów – polowanie na szkodnik, rzadziej też lisy i wydry.

West highland white terrier trafił do USA w r. 1907 lub 1908 i od razu zyskał sobie dużą popularność. W 2010 r. psy te uplasowały się na 34. pozycji w rankingu najpopularniejszych ras psów domowych w Stanach.

Jak wygląda west highland white terrier?

West highland white terrier to nieduży piesek w typie wilkowatym. Dorasta do 30 cm wysokości w kłębie i waży do 10 kg.

West highland white terrier ma dość szeroką głowę, lekko wypukłą. Niedługa kufa kończy się łagodnie, bez szpicu, ma wyraźny stop. Uszy są niewielkie, trójkątne, obowiązkowo sterczące. Trufla nosowa, powieki i nieduże fafle muszą mieć kolor intensywnie czarny, a migdałowate, szeroko rozstawione oczy – ciemnobrązowy.

Pies ma krępe ciało o mocnym grzbiecie, muskularne łapy i swobodny, sprężysty chód. Prosty, szeroki, porośnięty gęstym futrem ogon noszony nad grzbietem to efekt umyślnego kształtowania rasy – myśliwy mógł wyciągnąć za niego psa, np. z lisiej nory.

West highland white terrier ma obfity, wełnisty podszerstek i szorstki włos okrywowy długości ok. 5 cm. Włosy nadają jego głowie ładny, okrągły kształt. Dorosłe psy trymuje się, szczególnie, jeśli mają zdobywać nagrody na wystawach.

Maść west highland white terriera jest jednolicie biała z odcieniem szarości we wnętrzach uszu i na brzuchu. Opuszki łap i pazury powinny być czarne.

Jaki charakter ma west highland white terrier?

West highland white terrier przypomina usposobieniem inne teriery. Jest odważny, rezolutny, trochę łobuziak, lubi stawiać na swoim i nie zawsze wykonuje polecenia właściciela. Korzysta z każdej okazji, by wejść na głowę zbyt miękkiemu przewodnikowi i całej rodzinie. W stosunkach z innymi psami bywa zadziorny, często zbyt odważny. Jest też jednak wesoły i serdeczny. To pies bardzo aktywny, towarzyski i ciekawski. Silnie przywiązuje się do swego pana i najchętniej towarzyszy mu zawsze i wszędzie. Wobec obcych ludzi i zwierząt bywa nieufny, może przed nimi ostrzegać głośnym szczekaniem.

West highland white terrier wymaga umiejętnego szkolenia, choć nawet dobrze wytrenowane teriery nie będą nigdy w pełni posłuszne swemu panu. Mimo to warto się postarać – west highland white terrier to dość inteligentny pies, który szybko nauczy się wielu sztuczek, umiejętności i niektórych prac. Uplasował się na 88. miejscu w rankingu psiej inteligencji, zestawionym przez behawiorystę Stanley’a Corena.

Szkolenie psa należy zacząć wcześnie, nim utrwali sobie złe nawyki. Początkowy trening powinien objąć nauczenie psa reagowania na swoje imię i podstawowe komendy. Należy mu też wpoić zasady dobrego życia z ludźmi i zwierzętami, oduczyć nadmiernego szczekania, przyzwyczaić do zabiegów pielęgnacyjnych (czesania, trymowania, strzyżenia, kąpania, mycia zębów i uszu, przycinania pazurów), a także do chodzenia na smyczy.

Kluczem do odpowiedniego ułożenia psa jest cierpliwość, łagodna stanowczość i żelazna konsekwencja. Pies powinien dostawać jasne i wyraźne komendy. Gdy zachowa się zgodnie z oczekiwaniami, trzeba go od razu nagrodzić – nagrodą może być pochwała, przysmak, pieszczota lub chwila zabawy. Jeśli west highland white terrier coś pomyli lub się poleni, możesz go zganić, lecz nie krzycz, bo krzyk tylko stresuje psa i zraża go do dalszego treningu.

