Welsh corgi pembroke – jedna z najbardziej znanych ras psów

Historia welsh corgi pembroke’a

Pochodzenie walijskiego corgi jest ściśle związane z Västgötaspetsem, czyli niewielkim psem pasterskim ze Szwecji. Według popularnej hipotezy, która do dzisiaj nie zyskała ostatecznego rozstrzygnięcia, welsh corgi pembroke został przewieziony do Szwecji przez Wikingów dając początek Västgötaspetsowi lub było odwrotnie, to szwedzki krótkonożny pies przypłynął do Wielkiej Brytanii dając początek walijskiemu corgi. Niezależnie od prawdziwości jednej lub drugiej hipotezy, walijskie corgi pojawiły się na terenach dzisiejszej Walii około IX wieku, a pierwsza wzmianka na ich temat pochodzi z 920 roku, z kodeksu króla Howella Dha Prawodawcy, w którym zostały wspomniane psy w tym właśnie typie. Według jeszcze innej hipotezy, corgi są potomkami szpiców, które przypłynęły do Wielkiej Brytanii z Flamandzkimi tkaczami.

Ów typ czworonoga to niewielki, ale posiadający krępą sylwetkę pies o krótkich nogach. Może wydawać się to dziwne, ale przez wieki corgi pełniły funkcję psów pasterskich, choć znacznie różnią się od kojarzonych z tą funkcją owczarków. Jednak w przypadku corgi to właśnie wzrost okazał się atutem psów, pozwalając im na łatwe podgryzanie pęcin bydła i zaganianie ich w ten sposób w miejsce przeznaczenia. Dlatego też uważa się, że określenie corgi pochodzi od walijskiego cur, oznaczającego podszczypywanie. Corgi pełniły też funkcję psów stróżujących w wiejskich gospodarstwach.

Walijskie corgi mają również własną legendę, związaną z tamtejszymi, ludowymi podaniami. Mowa w nim o dwójce dzieci, które podczas zabawy w lesie natknęły się na pogrzeb wróżki i zostały obdarowane dwoma szczeniakami rasy corgi, które służyły tym nadprzyrodzonym istotom jako zwierzęta bojowe.

Corgi Pembroke i corgi cardigan

Przez długie lata dwie odmiany corgi, czyli pembroke i cardigan były uważane za jedną rasę. Wystąpiły nawet wspólnie na wystawie psów rasowych w 1925 roku. Zaraz potem został założony oficjalny klub walijskiego corgi w Carmarthen, którego członkowie faworyzowali psy pochodzące z Pembroke. Standard rasy określono w 1928 roku, wciąż wspólny dla obu odmian, jednak na skutek działań wielbicieli corgich pochodzących z Cardigan, w 1934 roku wyodrębnione dwie rasy tych walijskich psiaków: welsh corgi pembroke i welsh corgi cardigan. Są między nimi pewne różnice, ale potrafi je określić jedynie fachowiec. Natomiast większość ludzi na pierwszy rzut oka nie będzie w stanie odróżnić od siebie odmian pembroke i cardigan.

Najważniejsze cechy wyglądu welsh corgi pembroke’a

Według klasyfikacji FCI welsh corgi pembroke należy do grupy owczarków i innych psów pasterskich z wyłączeniem szwajcarskich psów do bydła i sekcji owczarków. Charakteryzuje się wydłużoną sylwetką budzącą skojarzenia z jamnikiem i krótkimi nogami. Wysokość psa zamyka się w przedziale 25 i 30 cm, waga między 9 i 12 kg.

Walijski corgi pembroke ma szeroką głowę z czaszką płaską między uszami i szpiczastą kufą. Głowa budzi skojarzenia z lisem, co odpowiada hipotezie, że corgi pochodzi od szpiców. Oczy psa są średniej wielkości, okrągłe, o brązowej barwie. Uszy są istotnym elementem odróżniającym go od welsh corgi cardigana. U pembroke’a są mniejsze i bardziej ruchliwe, lecz również zaokrąglone na szczycie. Szyja jest muskularna i dobrze rozwinięta, tułów długi i mocny, grzbiet prosty. Nogi krótkie, ale mocne, nawykłe do biegu. Ogon jest znacznie krótszy od ogona cardigana, bywa też tak, że pembroke rodzi się bez ogona. Uważa się, że odkąd zabroniono w Wielkiej Brytanii kopiowania ogonów u psów w 2007 roku, popularność corgich mocno zmalała.

Umaszczenie może być rude, płowe, śniade i czarne podpalane. Często występują białe, rozległe znaczenia na klatce piersiowej, szyi i głowie psa.

Szata jest średniej długości, prosta i twarda z gęstym podszerstkiem. Czasami po bokach psa tworzą się jaśniejsze, bardziej widoczne znaczenia, które według przywołanej wyżej legendy są pozostałościami po bajkowym siodle, używanego przez wróżki podczas jazdy na corgim.

Charakter i szkolenie welsh corgi pembroke’a

Walijski corgi to przyjazny, pogodny i żywy psiak, który lubi przebywać w otoczeniu rodziny. Jego serdeczność jest pełna uroku i dzięki temu łatwo sobie zjednuje ludzkie serca. Może to skutkować pobłażliwością podczas szkolenia, a do tego nie powinniśmy dopuścić, ponieważ corgi może w ten sposób nabrać złych nawyków. Potrafi być uparty i jeśli będziemy mu pobłażać, będzie mógł zbyt często postawić na swoim. Dlatego trzeba zacząć konsekwentne szkolenie od jego młodych lat, najlepiej przy pomocy łagodnych metod. Szybko się okaże, że pembroke to pojętny uczeń, który tym chętniej będzie wykonywał polecenia, jeśli zostanie za nie odpowiednio nagrodzony. Karcenie i stanowczość w jego przypadku się nie sprawdzą.