Shiba: japoński piesek z memów

Shiba – historia rasy

Shiba inu, czyli „pies z zarośli” albo „mały pies”, to szpic wywodzący się z górskich terenów japońskiej wyspy Hokkaido. Shiba to jedna z ras pierwotnych, towarzyszących ludziom od wieków. Psy te wykorzystywano do polowań na ptactwo i drobnego zwierza, a także do pomocy w czasie łowów na jelenie i niedźwiedzie.

W drugiej połowie XIX w., wraz ze zwiększającą się obecnością Brytyjczyków, popularność zaczęło zyskiwać wśród Japończyków myślistwo sportowe. Zaczęli więc krzyżować psy przywiezione przez Brytyjczyków – setery i pointery – z shibami, aby zwiększyć ich walory łowieckie. Do połowy lat 20. XX w. shiby czystej krwi stały się rzadkością. Podobnie jednak jak w przypadki akity inu, japońscy hodowcy stwierdzili w końcu, że należy odnowić starożytną japońską rasę shiba, choćby ze względu na wielowiekową tradycję. W 1934 r. ogłoszono jednolity wzorzec rasy shiba inu, a w 1937 r. uznano te psy za zbiorowy pomnik przyrody i objęto specjalną ochroną.

Dziś shiba nie jest już psem wykorzystywanym do polowań, ale wdzięcznym czworonogiem do towarzystwa i rodzinnym pupilem. W 1954 r. pierwsze psy trafiły do USA, a American Kennel Club zarejestrował rasę w 1992 r. W 2016 r. shiba inu uplasował się na 44. miejscu w rankingu najpopularniejszych psów domowych w Stanach Zjednoczonych.

Do Polski psy rasy shiba trafiły w 1992 r. jako import z Danii, a pierwszy piastowski miot przyszedł na świat w 1995 r.

Jak wygląda shiba?

Shiba to nieduży szpic japoński. Osiąga 42 cm wysokości w kłębie i masę ok. 10 kg.

Shiba ma głowę przypominającą kształtem lisią, dość szerokie czoło, wyraźnie zarysowane policzki, prostą kufę z wyraźnym stopem i niedużymi faflami. Oczy psa są nieduże, trójkątne, skośne. Uszy także niewielkie, sterczące i pochylone lekko w przód. Szyja jest mocna i dość gruba, ciało smukłe i zwinne, o sylwetce niemal kwadratowej. Grzbiet shiby jest prosty, pierś głęboka, zad dość szeroki. Kończyny są proste z dobrze rozwinięta muskulaturą, łapy mają zwarte palce.

Sierść shiby składa się z gęstego, miękkiego podszerstka oraz twardego, szorstkiego włosa okrywowego, osiągającego długość między 2,5 a 3,2 cm. Sierść jest dłuższa na kłębie i zadzie, a najdłuższa na puchatym ogonie, który shiba zawija nad grzbietem w sposób typowy dla szpiców.

Umaszczenie shiby powinno być czerwone lub rudoczerwone z białymi znaczeniami (tzw. urajiro) na kufie, szyi, piersi, brzuchu, łapach, wnętrzach uszu i spodzie ogona. Rzadko trafiają się też psy czarne podpalane, żółte i sezamowe (rude z czarnymi koniuszkami włosów). Kolor biały uznawany jest za niestandardowy wszędzie z wyjątkiem Wielkiej Brytanii.

Jaki charakter ma shiba?

Shiba inu, podobnie jak inni przedstawiciele ras pierwotnych, zwłaszcza szpiców, ma swój wyrazisty charakter, który niełatwo jest ukształtować po swojemu. Shiba to śmiały, niezależny pies, który lubi postawić na swoim i nie uważa za oczywiste, że to człowiek jest najważniejszym członkiem grupy. Ma też silne poczucie własności i bywa bardzo zazdrosny o ulubione zabawki, akcesoria, a zwłaszcza przysmaki. Shiba nie szczeka dużo, ale wydaje charakterystyczny dźwięk, przypominający wysoki krzyk, gdy jest z czegoś szczególnie niezadowolony lub przeciwnie, bardzo się cieszy np. z przybycia pana.

Shiba bardzo przywiązuje się do ludzi, którzy zdobędą sobie jego szacunek i zaufanie. Wybiera sobie jednego pana, ale chętnie przebywa z całą rodziną. Shiba to dobry towarzysz zabaw dla starszych dzieci, które wiedzą, jak należy obchodzić się z psem. Nie lubi nadmiaru pieszczot i najczęściej sam daje znać, gdy ma na nie ochotę. Wobec obcych shiba jest nieufny i trzeba starań, by przełamać lody w stosunkach z tym psem.

