Terier japoński – ekskluzywny pies z Japonii

Europejscy przodkowie japońskiego teriera

W XVII wieku jedynym japońskim portem na zachodzie kraju, do którego mogły przypływać statki z Europy był Nagasaki. Holenderscy podróżnicy i handlarze przywozili ze sobą psy w typie foxteriera (foxterier krótkowłosy), które następnie krzyżowały się z miejscowymi czworonogami, między innymi z terierem kobe i toy terierem, a nawet minibulterierem. Jednym z efektów tych krzyżówek jest właśnie terier japoński. Jednak w przeciwieństwie do innych terierów z wrodzonym instynktem myśliwskim, terier japoński od początku był hodowany na psa od towarzystwa, a dzięki swoim niewielkim rozmiarom, bywa zaliczany w poczet lap dogs, czyli psów do towarzystwa, które można trzymać na kolanach. 

Terier japoński w XX wieku

Terier japoński jest również nazywany nippon terierem lub Nihon teria, gdzie oba słowa na literę n to dwie odmiany oryginalnej nazwy kraju, który powszechnie nazywamy Japonią. Rozwój rasy nastąpił w XX wieku, kiedy to w latach dwudziestych rozpoczęto selektywną hodowlę japońskiego teriera, a w 1932 roku powstał oficjalny klub japońskiego rasy. Dopiero w 1973 roku powstał pierwszy wzorzec rasy w ramach FCI, w którym nihon teria określany był jeszcze jako nihon fox teria. W 1979 roku komisja FCI oficjalnie zatwierdziła japońskiego teriera już jako nihon teria. Nie przełożyło się to jednak na popularność psa, którego populacja żyje głównie w Japonii i współcześnie liczy około 300 osobników. 

Teriera japońskiego można spotkać w innych krajach, ale w bardzo ograniczonej ilości, do kilkudziesięciu sztuk. Do Polski pierwszy terier japoński zawitał dopiero w 2012 roku. To i tak swojego rodzaju sukces, ponieważ w Japonii jest uważany za rasę ekskluzywną i Japończycy blokują hodowle teriera japońskiego w innych krajach poza ojczyzną psa. 

Podstawowe cechy wyglądu japońskiego teriera

Japoński terier w klasyfikacji FCI należy do grupy terierów i sekcji terierów małych. To niewielkich rozmiarów piesek z wysokością zamykającą się w przedziale 30-33 cm i wagą między 4 i 5 kg. Ma elegancką, zwartą budowę, a jego wysokość w kłębie jest równa długości tułowia. 

Głowa teriera japońskiego jest niewielka, czaszka płaska ze słabo zaznaczonym stopem. Oczy psa są owalne, najczęściej ciemnobrązowej barwy. Uszy są małe, wąskie, w kształcie litery v, wysoko osadzone opadają w przednim kierunku, choć na dostępnych w Internecie zdjęciach można zauważyć, że mogą również opadać na boki. Kończyny psa są zbudowane z lekkiego kośćca, ale wystarczająco mocne. Na zdjęciach wydają się długie, ale przy wysokości psa to bardziej złudzenie optyczne, ponieważ ze względu na ich niewielki rozmiar pies nie podlega próbom pracy. Ogon jest cienki i bywa kopiowany. 

Umaszczenie japońskiego teriera jest trójkolorowe najczęściej z przewagą bieli na ciele i czerni na głowie, z brązowymi plamami. Maść może być też czarna lub podpalana, ze znaczeniami białymi lub brązowymi, zawsze trójkolorowa.

Sierść psa jest gęsta, krótka, z gładkim włosem. Przy odpowiedniej diecie szata japońskiego teriera powinna mieć charakterystyczny połysk. 

Charakter i szkolenie japońskiego teriera

Terier japoński to czuły i wrażliwy pies, który nie lubi być sam i dobrze czuje się w towarzystwie dzieci. Mimo wszystko to jednak terier, więc możemy się spodziewać u niego pewnej dozy niezależności. Przy jego wrażliwości jest również wesołym i żywym psem, co z pewnością można wykorzystać podczas szkolenia. Terier japoński nie jest tak uparty jak inne teriery, wykazuje większe posłuszeństwo i nie ulega tak silnie myśliwskim instynktom. Jednocześnie jest inteligentny i lubi bardziej skomplikowane ćwiczenia, dzięki czemu szkolenie psa może być przyjemnością i dla czworonoga, i dla właściciela. Niektóre osobniki bywają także lękliwe, a zatem biorąc pod uwagę wrażliwość psa, podczas szkolenia należy stosować łagodne metody wsparte pozytywnym wzmocnieniem, najlepiej używając smakołyków, którymi możemy częstować psa w nagrodę za pomyślnie wykonane ćwiczenie.