Szpic włoski – psi lisek prosto z Włoch

Przodkowie szpica włoskiego

Zarówno szpic włoski i niemiecki mają wspólnego przodka, którego uważa się za najstarszego psa psem na kontynencie europejskim i powszechnie określa mianem szpica europejskiego. Nazywany jest również psem torfowym od miejsca w Szwajcarii, w którym znaleziono jego szczątki sprzed pięciu tysięcy lat. W tych odległych czasach występowały różne psy w typie szpicowatym, które stały się towarzyszami człowieka odkąd ludzie zaczęli wieść żywot osadniczy ponad 6000 lat temu w epoce neolitu. Psy, które żyły długo u boku człowieka i nie brały udziału w polowaniach z czasem zaczęły tracić instynkt łowiecki. Do nich właśnie należy szpic włoski, który przez wiele stuleci naszej ery pełnił różne funkcje użytkowe. 

Szpic włoski – powszechny w dawnej Italii

We Włoszech był popularny od wieków, jego wizerunek można było znaleźć na obrazach mistrzów malarskich z późnego średniowiecza i renesansu. Podobno jego właścicielem był sam Michał Anioł. Jego popularność w tamtych wiekach była powszechna i można było go spotkać zarówno wśród zwykłego ludu i arystokracji. Mimo niewielkich rozmiarów służył wówczas przede wszystkim jako pies stróżujący i w tej roli spełniał się znakomicie, będąc niezwykle czujnym i zarazem szczekliwym pieskiem. 

W XVIII i XIX wieku szczególnie popularny był w Toskanii, a wśród jego właścicieli przeważali woźnice i pasterze. Ma też za sobą doświadczenia w pracy w cyrku, co świadczy o jego inteligencji. Można było spotkać go również na dworze królowej Wiktorii, która przywiozła ze sobą kilka osobników tej rasy po swojej wizycie we Florencji. 

W XX wieku włoski związek kynologiczny ustalił pierwszy wzorzec rasy Volpino Italiano w 1913 roku. Jednak w poprzednim stuleciu jego popularność znacznie zmalała, także ze względu na ekspansję szpiców niemieckich małych i pomeranianów. Po dwóch wojnach światowych rasa była praktycznie w zaniku i dopiero pod koniec lat sześćdziesiątych zaczęto starania o zwiększenie populacji, w momencie kiedy istniały jej ostatnie egzemplarze. W 1972 roku zaczęto ponownie oficjalną rejestrację psów tej rasy. Niestety nie zdobyła większej popularności i w dwudziestym pierwszym wieku można spotkać jej przedstawicieli praktycznie tylko we Włoszech. Populacja w latach 2010-2018 wynosiła jedynie około sto pięćdziesiąt osobników, co wciąż oznacza, że szpic włoski jest rasą zagrożoną wyginięciem. 

Najważniejsze cechy wyglądu szpica włoskiego

Volpino italiano oznacza liska włoskiego i tak przez lata Włosi określali tego sympatycznego szpica. Podobnie jak mały szpic niemiecki, jego włoski krewny należy do grupy szpiców i psów w typie pierwotnym i sekcji szpiców europejskich. Jest pieskiem niedużych rozmiarów, jego wysokość zamyka się w przedziale 25-28 cm u suk i 27-30 cm u psów, zaś waga między 4 i 5 kg dla obu płci.

Do lisa upodabnia szpica włoskiego głowa w kształcie piramidy i noszony nad grzbietem, zakręcony i puchaty ogon. Sylwetką już tak lisa nie przypomina, ma krępą i masywną budowę, która wpisuje się w kwadrat. Szczególne wrażenie robią proporcje głowy do reszty ciała, zajmuje ona cztery dziesiąte długości ciała całego psa. Oczy szpica włoskiego są okrągłe o ciemnej barwie i czujnym, żywym spojrzeniu. Uszy są krótkie i trójkątne, prosto stojące i osadzone na szczycie czaszki w niewielkiej od siebie odległości. Kończyny proste pionowe o drobnym kośćcu.

Umaszczenie szpica włoskiego jest jednobarwne, w kolorze białym lub rudym. Występują również szpice włoskie w kolorze szampana, lecz ta barwa jest niepożądana szczególnie u psów przeznaczonych na wystawy. 

Sierść szpica włoskiego jest długa i gęsta i optycznie bardzo powiększa rzeczywiste rozmiary psa, który przecież waży tylko najwyżej 5 kg. Jest przy tym szorstka, odstaje od ciała i nie opada. Podobnie jak u innych szpiców, także u włoskiego tworzy wokół szyi gęsty kołnierz. Na kończynach mogą tworzyć się frędzle, ogon jest mocno upiórowany. 

Szkolenie i charakter szpica włoskiego

Szpica włoskiego przezywano liskiem nie tylko ze względu na pewne fizyczne podobieństwo, ale też z powodu jego charakteru. To sprytny i przebiegły piesek, który jednocześnie potrafi być dla właścicieli miły i czuły. Chociaż jest pozbawiony instynktu myśliwskiego, jego ułożenie wymaga solidnego szkolenia od młodych lat, żeby dzięki swoim lisim cechom nie nauczył się zawsze dostawać to, czego chce. To pies charakterny oraz inteligentny i jeśli nie zapanujemy nad nim od szczenięcych lat, może dać się właścicielom mocno we znaki. 

Dobrą wskazówką w trakcie szkolenia jest jego cyrkowa przeszłość, świadcząca o inteligencji. Podczas szkolenia musimy być bardzo konsekwentni i stosować metody pozytywnego wzmacniania. Kiedy pies zacznie ze wspólnych ćwiczeń czerpać przyjemność, będzie to znak, że wszystko jest na najlepszej drodze do szkoleniowego sukcesu.