Thai Ridgeback – tajlandzki pies z pręgą

Pochodzenie Thai Ridgeback’a

Tajlandzki ridgeback jest powszechnie uważany za starą rasę, znaną przede wszystkim we wschodniej Azji. Spotykany był nie tylko w Tajlandii, ale także w Wietnamie, Kambodży i Indonezji. Jednak jego kolebką jest wschodnia Tajlandia. Pierwsze wzmianki na temat tej rasy pochodzą sprzed 360 lat, ale rodowód rasy może sięgać nawet tysiąc lat wstecz, do czasów średniowiecza.

Istnieją różne hipotezy na temat przodków ridgebacka z Tajlandii, między innymi takie, które próbują potwierdzić jego genetyczny związek z rhodesianem ridgebackiem. Według innych hipotez, tajlandzki ridgeback oraz Phu Quoc ridgeback pochodzą od Funan Ridgebacka z regionów Kambodży, najmniejszego z psów z pręgą na grzbiecie znanego w Azji od tysiąca lat. Żadna z tych koncepcji nie została jednak w stu procentach potwierdzona. 

Przez wieki była to rasa typowo pracująca, wykorzystywana do polowań (między innymi na dziki), stróżowania i jako eskorta kupieckich wozów. Tajlandzkie ridgebacki zachowały do dzisiaj swój pierwotny wygląd, ponieważ wschodnie tereny tego kraju były bardzo słabo skomunikowane z innymi regionami i psy nie miały zbyt wielu okazji do krzyżowania się z innymi rasami. 

Współcześnie psy te hoduje się głównie do towarzystwa, jednak wciąż są wykorzystywane w myślistwie. Zaczęły zdobywać popularność poza Tajlandią dopiero od niedawna, a ich oficjalny standard w FCI powstał dopiero w 2003 roku. 

Najważniejsze cechy wyglądu thai ridgebacka

Thai Ridgeback według klasyfikacji FCI należy do grupy szpicy i psów w typie pierwotnym oraz sekcji pierwotnych psów myśliwskich. To średniej wielkości pies o zwartej, mocnej budowie typowej dla psów myśliwskich. Wysokość psów zamyka się w przedziale 56-61 cm, suk 51-56 cm, a waga odpowiednio 25-30 kg i 20-25 kg. Jak widać, są wyraźne różnice w wielkości między samcem a samicą.

Czaszka psa jest płaska między uszami, ale patrząc z boku widzimy że jest zaokrąglona. Stop wyraźnie zaznaczony, ale umiarkowany. Oczy są średniej wielkości o ciemnobrązowej lub bursztynowej barwie i kształcie migdała. Nos czarny, jedynie u psów z niebieską maścią w niebieskim odcieniu. Uszy średniej wielkości, osadzone wysoko i w szerokim odstępie od siebie, prosto stojące. Zęby białe i mocne, zgryz nożycowy. Szyja średniej długości, mocna i muskularna, grzbiet równy i również mocny. Ogon jest gruby u nasady i zwęża się ku końcowi. Noszony jest prosto do góry i lekko się zakrzywia. 

Umaszczenie thai ridgebacka może być czerwone, niebieskie, czarne lub barwy isabel, czyli jasno-płowej. 

Opis szaty należy zacząć od informacji o biegnącej wzdłuż grzbietu psa prędze. Układa się ona w odwrotnym kierunku niż sierść i może być różnej szerokości, ale zawsze tworzy symetryczny wzór. Występuje aż osiem różnych kształtem i rozmiarem pręg u psów tej rasy. Podobnie jak u rhodesian ridgebacka, u jego tajlandzkiego odpowiednika na prędze może tworzyć się charakterystyczna korona wieńcząca koniec pręgi. Sama sierść tego psa jest krótka, gładka i twarda. 

Charakter i szkolenie thai ridgebacka

Pies ten ma pierwotny rodowód, który zawsze wiąże się z niezależnym charakterem. Jednak przez lata był to również pies pracujący, co daje widoki na jego owocne szkolenie. Jest zwinny i aktywny i wciąż obdarzony silnym instynktem myśliwskim, co przekłada się na skłonność do ucieczek po wyczuciu świeżego tropu. Warto zatem szczególnie przećwiczyć z nim komendę przywołania. 

Podczas szkolenia nie można stosować przy tej rasie brutalnych metod, ponieważ wbrew pozorom to wrażliwy pies i nie będzie tolerował bardzo stanowczego zachowania swojego trenera. Przy tajlandzkim ridgebacku najlepsze są łagodne metody szkoleniowe wsparte elementami pozytywnego wzmocnienia. Musimy wykazać się cierpliwością i konsekwencją, ponieważ psy tej rasy nie są podczas szkolenia łatwymi partnerami i minie sporo czasu, zanim poradzimy sobie z jego upartym charakterem.

Aktywności thai ridgebacka

Pies ten lubi się bawić, dlatego możemy urozmaicać mu spacery różnymi formami zabaw kynologicznych, w rodzaju agility, obedience, czy zwykłym aportowaniem. Znany jest też z zamiłowania do skakania, może więc ćwiczyć flyball lub frisbee. Lubi też zabawy z dziećmi, jednak nie mogą one być zbyt intensywne. 

Bywa jednak, że wyjątkowa niezależność psa utrudnia mu interakcje z innymi czworonogami. Musi być socjalizowany od wczesnych lat szczenięcych, w przeciwnym razie będziemy go musieli trzymać na spacerach na smyczy, gdyż bez odpowiedniej socjalizacji może prowokować konflikty.