Z powodu trudnego charakteru trening shiby powinien zacząć się możliwie wcześnie i dobrze, by przebiegał pod okiem doświadczonego trenera. Pies powinien socjalizować się z ludźmi i innymi zwierzętami od pierwszych tygodni życia. Po paru miesiącach należy zacząć naukę reagowania na komendy. Na etapie wczesnego treningu shiba powinien poznać swoje miejsce w hierarchii rodzinnej, nauczyć się zasad panujących w domu, a także przyzwyczaić się do zabiegów pielęgnacyjnych, takich jak czesanie, kąpanie (nieprzyzwyczajony shiba nie znosi się moczyć), czyszczenie zębów, uszu i kącików oczu. Shiba powinien też wcześnie nauczyć się chodzić na smyczy. Im więcej sytuacji shiba pozna w wieku szczenięcym, tym lepiej będzie sobie z nimi radził jako dorosły pies.

Trenując shibę – i inne szpice – należy wyposażyć się w anielską cierpliwość, bo komenda to dla tego psa nie rozkaz, lecz raczej prośba czy niewiążąca sugestia, na którą shiba zareaguje, jeśli będzie miał ochotę. Mimo to należy okazywać łagodną stanowczość i konsekwencję, i powtarzać komendę, dopóki nie zostanie wykonana. Shiba powinien dostawać nagrody za posłuszeństwo, w postaci pochwały, pieszczoty lub smakołyka, nie należy jednak ganić go, gdy nie wykona polecenia, bo to tylko zrazi psa do dalszego treningu. Zdarzają się psy, które wyjątkowo trudno zadowalająco nagrodzić, bo są zbyt mało łakome na smakołyki i zbyt niechętne do pieszczot. Czasem kluczem do udanego treningu jest poznanie, co szczególnie lubi shiba, by móc go tym skłaniać (kusić) do dalszej nauki.

Po zakończeniu podstawowego treningu można uczyć shibę kolejnych komend lub zacząć przygotowywać psa do zawodów sportowych. Shiba nigdy jednak nie będzie w pełni posłuszny swemu panu, więc z reguły nie osiąga powalających wyników w psich sportach, wymagających najczęściej ścisłej współpracy między czworonogiem i jego panem. Mimo to warto trenować z shibą choćby dlatego, że to dla niego dobra zabawa i okazja do aktywnego spędzania czasu.

Shiba inu potrzebuje dużo ruchu – długich spacerów po urozmaiconym terenie, a w domu zabaw ruchowych i mentalnych, stymulujących także jego wzrok i węch. Shiba chętnie będzie towarzyszył swemu panu w joggingu, ale może nie nadążyć za rowerem. W mieście powinien być wyprowadzany na długiej lince, ponieważ ma silny instynkt łowiecki i może rzucić się w pogoń za mniejszym zwierzątkiem, np. ptakiem albo wiewiórką. Shiba powinien też nosić kaganiec fizjologiczny, bo do obcych psów podchodzi z rezerwą i może czasem pakować się w kłopoty. Nie należy puszczać shiby wolno w nieogrodzonym terenie, bo może poczuć zew wolności i pognać przed siebie, by swobodnie eksplorować, przez co łatwo się gubi. Z tego powodu należy w czasie treningu shiby położyć szczególny nacisk na wpojenie psu komendy „wróć”.

Shiba czuje się dobrze zarówno w domu jak i mieszkaniu, pod warunkiem jednak, że ma zapewniona odpowiednią ilość ruchu na spacerach. Stosunkowo dobrze znosi samotność rzadko wykształca lęk separacyjny, ale nie należy zostawiać go samego na zbyt długo.

Co je shiba?

Shiba powinien dostawać wysokiej jakości karmę dla psów, składającą się głównie z mięsa, naturalnych olejów, warzyw i owoców, wolną od konserwantów, barwników, spulchniaczy i aromatyzerów. W praktyce jednak shiba je to, co mu smakuje – to wybredny pies i nie da się przekonać do jedzenia karmy, która mu nieodpowiada. Czasem znalezienie odpowiedniego pożywienia dla shiby wymaga kilku prób.

Możesz też karmić psa samodzielnie przygotowanymi posiłkami, pamiętaj jednak, że trzeba mu wtedy suplementować niektóre witaminy i minerały, jak wapń, cynk, nienasycone kwasy tłuszczowe.

Porcje powinny być dostosowane do płci, wieku, masy, trybu życia i stanu zdrowia shiby. To szczególnie ważne u tej rasy, ponieważ shiba jest z natury łakomy i stosunkowo szybko przybiera na wadze.