Sznaucer miniaturka: kieszonkowy rozrabiaka

Sznaucer miniaturka – historia rasy

Niemieckie słowo „Schnauzer” oznacza „pysk” lub – potocznie – „wąsy” i znakomicie opisuje wygląd sznaucera miniaturki: psa z bródką, wąsami, krzaczastymi brwiami i uroczą grzywką na czole.

Sznaucery mają wspólnych przodków z pinczerami i do roku 1879 były nazywane pinczerami szorstkowłosym. Najmniejszym z nich był pinczer szorstkowłosy karłowaty, czyli małpi, zwany też affenpinczerem.

Specyficzna uroda pinczerów małpich, przejawiających cechy karłowatości, nie przypadła do gustu znanemu hodowcy psów, Josefowi Bertowi, który wyrażał się o tych pieskach per „zdeformowane kreatury”. W 1897 r. postanowił wyhodować z pinczerów małpich miniaturowe sznaucery, zdrowe i bez cech karłowatości. W 1899 r. starania Berta zakończyły się sukcesem i sznaucer miniaturka zadebiutował na swojej pierwszej wystawie. Wbrew założeniom Berta, sznaucery miniaturki nie wyparły całkowicie pinczerów małpich, lecz są do dziś osobną rasą. W 1924 r. sznaucer miniaturka trafił do USA, a dwa lata później został zarejestrowany jako osobna rasa przez American Kennel Club.

Dziś sznaucery miniaturki to najpopularniejsza rasa sznaucerów i ogólnie popularna rasa psa domowego. W 2017 r. sznaucer miniaturka uplasował się na siedemnastym miejscu w rankingu najpopularniejszych psów domowych w USA.

W Polsce hodowlę sznaucera miniaturki rozpoczęto w połowie lat 60. XX w.

Jak wygląda sznaucer miniaturka?

Sznaucer miniaturka mierzy ok. 30 cm wysokości w kłębie i waży do 10 kg.

Sznaucer miniaturka to mniejsza wersja średniego sznaucera. Nie powinien mieć żadnych cech karłowatości, takich jak np. głowa w kształcie jabłka, wyłupiaste oczy, patykowate łapki. Jeszcze mniejsze sznaucery, reklamowane jako rozmiar zabawkowy (toy) lub filiżankowy (teacup), nie spełniają standardu rasy. Tak małe psy są efektem nieumiejętnej hodowli, wykazują cechy karłowatości i często cierpią na choroby o podłożu genetycznym.

Głowa zdrowego sznaucera miniaturki jest mocna, kufa podłużna, w kształcie łagodnie ściętego klina, zwężająca się ku wierzchołkowi nosa. Nos jest prosty z czarną truflą. Oczy są owalne, w ciemnym kolorze, uszy osadzone wysoko, trójkątne i załamane. Tułów jest mocny, zwarty, o kwadratowej sylwetce i suchy (bez luźnej skóry), grzbiet lekko opada w kierunku zadu. Kończyny proste i mocne, o małych, zaokrąglonych łapkach. Ogon powinien być masywny i zagięty sierpowato.

Sznaucer mniaturka ma charakterystyczną brodatą kufę, długie włosy na nosie, formujące wąsy, często uroczą grzywkę nad oczami i gęste, krzaczaste brwi. Sierść sznaucera miniaturki jest dwuwarstwowa, z gładkim podszerstkiem i szorstkim włosem okrywowym, dzięki czemu pies jest odporny na zimno i deszcz. Sierść trochę linieje i stale rośnie, dlatego sznaucer miniaturka musi regularnie odwiedzać psiego fryzjera. Należy przynajmniej dwa razy w roku porządnie trymować psa – to tzw. obnażanie sznaucera miniaturki. Dzięki temu jego sierść nabiera pożądanej szorstkości. Z kolei strzyżenie włosa okrywowego powoduje, że sierść psa traci swoją szorstkość i staje się gładka.

Ponieważ sznaucery miniaturki gubią bardzo niewiele włosów, uważa się je często z hipoalergiczne. Chociaż kontakt ze sznaucerem miniaturką faktycznie może wywoływać słabsze reakcje u alergików, to trzeba jednak pamiętać, że żadna psia rasa nie jest w pełni hipoalergiczna, bo alergeny znajdują się w psiej ślinie, a nie w samej sierści.

Umaszczenie sznaucera miniaturki najczęściej jest jednolicie czarne, czarno-srebrne, białe i szare w odmianie salt-and-pepper (włosy mają różne odcienie szarości, bieli i czerni).

W USA sznaucerom miniaturkom, zwłaszcza tym polującym na gryzonie, przycina się uszy i ogony, żeby szczury nie mogły ich gryźć, w Europie jednak ta praktyka jest nielegalna.

Jaki charakter ma sznaucer miniaturka?

Sznaucer miniaturka to energiczny pies, skory do zabawy, bardzo przywiązany do swojej rodziny, zwłaszcza do ukochanego pana. Lubi też dzieci, a zabawa z nim jest dla nich bezpieczna z racji niewielkich rozmiarów zwierzaka.

Wobec obcych sznaucer miniaturka zachowuje czujność i ostrzega przed nimi szczekaniem – nadaje się więc na stróża, choć z racji małych rozmiarów nie jest psem obronnym. Ponieważ sznaucery miniaturki bywają dość głośne, należy nauczyć je ograniczać szczekanie na etapie wczesnego treningu. Kiedy tylko pies zorientuje się, że goście nie stanowią zagrożenia, staje się przyjazny i ciekawski.

