Psia kupa. W jaki sposób informuje o zdrowiu psa?

Psia kupa: źródło ważnych informacji

Nie jest to może przyjemne, ale każdy odpowiedzialny opiekun psa powinien uważnie przyglądać się jego odchodom.

Odchody psa są bezcennym źródłem informacji o stanie zdrowia zwierzaka. Kondycja psa zależy w znacznej mierze od tego, co zwierzak je. To, co pies je, przesuwa się wzdłuż jego przewodu pokarmowego, odżywiając organizm, aż wreszcie staje się tym, co pies wydala. Ponieważ w trawieniu pokarmów uczestniczą wydzieliny szeregu narządów, odpady po tym procesie – kał – zawierają w sobie ślady pracy całego układu trawiennego psa.

Objętość, kształt, konsystencja, kolor i zapach psiej kupy mogą dostarczyć wielu cennych informacji o kondycji wewnętrznej psa, jego żołądka, jelit, wątroby, trzustki, jakości trawienia i perystaltyki. Jakiekolwiek odchylenie od normy w kształcie, kolorze, konsystencji czy zapachu psiej kupy stanowi sygnał ostrzegawczy, że w ciele naszego pupila dzieje się coś nietypowego.

Psia kupa to także, obok krwi i moczu, jedna z głównych materii, poddawanych szczegółowym badaniom przez weterynarza w celu ustalenia dręczącej zwierzaka choroby (np. rozmaz, flotacja, cytologia, posiew bakteryjny i inne). Pytanie o psią kupę to też standardowy element wywiadu klinicznego i głupio jest nie umieć nic powiedzieć na ten ważki temat.

Czego można dowiedzieć się z psiej kupy i na co zwracać uwagę?

Psia kupa: jak wyglądają odchody zdrowego psa?

By ocenić stan zdrowia pupila na podstawie odchyleń w wyglądzie jego kupy, musimy najpierw wiedzieć, jak wyglądają odchody zdrowego psa.

Zdrowy pies powinien wypróżniać się przynajmniej raz dziennie. Wiele tu zależy od ilości zjadanego pokarmu i wypijanej wody oraz przyzwyczajeń naszego pupila. Psy mają zwyczaj wypróżniać się po spaniu, jedzeniu i wysiłku.

Kupa zdrowego psa ma kształt kiełbaski. Może wyjść w jednym kawałku lub w segmentach – oba warianty są normalne. Konsystencja psiej kupy – do zbadania np. patykiem – powinna być zwarta, ale plastyczna. Stolec powinien mieć jednolitą konsystencję i kolor, przeważnie różne odcienie brązu. Kiełbaska musi być lekko wilgotna i połyskująca. Zapach powinien być wyczuwalny, ale nie ostry.

Jakich informacji o zdrowiu psa dostarczają odchylenia od standardowego wyglądu jego kupy?

Psia kupa: co mówi rzadki stolec?

Jeśli konsystencja kupy jest płynna lub półpłynna, pies ma biegunkę. Można to poznać także po częstszym wypróżnianiu się zwierzaka i większej objętości odchodów.

Odchody rzadkie i maziste, z resztkami jedzenia, świadczą o biegunce pochodzącej z jelita cienkiego. Pies wypróżnia się wtedy ze zwykłą częstotliwością, ale obficiej. Przy biegunce z jelita grubego kał ma zwartą konsystencję i formę, ale widać w nim smugi śluzu, ropy lub krwi. Odchodów jest mniej, za to pies wypróżnia się częściej.

Biegunka nie jest chorobą, lecz objawem choroby. Często biegunkę u psa wywołuje zatrucie, alergia lub nietolerancja pokarmowa, infekcja bakteryjna lub wirusowa, choroby wewnętrzne, stres. W przypadku poważniejszej choroby biegunce u psa towarzyszą także inne objawy – wymioty, osowiałość, utrata apetytu i chęci do zabawy, gorączka, bolesność brzucha.

Najgroźniejsza konsekwencją biegunki u psa jest odwodnienie organizmu. Możesz rozpoznać je u psa po suchym nosie i języku, a także zwiotczeniu skóry i zapadnięciu się oczu (przy poważnym odwodnieniu). Jeśli zwierzak nie chce pić, można uzupełnić mu płyny za pomocą strzykawki bez igły – wlać mu wodę bezpośrednio do pyska po wewnętrznej stronie policzka.

Jeśli biegunka utrzymuje się dłużej niż dwa lub trzy dni lub towarzyszą jej dodatkowe objawy, należy zaprowadzić psa do weterynarza. Lekarz ustali przyczynę biegunki i zastosuje odpowiednie leczenie. Doraźnie objawy biegunki leczy się poprzez podanie węgla aktywnego i stałe uzupełnianie psu elektrolitów w podawanej strzykawką wodzie.

Psia kupa: co mówi suchy stolec?

Przeciwieństwem kupy wodnistej są zbyt suche i zbite odchody psa, często w formie spękanych bobków. Oznaczają zatwardzenie. Pies może dostać zatwardzenia, gdy je zbyt dużo suchej karmy, zwłaszcza bogatej w błonnik. Zatwardzenie może też wywołać przepuklina kroczowa, przerost prostaty oraz nowotwory w obrębie jelit.

Zatwardzenie wcale nie jest mniej niebezpieczne od biegunki. Jeśli kał zalega w jelitach zbyt długo, może zacząć gnić, a wtedy bakterie gnilne mogą zaatakować ściany samego jelita, prowadząc do perforacji i martwicy tkanek. Przedłużające się zatwardzenie wymaga konsultacji z weterynarzem, podania psu środków pomagających w wypróżnianiu i zmiany diety na bogatsza w wodę, a uboższą w błonnik.