Turecki van: pływający kot

Turecki van – historia rasy

Turecki van to kot wywodzący się – prawdopodobnie - z okolic jeziora Wan we wschodniej Turcji. Od dawna zwierzaki te, nazywane van kedisi, umilały życie Turkom, Ormianom i Kurdom. W drugiej połowie XX w. dwie kobiety, Laura Lushington i Sonia Halliday, sprowadziły te zwierzęta do Wielkiej Brytanii, gdzie w planowych hodowlach van turecki uzyskał swój obecny wygląd i cechy charakteru. Nie ma jasności na temat tego, czy koty przywiezione przez obie panie z Turcji rzeczywiście pochodziły znad jeziora Wan (kocięta zostały podarowane Angielkom jako prezenty od różnych osób z różnych prowincji kraju). Jedna z kotek miała jednak na imię Van Iskenderun Guzelli.

Rasa turecki van została zarejestrowana w 1969 r. przez brytyjską organizację felinologiczną Governing Council of the Cat Fancy.

Odmiana śnieżnobiała vana tureckiego nazywana jest przez Turków vankedisi (jedno słowo) i nie należy jej mylić z pierwotnym kotem znajd jeziora Wan – van kedisi (dwa słowa). Odmiany tej, wbrew sugestii hodowców tureckich, nie uznają za osobną rasę największe organizacje felinologiczne, jak Cat Fanciers’ Association czy Federation Internationale Feline.

Van turecki to rzadka rasa kota i niewielu hodowców w Europie i USA rozmnaża te zwierzęta. Koty importowane z Turcji bywają dość dzikie.

Jak wygląda turecki van?

Van turecki to spory kot, osiągający wagę ok. 7 kg i nierzadko metr długości od nosa do koniuszka ogona. Głowa tureckiego vana jest spora, w kształcie klina, z zaokrągloną kufą, okrągłymi oczami i sterczącymi trójkątnymi uszami. Ciało kota jest muskularne, zawierzę umie wykonywać bardzo wysokie skoki. Turecki van dorasta dość długo – osiągnięcie pełnych rozmiarów ciała może potrwać nawet trzy lata.

Van turecki ma sierść średniej długości, tworzącą kołnierzyk na szyi i niezbyt gęste portki na tylnych łapach. Co ciekawe, van turecki nie ma podszerstka, a jedynie włos okrywowy, który w dotyku przypomina sierść zająca. To sprawia, że van turecki jest łatwy w pielęgnacji.

Typowe umaszczenie tureckiego vana jest jednolicie białe z dwiema plamkami na głowie w kolorze

rudym. Również ogon kota jest rudy i pręgowany. Plamy barwne nie powinny zajmować więcej niż 20% powierzchni ciała, by nie sprawiać wrażenie, że kot jest dwukolorowy. Występowanie koloru tylko na głowie i ogonie jest umaszczeniem charakterystycznym dla vana tureckiego i bywa nazywane „wzorem vana”. Współcześnie wyhodowano koty z plamami barwnymi w różnych kolorach, np. niebieskie, czarne i kremowe, a nawet szylkretowe (głównie samice, często niepłodne). Od niedawna organizacje felinologiczne, takie jak TICA, uznały też odmianę śnieżnobiałą vana tureckiego, bez plam barwnych, u której jednak – jak to ma zwykle miejsce w przypadku jednolicie białych kotów i psów – odnotowuje się przypadki wrodzonej głuchoty, spowodowanej niedoborem melanocytów w czasie rozwoju ucha wewnętrznego. Turcy uważają odmianę śnieżnobiałą vana za tradycyjną nazywają ją vankedisi i wysoko cenią.

Oczy vana tureckiego powinny być bursztynowe, choć stosunkowo często zdarza się heterochromia, czyli różny kolor każdego z oczu. Wtedy jedno oko jest bursztynowe, a drugie niebieskie.

Jaki charakter ma turecki van?

Van turecki to przyjazny kot, który silnie przywiązuje się do swego właściciela i innych członków rodziny. Lubi towarzystwo innych kotów, a nawet psów, o ile zwierzęta zostaną sobie odpowiednio przedstawione i przyzwyczają się do siebie. Van turecki lubi się bawić, np. w aportowanie, i sam przynosi w zębach zabawkę, by dać znać, że ma ochotę na figle.

Charakterystyczną cechą tureckiego vana jest to, że lubi wodę i pływanie, i to prawdziwe pływanie w poprzek jeziora, a nie tylko taplanie się w balii. Koty domowe bawią się czasem swoją miską z wodą lub biją wodę w toalecie lub akwarium. Turecki van wydaje się ewolucyjnie przystosowany do spędzania czasu w wodzie. Futro vana tureckiego w naturalny sposób szybko wysycha, kot ma też fałdy skóry między palcami, które pełnią rolę błon pławnych i usprawniają poruszanie się w wodzie. Prawdopodobnie przodkowie tureckiego van w naturalnym środowisku polowali na ptactwo w szuwarach nad brzegami jeziora Wan. Do dziś tureckie vany mają silny instynkt łowny, dlatego nie należy dawać im dostępu np. do rybek akwariowych ani domowych gryzoni, jak świnki morskie czy szynszyle. Dobrym pomysłem jest za to udostępnienie tureckiemu vanowi jakiegoś rodzaju basenu (dużej miski lub balii, napuszczenie wody do wanny lub prysznica), w którym może się pobawić. Zawsze nadzoruj kocie zabawy z wodą. Jeśli woda jest dość głęboka, a basen sporych rozmiarów, połóż deskę w poprzek, by w razie czego kot mógł się na nią wspiąć i wydobyć z wody.

Co je turecki van?

Turecki van powinien dostawać wysokiej jakości karmę dla kotów, złożoną z mięsa, naturalnych olejów, warzyw i owoców (w odpowiednich proporcjach), za to bez konserwantów, barwników, słodzików i aromatyzerów. Porcje powinny być dostosowane do płci, wieku, masy ciała i trybu życia kota. W doborze odpowiedniej diety i porcjowania pomoże Ci weterynarz.

Należy także podawać tureckiemu vanowi specjalną trawkę, ułatwiającą odkrztuszanie połkniętej sierści.