Sznaucery miniaturki to inteligentne psy, przejawiające skłonność do niezależności. Mają też silny instynkt łowiecki i mogą rzucić się w pogoń za wypatrzonym ptakiem, wiewiórką, czy nawet kotem sąsiadów. Dlatego wymagają ułożenia i treningu, a po mieście powinny chodzić na smyczy i w kagańcu fizjologicznym, który nie utrudnia ziajania.

Na szczęście wychowanie sznaucera miniaturki nie przedstawia większych trudności. W rankingu ras najlepiej poddających się treningowi, zestawionym przez badacza psiego behawioru, Stanley’a Corena, sznaucery miniaturki uplasowały się wysoko. Na 140 ras uwzględnionych w rankingu sznaucer miniaturka zajął dwunaste miejsce. Sznaucer miniaturka uplasował się też na piątym miejscu w rankingu psów stróżujących.

Trening sznaucera miniaturki można zacząć już po ok. dwóch miesiącach życia szczeniaka. Szkolenie początkowe powinno objąć nauczenie psa reagowania na własne imię i podstawowe komendy. Należy wpoić sznaucerowi miniaturce zasady dobrego życia z ludźmi i zwierzętami, także obcymi. Szkolenie początkowe to też dobry moment, by pies przyzwyczaił się do zabiegów pielęgnacyjnych, takich jak czesanie, trymowanie, strzyżenie, kąpanie, czyszczenie zębów i uszu, obcinanie pazurów, a także do chodzenia na smyczy. Warto też przyuczyć psa, by mniej szczekał, zwłaszcza jeśli mieszka w bloku, gdzie ujadanie może przeszkadzać sąsiadom.

Trenując sznaucera miniaturkę, należy okazywać łagodną stanowczość i uzbroić się w cierpliwość. Pies powinien być nagradzany za każdym razem, gdy poprawnie wykona polecenie. Nagrodą może być pochwała, smakołyk lub chwila ulubionej zabawy. Gdy sznaucer miniaturka nie wykona polecenia, możesz go skarcić, ale nie krzycz. Krzyk stresuje psa i zraża go do dalszego treningu.

Jeśli nie masz czasu na samodzielne ułożenie swego psa, możesz oddać go do psiego przedszkola, gdzie naucz się wszystkich potrzebnych umiejętności i będzie mógł do woli socjalizować się z innymi szczeniakami.

Po zakończeniu szkolenia podstawowego sznaucer miniaturka może dalej uczyć się np. stróżowania lub przygotowywać się do psich zawodów. Nawet jeśli nie zamierzasz wstawiać psa do zawodów, trening będzie dla niego świetną zabawą i okazją do aktywnego spędzenia czasu z opiekunem. Sznaucery miniaturki dobrze radzą się w konkurencjach takich jak np. agility (bieg po torze przeszkód) i flyball (psia sztafeta).

Sznaucer miniaturka ma dużą potrzebę ruchu, którą trzeba zaspokajać, wyprowadzając go na długie spacery. Pies chętnie biega za piłeczkami i frisbee, bawi się w chowanego, bardzo lubi pływać. Będzie też dobrym towarzyszem joggingu i wycieczki rowerowej. Chętnie wybierze się do lasu i na łąkę, gdzie może swobodnie hasać i szperać.

Znudzony lub pozostawiony sam na zbyt długo, sznaucer miniaturka może wyć, szczekać i niszczyć meble. Ma też tendencję do samodzielnego wynajdywania sobie zabaw, które najczęściej mają formę rozrywania różnych rzeczy, szczególnie papieru. Do pewnego stopnia można przyzwyczaić psa do spędzania kilku godzin samotnie na etapie wczesnego treningu. Jeśli sznaucer miniaturka wyjątkowo źle znosi rozstania, możesz przed wyjściem do pracy poczęstować go ulubionym jedzeniem. Czasem pies jest spokojniejszy, jeśli zostawi się na cały dzień włączony telewizor – zwierzak będzie stale słyszał ludzkie głosy i nie martwił się nienaturalną ciszą. Dobrym pomysłem będzie tez zostawienie mu do dyspozycji zabawek, takich jak piłki gryzaki czy sznury do ciągnięcia.

Co je sznaucer miniaturka?

Sznaucer miniaturka powinien dostawać wysokiej jakości karmę dla psów, zawierającą przede wszystkim mięso mięśniowe i podrobowe, a także – w odpowiednich proporcjach – naturalnej oleje, warzywa i owoce. Karma nie powinna zawierać konserwantów, barwników, słodzików i spulchniaczy, ani odpadów zwierzęcych. Jakość karmy jest bardzo istotna, ponieważ sznaucery miniaturki mają tendencję do zapadania na choroby związane ze zbyt dużą zawartością tłuszczów i cukrów w diecie.

Pies może też być karmiony surowizną (tzw. dieta BARF), trzeba jednak pamiętać, by suplementować mu niektóre witaminy i minerały. Nie należy podawać psu surowej wieprzowiny, bo może zawierać pasożyty. Sprawdzi się za to jagnięcina, wołowina i drób, wiele psów lubi tez chrupać kurze łapki, które dodatkowo pomagają ścierać kamień nazębny. Dietę można też wzbogacić o ryby i oleje rybne, surowe jajka, a w przypadku niektórych psów także owoce, np. jagody (wystarczą dwie na każdy posiłek).

Pies powinien dostawać porcje dostosowane do jego płci, wieku, masy i trybu życia. W doborze odpowiedniej diety i porcjowania pomoże Ci weterynarz lub psi dietetyk.