Shih tzu: faworyt chińskich cesarzy

Shih tzu – historia rasy

Shih tzu to stara rasa psa, prawdopodobnie jedna z ras pierwotnych, być może krzyżówka pekińczyka z tybetańskim psem lhasa apso. Shih tzu oznacza w języku mandaryńskim „lwi pies”, co nawiązuje raczej do obfitej sierści pieska, która po nastroszeniu może przypominać lwią grzywę, niż jego usposobienia czy rozmiarów. Shih tzu były ulubionymi pupilami chińskich cesarzy od XVII w. i zazdrośnie strzeżono sekretów ich hodowli, tak że bardzo długo nie pozwalano na eksport tych psów poza granice Chin. Chińczycy wierzyli, że pieski shih tzu przynoszą szczęście, chętnie też trzymano je w konfucjańskich kaplicach i buddyjskich klasztorach jako rodzaj pociesznych pośredników między światem ludzi i duchów.

Shih tzu trafił do Europy dopiero w latach 30. XX w. Pieski opuściły Chiny jako podarki dla zachodnich dyplomatów. W Wielkiej Brytanii nazywano je początkowo psami chryzantemowymi. W 1935 r. brytyjskie shih tzu otrzymały swój własny standard rasy pod obecną nazwą, a w 1940 r. zostały zarejestrowane przez brytyjski Kennel Club.

Rasa rozpowszechniła się w Europie i USA po II wojnie światowej, gdy pieski sprowadzili do ojczyzn powracający z frontów żołnierze. American Kennel Club uznał rasę shih tzu w 1969 r. W 2013 r. shih tzu był piętnastą najbardziej popularną rasą psa domowego w USA.

W Polsce pieski shih tzu pojawiły się na początku lat 80. XX w.

Jak wygląda shih tzu?

Shih tzu to niewielki piesek do towarzystwa w rodzaju tybetańskim i w typie jamnikowatym. Osiąga 27 cm wysokości w kłębie i masę do 9 kg.

Shih tzu ma dość szeroką głowę, której można nadać okrągły wygląd za pomocą umiejętnego przycinania sierści. Pies ma długie włosy na pyszczku, które układają się w wąsy i brodę, a także grzywkę, którą często spina się na czubku głowy, by włosy nie drażniły oczu. Pies jest brachycefaliczny, tzn. ma spłaszczoną kufę, ale bez zmarszczek. Oczy ma duże i okrągłe, a uszy opadające i pokryte gęstym włosiem. Ciało jest krępe, kończyny mocne.

Charakterystyczną cechą rasy shih tzu jest przodozgryz – delikatne wysunięcie do przodu dolnej szczęki. Cecha ta nie jest uznawana za wadę, a wręcz pożądana.

Sierść shih tzu jest długa, miękka w dotyku, dość łatwo się czesze, a po wyczesaniu – trymuje. Shih tzu ma długie włosy na uszach i ogonie, który trzyma z reguły zawinięty nad grzbietem. Umaszczenie może być w zasadzie w każdym typie i kolorze, najczęściej występuje białe, beżowe, w typie tricolor, a rzadziej czarne.

Shih tzu linieje tylko nieznacznie, nie oznacza to jednak, że jest hipoalergiczny, ponieważ alergeny znajdują się w psiej ślinie i łoju, nie w samych włosach. Niektórzy alergicy mogą dobrze znosić bliskość niektórych psów, nie należy jednak zakładać, że shih tzu jest rasą szczególnie odpowiednią dla alergików.

Jaki charakter ma shih tzu?

Shih tzu to piesek towarzyski, choć bywa też niezależny i miewa swoje humory. Łatwo dostosowuje się do trybu życia swego pana i rodziny. Chętnie wychodzi na spacery i towarzyszy ludziom w zabawach na powietrzu. Przyjaźnie podchodzi do nieznajomych, zarówno ludzi jak i zwierząt. W domu lubi zażywać komfortu i dużo śpi, dlatego dobrze znosi nawet kilka godzin osamotnienia.

Jak każdy pies, shih tzu wymaga początkowego ułożenia. Trening powinien objąć naukę reagowania na własne imię i podstawowe komendy, a przede wszystkim – zasady dobrego współżycia z ludźmi i innymi zwierzakami. Szczeniak shih tzu powinien zapoznać się z szeroką gamą sytuacji, dźwięków i zapachów. Dzięki temu nauczy się, jak należy na nie odpowiednio reagować w dorosłym życiu. Na etapie początkowego treningu trzeba też przyzwyczaić psa do zabiegów pielęgnacyjnych, jakim będzie regularnie poddawany przez resztę życia, takich jak czesanie, strzyżenie, kąpanie, mycie zębów, przemywanie oczu. Warto też nauczyć go chodzić na smyczy.

Kluczem do udanego treningu psa jest łagodna stanowczość, żelazna konsekwencja i cierpliwość. Za każdym razem, gdy pies zachowa się zgodnie z oczekiwaniami, należy nagrodzić go za pomocą pochwały, pieszczoty, smakołyku lub chwili ulubionej zabawy. Jeśli pies pomyli się lub poleni, możesz go skarcić, ale nie podnoś głosu. Krzyk tylko zestresuje shih tzu, który może zrazić się do dalszego treningu, a nawet utracić zaufanie do swego pana.

Po zakończeniu podstawowego treningu można dalej uczyć psa sztuczek lub przygotowywać go do psich zawodów sportowych. Shih tzu nie może zbytnio się wysilać, więc raczej nie wystartuje w żadnych zawodach. Mimo to, kilka minut codziennego treningu to dla niego dobra zabawa i okazja do spędzenia czasu ze swym panem.

Co je shih tzu?

Shih tzu powinien dostawać specjalną karmę dla małych piesków, wysokiej jakości, w porcjach dostosowanych do jego płci, wagi, wieku i trybu życia. Wysokiej jakości karma dla psów powinna zawierać głównie mięso mięśniowe i podrobowe, naturalne oleje, w mniejszych proporcjach warzywa i owoce. Nie może natomiast zawierać konserwantów, sztucznych barwników, spulchniaczy i słodzików.

Każdy pies lubi od czasu do czasu pożywić się surowizną. Jeśli zdecydujesz się karmić shih tzu surowym mięsem, podawaj mu wołowinę i cielęcinę, a unikaj wieprzowiny, bo surowe mięso świni może zawierać pasożyty, które przejdą na psa. Dieta powinna też zawierać ryby i oleje rybne, nieco owoców (niektóre psy lubią np. jagody), surowe jajka. Pamiętaj, że shih tzu ma mały i krótki pyszczek, dlatego wszelkie pokarmy powinny zostać przed podaniem odpowiednio rozdrobnione, bo pies może sobie sam nie poradzić z pogryzieniem dużych kąsków. Psy żywione tylko surowizną muszą dostawać także suplementy niektórych witamin i minerałów, np. wapnia.

Dobrym zwyczajem jest mycie shih tzu pyszczka po jedzeniu, bo kawałki pokarmu mogą zaplątać się w jego brodzie i wąsach.