Pinczer: bystrooki gagatek

Pinczer – historia grupy ras

Pinczery to grupa ras, wywodzących się z psów stróżujących i obronnych, hodowanych na terenie Niemiec. Do grupy pinczerów zalicza się: dobermany, pinczery austriackie, małpie, średnie i miniaturowe. To pinczery średnie, zwane też niemieckimi, są najstarszą rasą i z niej wywodzą się pozostałe. Początkowo wykorzystywano pinczery do polowań na szczury na wsiach i w miastach, a także do walk psów, przede wszystkim jednak do pilnowania domostw.

Od końca XIX w. hodowcy stworzyli inne odmiany pinczera, podobne do siebie charakterem, lecz różniące się wyglądem.

Dziś pinczery rzadko pełnią role stróży, za to sprawdzają się dobrze zarówno jako psy rodzinne, z uwagi na swoją inteligencję, dużą aktywność i łatwość w pielęgnacji, jak też w różnego rodzaju pracach i na służbie.

Jak wygląda pinczer?

Wiele zależy od konkretnej rasy pinczera. Najbardziej typowym przedstawicielem tego typu psów jest pinczer średni, osiągający 50 cm wysokości w kłębie i maskę ok. 25 kg. Najpopularniejszy wśród właścicieli jest jednak pinczer miniaturowy, czyli ratlerek. Ratlerki mają 30 cm wysokości w kłębie i ważą ledwie 5 kg – trudno się dziwić, że nie wykorzystuje się ich w roli psów stróżujących.

Sylwetka pinczera daje się wpisać w kwadrat. Postawa psa sprawia wrażenie dumnej, sprężystej. Oczy mają bystre spojrzenie, uszy są trójkątne i sterczące lub lekko opadające.

Wszystkie rasy pinczerów mają krótką, lśniącą sierść bez podszerstka. Z jednej strony jest to korzystne dla osób uczulonych na psią sierść, bo będą słabiej reagowały na pinczery. Żaden pies nie jest jednak zupełnie hipoalergiczny, bo alergeny znajdują się w psiej ślinie, a nie w sierści. Z drugiej jednak strony pinczery są przez brak podszerstka narażone na przeziębienie. Zimą konieczne jest wyprowadzanie ich w specjalnych ciepłych ubrankach dla psów.

Maść średnich pinczerów może być czarna, brązowa, ruda i płowa, czasem też niebieska. Pinczery miniaturowe mają sierść w odcieniach koloru czekoladowego, rdzawą albo czarną podpalaną.

Jaki charakter ma pinczer?

Pinczer przywiązuje się w szczególny sposób do swego pana, ale okazuje uczucia całej rodzinie. Lubi być w centrum uwagi i chętnie przyjmuje pieszczoty. Pinczerowi należy poświęcać dużo czasu, bo źle znosi osamotnienie, a zły humor oznajmia, szczekając i jazgocząc przenikliwie.

Pinczer to energiczny pies, który potrzebuje dużo wysiłku fizycznego i umysłowego. Lubi się bawić z dorosłymi, dziećmi i innymi zwierzakami. Jest bardzo inteligentny, można więc nauczyć go wielu komend i sztuczek.

Pinczer jest z natury odważny i pewny siebie, dość niezależny, trochę buńczuczny, nawet ratlerek. Pinczer chętnie poznaje inne psy, choć czasem bywa konfliktowy. Do obcych ludzi natomiast podchodzi z rezerwą, co zostało mu zapewne po czasach, gdy był psim stróżem.

Mimo dużej inteligencji, szkolenie pinczera nie jest łatwe przez jego upartość i skłonność do dominacji raczej niż podporządkowywania się komendom. Tym ważniejsze jest jednak odpowiednie ułożenie psa już od najwcześniejszego wieku szczenięcego.

Początkowy trening powinien objąć nauczenie psa reagowania na własne imię i komendy. Trzeba też wpić pinczerowi zasady dobrego współżycia z ludźmi i zwierzętami, także obcymi, poprzez zapoznawanie psa z rożnymi sytuacjami i zachowaniami, a także dźwiękami i zapachami. Trzeba też wcześnie przyzwyczaić pinczera do zabiegów pielęgnacyjnych, takich jak czesanie, kąpanie, czyszczenie uszu i zębów, obcinanie pazurów, a także do chodzenia na smyczy i w kagańcu. Wczesne szkolenie to też dobry moment na przygotowanie pinczera do spędzania kilku godzin samotnie i na oduczenie go częstego szczekania, co jest szczególnie ważne przy rozszczekanych pinczerach miniaturowych.

Kluczem do udanego wychowania pinczera jest cierpliwość i łagodna stanowczość. Nie wolno pozwolić pinczerowi wleźć sobie na głowę i przejąć kontroli nad sesją treningową. Komendy należy wydawać jasno i wyraźnie. Za każdym razem, gdy pinczer zareaguje zgodnie z oczekiwaniami, trzeba go nagrodzić. Nagrodą może być pochwała, smakołyk lub chwila ulubionej zabawy. Kiedy pinczer coś pomyli lub się poleni, możesz go skarcić, ale nie podnoś głosu. Krzyk tylko zestresuje psa, który może się przez to zrazić do treningu w ogóle.

Po zakończeniu podstawowego szkolenia, można zacząć uczyć pinczera kolejnych sztuczek lub przygotować go do zawodów sportowych. Energiczne pinczery nieźle radzą sobie w konkurencjach takich jaki agility (bieg po torze przeszkód) czy flyball (psia sztafeta).

Jeśli nie masz czasu na samodzielne trenowanie pinczera, możesz powierzyć go profesjonalnemu trenerowi. Szczenięta dobrze jest oddać do psiego przedszkola, gdzie nabędą ogłady i wszelkich psich umiejętności, a także będą radośnie socjalizować się z innymi czworonogami.

Co je pinczer?

Pinczer powinien dostawać wysokiej jakości karmę dla psów. Ponieważ je stosunkowo mało, a do tego przejawia skłonność do alergii pokarmowych, nie ma sensu oszczędzać pieniędzy przy wyborze odpowiedniej karmy. Psie jedzenie powinno zawierać przede wszystkim białko zwierzęce, do tego naturalne oleje, warzywa i owoce. Karma nie powinna mieć w składzie barwników, konserwantów, słodzików ani spulchniaczy.

Pinczer chętnie będzie żywił się surowizną w ramach tzw. diety BARF. Podawaj psu świeże mięso, ryby i oleje rybne, czasem jajko i jakiś owoc, jeśli lubi. Psy chętnie pałaszują kurze łapki, które mogą chrupać, i które dodatkowo zdejmują im kamień nazębny. Nie podawaj psu surowej wieprzowiny, bo może zawierać pasożyty, które przejdą na pinczera.

Dieta i porcjowanie powinny być dobrane do płci, may, wieku i trybu życia pinczera. W doborze odpowiedniej diety pomoże Ci psi dietetyk lub weterynarz.