Jeśli nie masz czasu lub cierpliwości do samodzielnego trenowania upartego i niezależnego west highland white terriera, możesz oddać psa w ręce profesjonalnego trenera lub znaleźć mu miejsce w przedszkolu dla psów, gdzie szczenięta swobodnie socjalizują się ze sobą i nabywają psie umiejętności pod okiem doświadczonych opiekunów.

Po zakończeniu treningu podstawowego możesz dalej uczyć west highland white terriera sztuczek lub zacząć go przygotowywać do zawodów sportowych. West highland white terriery dobrze radzą sobie w konkurencjach sprawnościowych, takich jak agility (bieg po torze przeszkód), czy flyball (psia sztafeta), wdzięcznie wychodzi im też dog dancing (naśladowanie ruchów tanecznych przewodnika). Nawet jeśli nie zamierzasz wstawiać psa do zawodów, taki trening będzie dla niego świetną zabawą i okazję do spędzenia czasu ze swym ukochanym panem.

West highland white terrier wymaga dużo stymulacji fizycznej i mentalnej. Do utrzymania dobrego samopoczucia i formy fizycznej potrzebne mu są regularne spacery, urozmaicone zabawą, np. aportowaniem czy zapasami. Pies szczególnie lubi kopać, co zostało mu z czasów polowań, gdy wypłaszał lisy z nor. West highland white terrier w mieście powinien być wyprowadzany na smyczy z porządnymi karabińczykami, przytwierdzonej do szerokiej obroży lub dopasowanych szelek, i w kagańcu fizjologicznym, który nie utrudnia ziajania. Dzięki temu west highland white terrier uniknie kłopotów, w które wpędza go nadmierna pewność siebie, prowadząca czasem do konfliktów z innymi psami. West highland white terrier ma też silny instynkt łowny, może więc rzucić się w pogoń za wypatrzoną wiewiórką, ptakiem czy myszą, dlatego przewodnik powinien zawsze być w gotowości, by przywołać lub odciągnąć psa (west highland white terrier może zignorować samo przywołanie, gdy uzna, że wiewiórka jest jednak ważniejsza od spełniania cudzych życzeń). Pies uwielbia także eksplorację i badanie nowych ścieżek, tym bardziej powinien więc spacerować na smyczy.

West highland white lubi być w centrum uwagi także w domu i chętnie bierze udział w różnego rodzaju grach i zabawach. Dobrze sprawdzi się jako towarzysz zabaw dzieci, o ile zostały one nauczone, jak należy obchodzić się z psem. Trzeba wyjaśnić dzieciom, że pies to uczestnik zabawy, a nie zabawka, i nie można go szczypać, szarpać, ciągnąć za ogon czy uszy, ani brać na ręce, jeśli sobie tego nie życzy.

Co je west highland white terrier?

West highland white terrier powinien dostawać wysokiej jakości karmę dla małych psów, stanowiącą odpowiednią kompozycję białka zwierzęcego (mięsa mięśniowego i podrobowego), naturalnych olejów, warzyw i owoców. Karma nie powinna zawierać konserwantów, sztucznych barwników, słodzików ani zbożowych spulchniaczy.

Pies chętnie też będzie żywił się surowizną, np. surowym mięsem wołowym i cielęcym, ale nie wieprzowiną - może zawierać pasożyty. Dietę trzeba psu urozmaicać, podając mu ryby i oleje rybne (w kapsułkach), mięso kurczaka, otręby, gotowany makaron albo ryż, surowe jajka, czasem też owoce (niektóre psy lubią np. dostawać dwie jagody do obiadu). Należy pamiętać, by psom na diecie BARF suplementować niektóre witaminy i minerały, np. wapń.

Porcje należy dostosować do płci, wieku, masy ciała i trybu życia psa. W doborze odpowiedniej diety i porcjowania pomoże Ci weterynarz lub psi dietetyk.