Terier szkocki – popularny szkocki norowiec

Pochodzenie szkockiego teriera

Pochodzenie skockiego teriera nie jest dokładnie znane, wiadomo jedynie że w XV i XVI wieku pojawiły się w Szkocji charakterystyczne psy o krótkich nogach, które określane były mianem terierów. Z tego właśnie okresu pochodzą pierwsze wzmianki o niskich psach o długim tułowiu i gęstej sierści, u których nie było widać dokładnie oczu i pyska. Nieduże psy na tamtych obszarach służyły głównie do polowania na małą zwierzynę w rodzaju borsuków i wydr oraz do tępienia szkodników, czyli były typowymi norowcami, co jest jedną z cech rozpoznawczych rozsianych po całym świecie ras należących do terierów.

Były one przodkami wielu odmian terierów, nie tylko szkockiego, ale też skye teriera, cairn teriera i innych, które zaczęto oficjalnie klasyfikować dopiero w XIX wieku. Do tego czasu szkockie teriery nosiły nazwy związane z miejscem pochodzenia i pies, którego znamy dzisiaj pod tą nazwą był także określany jako aberdeen terrier (od szkockiego miasta), czy po prostu highland terrier (zarówno od górzystego krajobrazu jak i właścicieli psów, wśród których byli szkoccy górale).

Szkocki terier – popularny do dzisiaj

Po raz pierwszy psy w typie szkockiego teriera pojawiły się na wystawie w 1879 roku w Alexander Palace w Londynie. Zaprezentowano tam między innymi sukę Splinter II i psa Tartana, od których wywodzi się współczesna populacja szkockich terierów. W 1881 roku powstał angielski klub szkockiego teriera, a rok później, w 1882 roku ustalono wzorzec rasy. W macierzystej dla psa Szkocji klub założono kilka lat później, w 1888 roku. Między oboma klubami dochodziło do nieporozumień w kwestii oficjalnego wzorca rasy i musiało minąć kilka dziesięcioleci, aby w 1930 roku kluby zawarły kompromis. Powstał wtedy zmodyfikowany wzorzec, który zmieniał wygląd szkockiego teriera, szczególnie długość jego głowy, odległość tułowia od ziemi i prostopadłość sylwetki. W efekcie psy hodowane według nowego wzorca stały się bardziej pożądane przez hodowców.

Jeszcze pod koniec XIX wieku teriery szkockie zawitały do Ameryki, a w latach trzydziestych stały się tam trzecią pod względem popularności rasą psów. Wśród ich posiadaczy był prezydent Franklin Delano Roosevelt i jego żona Eleanor Roosevelt, a także pisarz Rudyard Kipling, królowa Wiktoria i Jacqueline Kennedy Onassis.

Do Polski szkockie teriery zawitały w drugiej dekadzie dwudziestego wieku. Z ich popularnością bywało różnie, na przestrzeni dziesięcioleci raz spadała, raz rosła. Od lat dziewięćdziesiątych stają się coraz popularniejsze. Ich posiadaczami była między innymi para prezydencka Lech i Maria Kaczyńscy. Znanym na cały świat szkockim terierem był również pies o imieniu Barney, należący do prezydenta George’a W. Busha. Przedstawicieli tej rasy możemy spotkać w filmach i książkach, między innymi w “Zakochanym kundlu” i powieściach brytyjskiego autora, P.G. Wodehouse’a.

Podstawowe cechy wyglądu szkockiego teriera

Szkocki terier według klasyfikacji FCI należy do grupy terierów i sekcji terierów małych. Pies jest niewielkich rozmiarów, ale ma mocną i zwartą budowę. Jego wysokość zamyka się w przedziale 25-28 cm, a waga 8-10 kg. 

Głowa teriera szkockiego jest długa, ale proporcjonalna do reszty ciała z lekko zaznaczonym stopem. Pies ma mocną kufę, tej samej długości co mózgoczaszka i czarny nos. Oczy są barwy ciemnobrązowej i w kształcie migdała. Uszy cienkie, szpiczaste, osadzone wysoko i według wzorca nie za blisko siebie, w przeciwnym razie uznane to zostanie za wadę. Tułów krótki, ale mocno zbudowany, grzbiet prosty, muskularne lędźwie. Kończyny psa są krótkie, ale dobrze umięśnione, zarówno przednie i tylne stawiane są równolegle. Ogon noszony wysoko jest średniej długości, może być prosty lub zakrzywiony.

Umaszczenie teriera szkockiego występuje w trzech różnych barwach: czarnej, pszenicznej lub pręgowanej.

Szata psa jest dwuwarstwowa. Włos okrywowy jest szorstki, twardy i dobrze przylegający, podszerstek gęsty, krótki i miękki. 

Szkolenie i charakter szkockiego teriera

Szkocki terier to pies, który zwróci uwagę każdego miłośnika czworonogów. Potrafi być uparty i nieustępliwy, ale blisko związany z człowiekiem zawsze okazuje swoje oddanie, choć nie jest typem pieszczocha. Jest ceniony za zadziorny charakter i odwagę, ale te same cechy mogą przełożyć się na problemy podczas szkolenia psa. Rzeczywiście, jest wielkim indywidualistą i z reguły robi to, co chce, dlatego treningi muszą być zróżnicowane, żeby zbyt szybko się nie znudził. Z całą pewnością stosować trzeba w jego szkoleniu łagodne metody, ponieważ na bardziej stanowcze nie zareaguje dobrze. W czasie treningów przydadzą się smakołyki, którymi tego łasucha możemy nagrodzić za właściwie wykonane polecenie.