Szpic nordycki – dynamiczny i przyjacielski
Szpic nordycki ze Skandynawii
Jak podpowiada sama nazwa rasy, macierzystym miejscem pochodzenia szpica nordyckiego są północne obszary Europy, a dokładnie Półwysep Skandynawski. Jego dokładne pochodzenie nie jest znane, ale tak jak wiele innych odmian szpiców, należy do grupy psów w typie pierwotnym, czyli ma bardzo wiekowych przodków. Pierwsze wzmianki o rasie pojawiły się w XVII wieku, na terenie Laponii. Ta ojczyzna świętego Mikołaja w rzeczywistości zajmuje tereny zarówno w Szwecji i w Finlandii (a także Rosji) i do dzisiaj między Szwedami i Finlandczykami trwa spór o narodową przynależność szpica nordyckiego. Jako że psa określa się również mianem Norbotten Spetz, od nazwy szwedzkiego regionu, oznacza to, że szala sporu przechyliła się na korzyść Szwedów.
Szpic nordycki – wszechstronny pies pracujący
Niezależnie od miejsca pochodzenia, szpic nordycki przez wieki był na obszarze Laponii popularnym psem wykorzystywanym w myślistwie. Pies służył do polowania na większe ptactwo, jak cietrzewie, kuropatwy i głuszce, ale również na leśne zwierzęta w rodzaju zająców, kun i lisów, a w gromadzie nawet na łosie i niedźwiedzie. Był także specjalistą w polowaniach na wiewiórki, których futro bardzo ceniono w stuleciach przed dwudziestym wiekiem.
To jednak nie wszystkie zadania, które należały niegdyś do szpica nordyckiego. Znakomicie spełniał się również jako pies zaprzęgowy i ciągniecie sań było jedną z jego najważniejszych funkcji na mroźnych terenach Laponii. Popularny był również na rolnych gospodarstwach, gdzie z powodzeniem pełnił rolę psa stróżującego.
Szpic nordycki – przez lata zagrożony wyginięciem
Problemy z malejącą populacją szpica nordyckiego zaczęły się już po pierwszej wojnie światowej. Druga wojna światowa przyniosła rasie kolejne śmiertelne żniwo do tego stopnia, że w 1948 roku zamknięto jego księgi hodowlane. Kiedy wydawało się, że rasy nic już nie uratuje, jej miłośnicy zaczęli pracować nad jej odbudowaniem poprzez wyszukiwanie pojedynczych osobników w gospodarstwach na terenie Szwecji i Finlandii, na nowo rozpoczynając od lat pięćdziesiątych program hodowlany.
W efekcie w 1966 roku FCI potwierdziła standard rasy i nazwę szpic nordycki. Rok później rasę uznał oficjalnie szwedzki Kennel Club. W 1973 roku uznano rasę także w Finlandii, dając jej bardzo fińsko brzmiącą nazwę: Pohjanpystykorva. Współcześnie szpice nordyckie można spotkać również w Kanadzie i USA, a odkąd okazało się, że czworonogi te mają przyjazne usposobienie, hodowane są również z przeznaczeniem na psy do towarzystwa.
Najważniejsze cechy wyglądu szpica nordyckiego
Szpic nordycki należy do mniejszej odmiany szpicy, jednak nadrabia swoją muskularną, zwartą sylwetką, którą można wpisać w kwadrat. Według klasyfikacji FCI należy do grupy szpiców i psów w typie pierwotnym i sekcji nordyckich psów myśliwskich. Samce są wyraźnie większe i mocniej zbudowane od suk, ich wysokość zamyka się w przedziale 43-47 cm, waga 11-15 kg, a suk odpowiednio 40-44 cm i 8-12 kg.
Głowa, jak przystało na psy z grupy szpiców ma kształt klina, mózgoczaszka jest szeroka. Kufa nie jest tak mocno szpiczasta, jak u innych odmian. Oczy mają kształt migdałów i ciemnobrązowy kolor. Uszy prosto stojące, trójkątne, choć z zaokrągleniami na szczycie. Ogon jest noszony ponad grzbietem i jako jedyna część sierści szpica, jest mocno upierzony i długi. Nawet jeśli jest noszony wysoko, zwinięty w półokrąg dotyka ud psa.
Najczęściej spotykanym umaszczeniem szpica nordyckiego jest białe z żółtymi i czerwonymi znaczeniami. Spotyka się również znaczenia rudo-sobolowe i szaro-sobolowe.
Ważną cechą szpica nordyckiego jest jego krótka jak na psy tej odmiany sierść. Mimo że krótka, jest oczywiście dwuwarstwowa. Włos okrywowy jest sztywny i prosty, podszerstek gęsty i miękki.
